Carta a Avilés de Taramancos
Xosé Neira Vilas
Querido Antón:
Entre tanto ir e vir
e remoer,
máis alá do tempo ido
e das cartas e dos libros
que entre nós rolaron
(A Coruña, Buenos Aires, Bogotá, A Habana, Noia)
por encima do Atlántico,
quero evocar
aquel domingo Tambre arriba
na gamela do Moncho
con Anisia, con Mariña e Manolo
e con Agrelo.
Teño presente a túa palabra,
o teu sabio dicir,
as crónicas
dunha América por ti ben deprendida,
a un tempo amada e rexeitada,
na que fuches labrego, guerrilleiro,
feirante, cazador de pumas;
onde editaches libros, domaches cabalos
e percorriches as terras amazónicas.
Sabías dos chibchas e dos incas,
de encomendeiros e de frades.
Coñecías os mitos, as historias,
as etnias e as linguaxes
daquel inmenso Sur.
Coñecías poetas e profetas,
aventureiros,
grandes e pequenos delincuentes.
Coñecías
os anchos ríos,
a fauna dos Andes,
o rebulir da selva...
Na tardiña, o retorno,
con cancións e risadas
e empanada de millo.
A gamela abeiraba
ás lampreeiras
do santo de Celanova.
Na ampla rúa faláchesnos
de Superman no Barbanza,
das bateas-criadeiros,
da lenda de Noé,
de Sofía, da tasca, dos rapaces,
e dun proxecto para que non morresen
os barcos que agonizaban
nos peiraos noieses.

Querido Avilés:
ferido estabas xa de morte.
O teu vital discurso augas adiante
e na Horta do Mar
era o testamento dun amigo e dun poeta
que segue vivindo en todos nós,
na casa-berce de Taramancos,
na cerdeira que prantamos en Boa,
no teu verso baril e trascendente,
na Galicia enteira.

Gres, marzo de 1996.
Papel de Color, Casa da Gramática nº 2, Maio 1998, Noia


© 2003 Biblioteca Virtual Galega