Contestación a un poema de Avilés
("Concerto de Outono")





          Desde que a escrita chantou en nós a sua pedra
andamos polo interior dun edificio
sementando o ar coas nosas mans labregas
indo e vindo o arado igual que o arco do violino
o carro, o sonido, o ir e vir dun sentir que se prolonga
moito mais alá do tempo a sucumbir nos nosos brazos.

          Coñecin a Avilés nun concerto de outono.
A pedra, o Pazo, húmido e frio, tremia de ternura, como a terra
que el descrebeu dourada porque todo en outono soa a tarde.
Eramos tres nun trio trimalción de músicos
consumindo-nos no noso próprio lume para alento e alimento
dun instante que ficou orcelado nas paredes.

          Noutro lugar do Pazo as mans da vida continuaban preparando a cea.

          O ollar doce e amábel de Avilés, borboletaba con degaro
os ropodios da música.
Sei que nel a comprensión do mundo no corpo era asi tan acto
de amor contínuo. Sei da sua poesia primordial e consciente,
verso de autoridade antiga non menor que a de bardos e druídas
a xeito de canteiro que labra en si mesmo o saber cego e exacto.

          Era un concerto de outono.
          E nós xa nos coñecíamos do vento,
coñecíamo-nos do siléncio
en que ausentes de diferentes lugares veñen a encontrar-se
no precedente que moito tempo despois volve a cumprir-se.

          Fóra do Pazo, pasaban vidas transeuntes, un entramado
esgarabellado de estradas que nos devolveron a oportunidade do encontro.
Abriuse o corazón en duas tazas de viño que entrechocan
e o saúdo galgou rios de risa.
Demoraríamos a sensación, que non o tempo.

          Porque un boi cumpria a sua insisténcia sobre libros,
horizontes e este mesmo país de sempre,
un país coas tábuas rotas dun barco pintado por Lugris.

          Entre nós renxeu o carro, xemeu a dor de verse transcorrer
para alá, o mais alá artur onde el medita.
          O viño, o sangue en que os humnos nos vertemos, probou asi
o sabor da melodia e ficou coas palabras e o siléncio.
Dixo: "non é un home, é un povo, un instante que non pasa nunca!"
          como o concerto aquel que un outono sinfonou
en abrentes de magnólias berenguelas
na esperanza fingal ou esperanza a secas
          como a lembranza do seu corpo e do seu sangue puro,
sangue dos mais puros desta terra,
palabra e vento límpido da ria,
          como esta mesma tarde
momento de tender a man
coa luva do camiño percorrido
por percorrer ainda.





               Luísa Villalta, Casa da Gramática nº 11, marzo 2001, Noia.


© 2003 Biblioteca Virtual Galega