O POEMA SEN VOZ                   

                               I

 

Sen verbas, pois agora
abondan os falares antre nós:
agora, que xa temos
apreixado os marmurios silandeiros
dos regos, cando bican, petiscando.
as herbas do camiño;
agora, que xa somos
a armonía fadal de un soio anceio;
agora, que no sangue nos boliga
o sangue que nos demos
tí e máis eu;
agora, miña dona,
sen verbas heiche de falar. Sen verbas...
E diréiche en segredo
un poema sen voz
Iste poema noso, pechado coma un sono,
que ven connosco arreo
máis aló do non ser.
Iste poema noso —ben sabes tí— que bule
na entrana lumiosa dos nosos fillos;
ise
poema que cantaban os anxos cando o mundo
non era mundo,
nin tí e máis eu tiñamos
topado a nosa voz.
É un poema sinxelo, que non precisa nada,
máis que un salaio, un bico,
unha fecha de sangue,
o alento de un paxaro
ou a lucenza morna de un vagalume...
Cousas,
—xa ves tí, miña dona—
que non teñen falar, nin cuasi teñen
un chisquiño de ser...
Ponte a carón de min, eiquí, frente da noite,
e agarda, que che quero decir, para que o saibas,
meu poema sen voz.

 




                               II


¡Qué doado é cantar para tí, dona,
si abonda abrir o peito, e a fervenza
de un regueiro de prata
semella o canto que do peito xurde!
¡Qué ledo marmurar o distas voces
soterrañas da ialma, que nos falan
no latexar das veas
ou na sinxela cóxega do alento!
¡Qué verbas silandeiras e miúdas,
coma un tecer de fíos invisibres
cos que a vida nos vai engaiolando
atal que dous paxaros descoidados!
¡Qué groria, andar e andar cos pes pousados
nunha estrada de estrelas,
que non leva a ningures, e decote
nos torna por camiños sempre novos!

 




                             III


Andar istes camiños sen presa e sen arelas,
coma quen non tivese na ialma outro degaro
que camiñar ás toas,
deleixado do mundo, dos homes, das obrigas...
Largar os ollos polo campo aberto,
a solprender o vóo dos papafigos
ou a sombra das nubens silandeiras;
pór os ouvidos no zoar das vespas,
na música das herbas que se falan
ou na témera orquesta dos penedos.
Andar, andar, andar,
sen ter conta do tempo nin da vida
e coller o misterio en cada volta.
Deitarse logo baixo os ameneiros
a platicar cos merlos, sabidores
do segredo frescor dos canabales.
Mergullarse no río,
apareixar o tesouro das areas
que escintilan ao sol coma brilantes;
correr ispido polos outos millos,
tripar as herbas, e sentir o alento
do seu recendo unxir o corpo todo...
E logo, na serán verdidourada,
ao entrar na fraga escura,
longal e misteriosa coma un tempro.
onde tes o teu leito de fentos e fiúnchos,
¡topar o amor que agarda!
¡O santo amor —ai, dona—
que vai connosco cara a eternidade!
 

 

 



© 2008 Biblioteca Virtual Galega