|
vb1carlosmosteiro.html
Novembro,
1955. Cansado de habita-lo limbo, vou e nazo. Era o tres, un día
despois que Difuntos, ¡uf!, por qué pouco. Algo da tristeza do
mes debeume quedar prendida no carácter, pois convertiume en
ensimismado e contemplativo —Lourdes, a miña muller, define a
miña relación co mundo como "un estar no aire"—. De
pequeno, como todo o mundo, escola, xogos, amigos, felicidade,
liberdade de campo e aldea...
Logo a medrar. E nada foi igual: a
urbe, pequena pero urbe ó fin e ó cabo, maxisterio, anos de
búsqueda, a escola (son mestre). Xa avanzados os trinta,
matrimonio, e fillos (dous); e outros dous fruto da aventura
extraconxugal cunha señora estupenda que se chama Literatura:
"O día que Miguel Induráin pasou por Gonderande"
e "Manual de instruccións para querer a Irene".
E de momento máis nada.
|
BVG
Atrás
