|
Iglesia Alvariño.html
Aquilino
Iglesia Alvariño naceu no ano 1909 en Seivane, no concello
lugués de Abadín. Entrou con catorce anos no Seminario de
Mondoñedo, onde compuxo a súa primeira obra poética, Señardá
(1930). Tras abandonar os estudos eclesiásticos, estableceuse
en Vilagarcía de Arousa como profesor do colexio León XIII, do
que se convertería en director e propietario. Porén, Aquilino
transladouse a Santiago para cursar Filosofía e Letras, carreira
na que se licenciaría en 1944. Alí entrou en contacto coa
intelectualidade galeguista do momento e comezou a participar
activamente na vida cultural do país. Así, exerceu como
director de A Nosa Terra, fundou Renacencia e a
seguir retomou a publicación lírica. O segundo libro, Corazón
ao vento (1933), desligado do modernismo, entronca co
franciscanismo do primeiro poemario e ábrese ás correntes
vangardistas.
Após a guerra civil, Iglesia
Alvariño compuxo poesía de signo fascista en español, mais en
1947 voltou á lírica galega, editando Cómaros verdes. Nestes
anos a profesión docente levouno a mudar de cidade en varias
ocasións. Porén, as súas ocupacións profesionais non
impediron que desenvolvese unha intensa actividade noutros
campos. Como lingüista especializouse no galego popular e
redixiu monografías como A lengua dos poetas do Norte de
Lugo, que foi o seu discurso de ingreso na Real Academia
Galega en 1949, que só sería publicado quince anos despois. En
1952 retornou a Compostela, onde permanecería até a súa morte,
e alí foi testemuña do abrollar da xeración literaria das
Festas Minervais (mesmo colaborou, con diferentes artigos e
traducións para o galego de textos grecolatinos, en La Noche).
A madurez e personalidade do seu verso, que nunca chegou a
abandonar certo eco imaxinista e neotrobadorista, manifestáronse
claramente nas seguintes obras: De día a día (1960), Landa
de soledá (1961) e Nenias (1961).
Iglesia Alvariño, un dos
protagonistas da escola paisaxista de Mondoñedo, faleceu en
Compostela en 1961. Dous anos máis tarde publicouse, baixo o
título de Leva o seu cantare, unha colección de
poesías inéditas ou espalladas en diferentes xornais e
revistas.
|
BVG
Atrás
