| |
vb2xosemonteagudo.html
Nacín en 1965 nunha aldea do interior de Pontevedra, Santa Xusta de
Moraña, e alí vivín os primeiros anos da miña vida. Afortunadamente
as vacacións dos estudiantes son longas, así que nos veráns da
adolescencia case todo o meu tempo estaba ocupado en ler e en escribir.
Empecei a relatar en secreto os pequenos feitos que pasaban ó meu
redor. Non sabería explicar como xurdiu en min esa tendencia a
converter en letra escrita o que me rodeaba. O caso é que axiña me dei
conta de que a afección me importaba máis ca cousa ningunha. E pouco a
pouco o seu obxecto foron menos as realidades que vía e máis as que
era quen de imaxinar. Dese xeito foi como xurdiron os primeiros contos
que escribín.
Case de seguido empezaron a xurdir tamén os
primeiros proxectos de novela. Recordo que nun deses veráns, coa
inxenuidade dos vinte anos escribín unha novela que pouco despois
serviu para alimentar o lume da cociña. Probablemente aí foi onde
descubrín a diferencia entre escribir unha historia e facer literatura.
E a partir diso comprendín tamén que facer literatura, polo menos no
meu caso, requiría a doses case iguais aprendizaxe, traballo e
disciplina. Con todo o que xa levaba lido a esas alturas, empezou a
obsesionarme algo que non deixa de preocuparme aínda hoxe: a teima de
contar as cousas dun xeito diferente. Era un obxectivo difícil, e desde
logo esixía moita paciencia (entón non imaxinaba que esixía tanta
como agora podo contar, nin sospeitaba tampouco que eu ía ter unha
reserva tan grande dela). Mais iso era o único polo que desexaba seguir
loitando.
E seguín loitando. Sabía que os resultados
estaban lonxe da miña meta. Pero ó mesmo tempo seguía acompañándome
a vontade de acadala. Esa forza foi a que brincou todos estes anos por
riba da conformidade, do cansazo, do puntual desánimo mesmamente.
Supoño que quen escribe está afeito a que moitas veces a súa
imaxinación invada a súa vida. E na miña imaxinación eu fun sempre
un escritor, a pesar de que durante anos a crenza ficaba como algo
absolutamente privado, que a realidade non se cansaba de rexeitar.
Daquela facía o mesmo ca moitos dos meus amigos. Aprendín (a vivir).
Estudiei Dereito. E divertinme (moito). E despois tamén empecei a
traballar para gañar o xornal.
Sen embargo no fondo, por veces tiña a
sensación de que me convertera nun impostor, que agochaba ás miradas
alleas o que sentía como máis de meu. Nas horas que o traballo como
funcionario na Axencia Tributaria me deixaban libre pasaba meses
escribindo, mergullado por completo nunha historia. Invariablemente,
cando lía o resultado sen o veo da euforia creativa tirábao á
papeleira. Atravesaba uns días de desánimo, e logo pouco a pouco
deixaba que a ilusión de que o mellor aínda estaba por chegar me
encadeara outra vez á mesa.
Pasou moito tempo ata que rematei o primeiro
conto que puiden ler con satisfacción ó cabo dunhas semanas. Ese conto
titúlase O engado do triángulo e foi distinguido cun accésit
no Premio Modesto R. Figueiredo 2001. Para entón xa empezara a escribir
tamén unha novela que me levaría tres anos concluír. Titúlase
xustamente As voces da noticia e gañou o Premio Blanco Amor
2002. Pero esa xa é outra historia.
|
|
|
 |
BVG
Atrás
Novidades
