María Mariño, noiesa do Caurel. Dinamiteira da fala

                                                                                                                                                                                             Miro Villar

       [...]

-verba que comeza-

Ti que sabes de onde viñen,

ti que sabes ben quen son,

ti que ves por onde ando.

       Esta explicación da poeta sobre a intencionalidade dos seus versos vai servir tamén para deixar constatación dunha poética sobrada de aliteracións e paralelismos, os recursos expresivos mais elementais, sinxelos e de maior espontaneidade, que atopamos na tradición oral ou na lírica medieval galego-portuguesa. Agás da violentación que subliñamos a noiesa do Caurel non se perde en retoricismos, as suas palabras buscan impactar de imediato.

       [...]

                                                                                                                                                                                                            [En A Nosa Terra, 11 de outubro de 1990]