MARIÑEIRO... ANTON ¿Onde vai aquel neno que escoitaba abraiado o resoar dos martelos na calma verde do ar? Chegan de lonxe os golpes como un lonxano ecoar, carpinteiros de ribeira aló, na outra banda, martela que te martela, martelan sen acougar. Mariñeiro celeste de singladuras e naufraxios fuxiu nun soño inocente, mudo xa o cantar. O cantar xa mudo non o poderá continuar, mais o corazón, teimudo, non o ha de olvidar. Espido foise buscando o escuro, buscando refuxio no colo da nai... ¡Mariñeiriño neno escoitando os martelos solemnes, espaciados, na tarde inmovil contra as madeiras a resoar..., a resoar! Tamén nós agora escoitamos o canto do irmán que se foi á outra beira do mar deixándonos en soedá. Tamén nós o escoitamos, como el os martelos, dentro de nós a medrar. Porque o sentimos dentro nin tempo, nin morte, nin xelo no-lo poderán apagar...                          Xulio L. VALCÁRCEL                          (A Coruña, 28-29, 04-98)                Papel de Color, Casa da Gramática nº 2, Maio 1998, Noia