vb2victorffreixanes.html
Víctor Fernández
Freixanes naceu en Pontevedra o 24 de agosto de 1951. En 1973 licenciouse en
Filoloxía Románica na Universidade de Santiago, nunha altura en que xa se
dedicaba á crítica e á creación literaria, embora fose en español.
Tras unha estancia en Madrid, regresou á Galiza,
primeiro a Compostela onde dirixiu durante uns meses a Aula de Teatro da
Universidade e posteriormente a Vigo. Nesta cidade traballou no
Departamento de Actividades Culturais de Radio Popular, exerceu como profesor
colaborador no Instituto de Ciencias da Educación da USC e iniciou o seu
intenso labor xornalístico en imprensa, radio e televisión. En 1976 publicou o
seu primeiro libro, Unha ducia de galegos, en que recolle conversas
mantidas con doce personalidades da nosa cultura. Catro anos máis tarde gañaba
o Premio Modesto R. Figueiredo de Narración Curta co relato A caza das
cascudas e resultaba finalista en Niza do Premio Internacional da Prensa por
Manuel González Fresco. Memoria dun fuxido (1980). Mais sería a súa
novela O triángulo inscrito na circunferencia (1982) coa que
gañou o Premio Blanco-Amor e os da Crítica galega e española a que o
convertiría nun referente da nosa narrativa. Desde ese momento deu á luz O
enxoval da noiva (1988) e A cidade dos Césares (1993) e coordenou o
ensaio colectivo Galicia, unha luz no Atlántico (2001), mantendo ademais
un estreito vínculo co mundo editorial.
A actividade docente iniciada no ICE tivo continuidade
na cátedra de Lingua e Literatura Galegas que ocupou nun Instituto de
Bacharelato de Vigo e na Facultade de Ciencias de Comunicación da Universidade
de Santiago, onde actualmente exerce como profesor titular.
En xuño de 2002 foi proposto para ocupar na Real
Academia Galega a cadeira que ficou baleira após a morte do seu amigo Carlos
Casares, a quen substituíu igualmente como director xeral da Editorial Galaxia.
|