Letras Galegas 2003 - Antón Avilés

GUARDIÁNS

A Antón Avilés

Amañecidas grises abertas
e discrepancias absurdas,
a esforzos inúteis.
Libamos agrios mostos
e quen á existencia se aferra
mantén discreta e limpa
a memoria imperfecta dos ausentes.
Somos os últimos guardiáns,
os sentinelas que vixilan
os eidos asediados.
Vanse as persoas, pechan
as casas, os lugares, as aldeas.
Cada muller e cada home
que se vai leva consigo a chave
da adega, a calor da lareira,
a memoria dos días, a custodia
duns nomes que eran gracia
venturosa en labios fieles.
Ingrato tanto esforzo.
A friaxe escorre polas tellas,
apaga lumes interiores,
viola refuxios, asolaga
os últimos reductos da ternura.
Anos, séculos, erguendo castelos de area
para que dun golpe o mar os varra.
Arando a auga, construindo, obstinados,
portas de aire contra a furia da tempestade.
E non estaremos.

Xulio L. Valcárcel, Casa da Gramática nº 17, Marzo 2003, Noia.