Medos Romero


 

Novidades
Obras
Autobiografía
 
vb1medosromero.html

     Nacín en 1959, en Soomede, unha aldea de As Pontes situada na cola do Eume, chea de bidueiros e carballos, cun monte malva de queirogas e toxo en flor que hoxe se vai convertindo pouco a pouco nun eucaliptal. Acordo de ben cativa o ouveo do lobo ao lonxe, os medeiros grandes, as merendas das cinco nos cómaros, despois dos traballos do campo... Todo isto se amosa agora en pezas de museu, fotos vellas e festas tradicionais que a min me horrorizan tanto e me provocan unha profunda tristeza. Eu era dese mundo, dese xeito de vivir, dese país coas terras labradas e cos olores intensos da natureza que olfateo con nostalxia e que aínda busco nos arredores da cidade.
     Durante moitos anos sentín, como case todos, vergoña de todo iso, de ser do rural, de falar galego, de sermos humildes..., de igual xeito que sentín sempre o abandono na miña historia persoal e familiar. Todo era sentir e pouco razonar. Só através dun proceso longo e custoso logrei a miña propia valoración como persoa e darme un lugar entre os demais. Foi un puzzle desfeito que houbo que reconstruir de novo.
     Lin o primeiro libro aos trece anos en Melide, no Colexio das monxas. Minto. O primeiro libro foi un tocho enorme que Ofelia gardaba debaixo do colchón da cama con palabras raras e fotos de sexo que ollábamos ata con certo temor. Na casa non tíñamos libros. Só os da escola. E todo o que me obrigaban a ler non me interesaba nada. Si que lin moitas novelas de vaqueiros que me prestaban as cativas do Porto. O oeste invadía as miñas tardes de lindeiro. Acordo tamén algunha fotonovela. Iso era xa un luxo. Tardei tempo en decatarme do importante e marabilloso que era disfrutar dun libro, e foi moito máis tarde cando me decatei que tal vez o meu primeiro contacto coa literatura fora doutro xeito: coas historias contadas, coa literatura oral, coas cousas que os nosos pais e avós relataban tan ben e que a min tanto me fascinaban. Naquelas noites sen luz, ao pe do lume, outros persoaxes do pasado tomaban forma real, desde o demo aos cubanos. Dicía sin luz, si, sin luz eléctrica, xusto ao pe do grande mostruo industrial, da grande central de Endesa. Esa era a miña realidade, e tamén a do meu país.
     Estudiei Enfermería en Compostela, igual que puiden ser mestra ou outra cousa calquera. Algo curto e que tivese saída. Non podía escoller, nin sabía sequera. Toda a miña vida estivo conectada ao sacrificio, ao empeño, ás dificultades. Iso fixo de min unha muller dura e forte. A miña raza tamén o é. A avoa Estrela ten noventa e nove anos e conserva aínda toda a lucidez e toda a forza verbal. Son vital e enérxica. Moi clara na palabra, directa e pouco diplomática. Como muller que son sei que para nós as mulleres é máis difícil todo, máis custoso. De cativa e de adolescente mesmo reneguei tamén de ser muller. Nun mundo de homes, feito por e para os homes, o que eu desexaba en verdade era ser coma eles.
     Escribo desde hai pouco, desde os días outonais do noventa e seis. Tiña xa daquela trinta e sete anos cumpridos. Comezo a escribir sin sabelo, sin pretendelo, dun xeito sorpresivo para min. Foi tirar dun fío e sairen as palabras, poema tras poema. Como se fora algo máxico e inconsciente. A miña primeira poesía naceu como un río caudaloso que me asulagou de súpeto. Por iso tampouco sei aínda porqué sempre falo e escribo do tráxico e do tenro ao mesmo tempo e me atre tanto. Eu relacionaría a miña poética cos exercicios de Sofroloxía que practiquei nalgún momento da miña vida. Tamén co zen xaponés, co goce do mínimo, do esencial, do breve, do exquisito, da soedade, do místico quizabes e, por suposto, dos silencios. Por iso aborrezo tanto os ruídos e este xeito de vivir aloucado, sin tempo para nada e correndo a todas partes.
     Creo que cada vez valoro máis as pequenas cousas, os mellores momentos que nos da a vida, tal vez porque traballo coa morte a diario, e iso tínguime a vida dunha cor sempre. Levo en min caras de angustia de moitos doentes, de persoas maiores e de xente moza. Esa é unha lección importantísima, porque nos fai ser conscientes do pouco que somos e nos fai ver o valor da humildade.
     Hoxe síntome orgullosa de ser muller e das miñas raíces. Como escritora gostaríame que os meus poemas e os meus relatos provocaran algo no leitor e incluso que o axudaran a reflexionar. Como cidadá galega tamén me gostaría gozar dun entorno máis habitábel e dun país máis de nós. Tampouco é tanto soñar.

[Febreiro, 2002]

¿Quéreslle mandar unha mensaxe á autora?  

 

logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega