Xosé Monteagudo


 

Novidades
Obras
Autobiografía
 
vb2xosemonteagudo.html      Nacín en 1965 nunha aldea do interior de Pontevedra, Santa Xusta de Moraña, e alí vivín os primeiros anos da miña vida. Afortunadamente as vacacións dos estudiantes son longas, así que nos veráns da adolescencia case todo o meu tempo estaba ocupado en ler e en escribir. Empecei a relatar en secreto os pequenos feitos que pasaban ó meu redor. Non sabería explicar como xurdiu en min esa tendencia a converter en letra escrita o que me rodeaba. O caso é que axiña me dei conta de que a afección me importaba máis ca cousa ningunha. E pouco a pouco o seu obxecto foron menos as realidades que vía e máis as que era quen de imaxinar. Dese xeito foi como xurdiron os primeiros contos que escribín.
     Case de seguido empezaron a xurdir tamén os primeiros proxectos de novela. Recordo que nun deses veráns, coa inxenuidade dos vinte anos escribín unha novela que pouco despois serviu para alimentar o lume da cociña. Probablemente aí foi onde descubrín a diferencia entre escribir unha historia e facer literatura. E a partir diso comprendín tamén que facer literatura, polo menos no meu caso, requiría a doses case iguais aprendizaxe, traballo e disciplina. Con todo o que xa levaba lido a esas alturas, empezou a obsesionarme algo que non deixa de preocuparme aínda hoxe: a teima de contar as cousas dun xeito diferente. Era un obxectivo difícil, e desde logo esixía moita paciencia (entón non imaxinaba que esixía tanta como agora podo contar, nin sospeitaba tampouco que eu ía ter unha reserva tan grande dela). Mais iso era o único polo que desexaba seguir loitando.
     E seguín loitando. Sabía que os resultados estaban lonxe da miña meta. Pero ó mesmo tempo seguía acompañándome a vontade de acadala. Esa forza foi a que brincou todos estes anos por riba da conformidade, do cansazo, do puntual desánimo mesmamente. Supoño que quen escribe está afeito a que moitas veces a súa imaxinación invada a súa vida. E na miña imaxinación eu fun sempre un escritor, a pesar de que durante anos a crenza ficaba como algo absolutamente privado, que a realidade non se cansaba de rexeitar. Daquela facía o mesmo ca moitos dos meus amigos. Aprendín (a vivir). Estudiei Dereito. E divertinme (moito). E despois tamén empecei a traballar para gañar o xornal.
     Sen embargo no fondo, por veces tiña a sensación de que me convertera nun impostor, que agochaba ás miradas alleas o que sentía como máis de meu. Nas horas que o traballo como funcionario na Axencia Tributaria me deixaban libre pasaba meses escribindo, mergullado por completo nunha historia. Invariablemente, cando lía o resultado sen o veo da euforia creativa tirábao á papeleira. Atravesaba uns días de desánimo, e logo pouco a pouco deixaba que a ilusión de que o mellor aínda estaba por chegar me encadeara outra vez á mesa.
     Pasou moito tempo ata que rematei o primeiro conto que puiden ler con satisfacción ó cabo dunhas semanas. Ese conto titúlase O engado do triángulo e foi distinguido cun accésit no Premio Modesto R. Figueiredo 2001. Para entón xa empezara a escribir tamén unha novela que me levaría tres anos concluír. Titúlase xustamente As voces da noticia e gañou o Premio Blanco Amor 2002. Pero esa xa é outra historia.

[Agosto, 2003]


¿Quéreslle mandar unha mensaxe ao autor?  

 

logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega