Con Antón e meu pai na mesma sombra
Pilar Pallarés

Para enxergar palavras que te digan
é preciso cavar nun pozo escuro
até bater na entraña.
Nela aboias coa sombra do meu pai,
extraviado o seu maio no teu marzo,
clausurados nun tempo que me exclui
e desanda sen fin os calendários.

Unha espada prohibe-me ese reino,
empurra do meu corpo cara a luz:
a dun anxo piadoso
afiando no gume a voz do sangue,
pulando da paixón:
a lei de vida,
a que te soerguia contra a Besta
e te renace en erva, asa de xílgaro
libertado en abril de visgo e lama,
resio da mañá, rumor de orvallo,
lume e raiz, Antón,
onde ainda moras,
onde apacentan años os ósos do meu pai,
no esternón do tempo florecido.

Abril ´98
Papel de Color, Casa da Gramática nº 2, Maio 1998, Noia


© 2003 Biblioteca Virtual Galega