A xeración das Festas Minervales

                                                                                                                                                                                             Xosé Luís Méndez Ferrín

       [...]

     Uxío Novoneyra deixounos en Os Eidos unha tremecida representación de sí e das súas montañas natías do Caurel. O poeta, en pura soedade perante a natureza, é un finísimo resoador no que percute cada cousa de fóra e dicta un son soberano e diverso. Poesía esencial, espello do cosmos, que axiña evoluirá cara un decir máis adusto e discursivo en Elexías e que, cos poemas Viet Nam Canto e Letanías de Madrid, estalará vivaz en formas dinámicas, anafóricas e centrífugas.

       [...]

     As Elexías do Caurel amosan unha meirande intensidade conceptual en cada poema. Trátase dunha intencionalidade, que ven complicar e diversificar as estruturas sintácticas. Con respeito a Os Eidos, este segundo libro de NOVONEYRA resulta sentencioso, ás veces duramente: unha sorte de grave poesía epigramática.

       [...]

[En De Pondal a Novoneyra]