Xulio Pardo de Neyra

     Xulio Pardo de Neyra, lucense e galego de nación, viu a primeira luz na cidade dos muros romanos, a vella fraga céltica sagrada de Lugo, en 1968, un ano emblemático para a cultura e a política europeas. O día do seu nacimento, amais, celebrábase o centenario da expulsión da ex-raíña española Isabel II. Actualmente, malia que despois de sufrir unha penosa emigración intelectual tan pouco favorecente para o país, unha emigración que durante seis anos o levou a desenvolver a súa actividade profisional na Estremadura española, aínda que traballando arreo pola literatura, a cultura e a política galegas, é profesor da Universidade d'A Coruña, unha Universidade marítima, é dicer aberta, e en constante diálogo con calquer tipo de manifestación intelectual. Nesta Universidade intégrase no Departamento de Didácticas Específicas, adscrebéndose á Área de Didáctica da Lingua e a Literatura.
     Licenciado en Filoloxía pola Universidade de Compostela, en 1999 defendeu a súa Memoria de Licenciatura no Departamento de Filoloxía Galega da referida Universidade, Ánxel Fole: pazos e nacionalismo, un groso traballo dirixido por Anxo Tarrío Varela que acadou a máxima cualificación por unanimidade do tribunal que o xulgou. Trátase dun traballo parcialmente publicado por Tórculo Edicións. En 2002 defendeu a súa Tese de Doutoramento en Filoloxía Galega, tamén dirixida polo devandito profesor no citado Departamento e que, así mesmo, mereceu a cualificación de Sobresaliente cum laude por unanimidade. O traballo, titulado Evaristo Correa Calderón na literatura galega contemporánea. Vangardismo e galeguismo, foi publicado pola Universidade de Compostela. Ao ano seguinte defendeu a súa segunda Tese de Doutoramento, esta vez en Historia Contemporánea. O traballo, Tradición e actualidade do heroe cabaleiresco masculino nas lendas familiares galegas. Mito e realidade histórica á vista dos documentos da literatura galega contemporánea, agora dirixido polo prof. Ramón Villares Paz no Departamento de Historia Contemporánea e de América da Universidade compostelá, tamén obtivo a máxima cualificación por unanimidade, vendo a luz tamén mercé ao Servizo de Publicacións da Universidade Compostelá.
     Desde a adolescencia colaborou coa prensa escrita galega, publicando o seu primeiro libro, unha biografía de Gustavo Freire, en 1988, aínda non cumpridos os vinte anos. En 2008, mais cun selo filolóxico, a editora pontevedresa Dos Acordes deu á luz o texto Gustavo Freire na Galiza da Época Nós, onde se recollían parte das teimas de 1988 mais do ponto de vista da Filoloxía, a Historia, a Música e a Didáctica galegas. Desde aquel 1988, nunca cuase imparábel dedicación e entrega, publicou numerosos artigos de investigación e participou en moitos congresos internacionais, así como deu á luz perto dunha trintena de libros, entre os que convén citar Lugo: Cultura e República, Evaristo Correa Calderón, Ánxel Fole: Pazos e nacionalismo, O labor lírico do ilustrado cura de Fruíme, Vanguardia Gallega ou o compromiso xornalístico lucense coa II República Española, As orixes da literatura infantil galega, Fidalguía e cultura palaciana na Galiza do último milenio, Martin de Padrozelos, o primeiro trobador da lírica galego-portuguesa? ou A introdución do vangardismo na literatura galega, por pór uns exemplos.
     Pertence á asociacións como a AS-PG, Gálix, a SEDLL, a SELICUP ou a ANILIJ, entre outras.