Letras Galegas 2003 - Antón Avilés

A Coruña

«De noite, A Coruña, vista por primeira vez desde a costa de Alvedro, era como un grande navio iluminado. A luz de mastro pantasmal da Torre de Hércules daba voltas exactas no seu contorno e toda a cidade metia-se no mar imenso como se acabara de arriar a estacha de popa. Sempre me quedou esa primeira imaxe na memória, e a noite coruñesa atrae-me, ainda agora, como atrae a luz ás avelaiñas agrestes.
Antre a trigonometria e o sextante da Escola Náutica andaba o meu corazón aldeán a divagar, e o xerme da poesia ia abrindo coa poténcia natural da semente nova. Desde o princípio o meu rumbo estaba señalado nos astros do meu libro de texto.
O mar era como sempre a paisaxe de fondo da miña vida, pero nono entendia como elemento de estúdio e singradura. Era unha sensación plástica, unha fermosura necesária de contemprar, unha dimensión estética que no me atreveria nunca a desflorar.
No meu cerne estaba xa decidido, desde tempo antes no souto da aldea, o meu oficio de poeta. Un ofício de liberdade íntima que me daba forza para enfrentarme á vida con todas as peripécias que a vida me trouxer. O verdadeiro, o íntimo era o poeta frente ao mundo; o demais era a aventura de cada dia, o sobreviver, a loita contra o tempo. Collín, pois, esa lei por emblema e dispuxen sempre da miña liberdade con un pracer recóndito que ninguén me podía arrincar.
Asi que vivin A Coruña abertamente, atado unicamente aos meus princípios de labrego inocente e de mozo abraiado de entrar nun mundo irreal onde a literatura, a pintura, a arte, existian, e andaban polas ruas, polas tabernas, tiñan voz humana. Un rapaz aldeán de dezasete anos non podia cobizar mais; era todo un universo que se abria de par en par e entrei nel como entran sempre os limpos de corazón: tranquilamente. […].»

«Unha xanela aberta ao imposible»