POEMA           Descubrín a poesía de Avilés de Taramancos tardiamente. Sabia do autor, mesmo compartín con el espazo poético nalgún Festival de Poesía, pero tardei en lelo.           Cando lin Última fuxida a Harar descubrín un deses libros únicos, fundamentais e chaves, aos que é necesario volver unha e outra vez, aínda que os versos se saiban de memoria, e a lectura sexa un vo de recoñecemento.           Algún dos seus textos forman parte, ao meu entender, da antoloxia necesaria da nosa literatura nacional.           Naqueles anos a miña homenaxe concretouse na escrita dun texto que, eu sei, ten vinculacións ao magnífico "Anxo da noite, cazador no escuro". Aquel texto, titulado Metáfora do día, foi publicado en Dorna. Hoxe non o atopo sequera entre os meus arquivos, pero sei que a súa escrita foi inducida pola lectura de Avilés, pola lectura do magnífico Última fuxida a Harar.           Deste xeito é doado concluír que este autor chegou ser para min un dos autores esenciais da nosa historia literaria.           Hónrame, por tanto, que a Revista Casa da Gramática se dirixira a min para colaborar na homenaxe a Avilés, e quero facelo como mellor sei, cun poema, un poema nacido da desolación, da mesma desolación que compartiría o noso poeta se hoxe, se a finais do ano 2002, fose testemuña deste novo desprezo ao noso país.

Douche o mar nesta tarde cansa de horizontes perdidos, fóra do seu frasco de cristal, libre de caixas que engaiolan, inmenso e triste, violento e doce, imparábel e azul. Douche o mar e esta terra vencida, como che entrego a vida, como che entrego a vida.           Marta Dacosta, Casa da Gramática nº 17, marzo 2003, Noia.