¡Estampado!

 

(Texto íntegro)

 

v3xdocampoestampado.html
     Damián é un rapaz traste onde os haxa. Non hai trasnada que a el non se lle ocorra. Desde que se ergue da cama está a matinar nas cousas que pode facer. É coma se pasase a noite dándolle voltas á cabeza para artellar a maneira de que ninguén teña paz con el.
     É deses que na escola están sempre sentados na mesa que está máis preto do mestre, porque sempre ten que estar en liberdade vixiada. Aínda así, el ha argallar a maneira de que non haxa paz arredor de si.
     As conversas da sua nai co mestre sempre acaban da mesma maneira:
     —Eu xa non sei que hei facer con el —di a nai.
     —Pois algo temos que facer porque non hai quen o ature —di o mestre, que tampouco lle queda nada por probar. Castigos, xa apañou todos os posibles. Ó recreo poucas veces sae, porque, a forza de o castigar con esa frase de "toda a semana sen recreo", ten hipotecado o curso enteiro e parte do próximo.
     O caso é que non fai grandes maldades, non. Só fai as cousas que todos fan algunha vez, pero el seguido. Non fai grandes inventos nas trasnadas, son as mesmas que se lle ocorren a calquera, pero no seu caso xunta as de todos. Non hai cousa que a calquera compañeiro se Ile ocorra facer, na que el non se lle adiante. Empurra nas filas, cuspe, belisca, chama a todos polo alcume que máis lles ofende, érguelles a saia ás nenas, turra para baixo do calzón do chándal dos compañeiros para que queden en cirolas,... En fin canto hai, hao facer el.
     Así foi que un día, na hora de entrar na escola, foille chamar gordo a Álvaro e alí foi onde pasou o que pasou.
     Álvaro, certamente é gordo, pero quere que lle chamen Álvaro, e non gordo nin fraco. Álvaro, a máis de gordo, é alto e forte. Así que cando escoito que Damián lle dicía:
     —Oes ti, gordo.
     Foise para el e fixo o aceno de Ile dar unha labazada. Ergueu a man dereita, levouna a detrás da cabeza co revés cara a Damián, e dixo:
     —Vouche dar unha torta que te estampo na parede.
     Damián recuou con medo. Unha torta de Álvaro é algo serio e non é cousa de agardar que cha dea. Así que Damián deu atrás con présa, con forza e con mala sorte, porque o seu pulo era como para se arredar de Álvaro dous ou tres metros e a parede estaba a sesenta centímetros. E ¡zas!, Damián estampouse na parede.
     Dixen ben: iestampouse! Porque alí quedou pegado coma se, no canto de ser un rapaz de carne é óso, fose un retrato de Damián.
     Non fai falla dicir o revoo que se armou. Alí chegaron todos os nenos e nenas do colexio; os mestres e mailas mestras que estaban dentro e os que ían chegando; o director, o secretario e o xefe de estudios; o conserxe; un vendedor de libros que estaba de visita; a xente que pasaba pola estrada; os que vivían nas casas que hai preto do colexio; os dous gardas municipais que envía o concello para regular o tráfico nas entradas e saídas.... Todos ollando para Damián coma quen contempla un cadro nun museo.
     E todos querendo poñerse de fronte, porque de lado non se vía nada, Damián quedara estampadiño de todo na parede e tiña o grosor dun papel. Perdera o perfil. Parecía un debuxo de Damián, iso si, moi feitiño e con cara de abraio.
     O primeiro en falar foi o mestre de Damián, que lle dixo:
     —Báixese vostede agora mesmo de aí, que sempre ten que estar a dar a nota. Póñase na súa fila que xa falaremos na clase.
     A Damián non lle deu tempo a respostar, porque de seguido falou o director:
     —E procure que non quede sinal ningún na parede, porque como fique aí a máis pequena mancha, fágolle fregar as paredes todas do colexio.
     Ninguén máis se atreveu a abrir a boca a non ser o propio Damián.
     —E que non podo baixar. Estou pegado. Foi Álvaro que me deu unha torta e "estampoume" na parede.
     —Ei, ei... —berrou Álvaro—. Eu non lle toquei. Que o digan todos estes que o viron —falaba agora dirixíndose á xente que estaba de arredor e que se encollían de ombros dicindo que eles non viran nada, que cando chegaran xa Damián estaba pendurado na parede coma un cartel. Moito lle custou dar con tres testemuñas que desen fé de que o bo de Álvaro non fixera máis que acenarlle.
     Pouco a pouco todos se foron dando de conta da gravidade do asunto. Álvaro comezaba a se sentir preocupado polos inesperados resultados de tan pequeno acto de defensa propia. Só o consolaba que algúns lle, dicían que el non fixera nada, e moito menos comparado co que adoitaba facer Damián. Mesmo había quen lle dicía que lle estivera ben, a ver se Damián aprendía dunha vez.
     Os primeiros intentos de desestampar a Damián foron moi dolorosos para este, porque todos consistían en agarralo por calquera parte do corpo que sobresaía algo da parede e turrar con forza. Os berros do rapaz escoitábanse a centos de metros de distancia. E o peor é que non servían para nada, non se afastou da parede nin un milímetro.
     Alguén dixo que o mellor sería despegalo con auga quente, ó que se negaron redondamente os pais do rapaz, que acababan de chegar avisados polo director do colexio.
     Viñeron médicos para estudiar a maneira de arrincalo e ningún deles deu cunha solución que, sen ser dolorosa para Damián, fose eficaz.
     Por fin ocorréuselles chamar a quen entendía disto: un home que se adicaba a pegar carteis de publicidade das paredes. Este preguntou que clase de engrudo empregaran para pendurar o rapaz e ninguén lle soubo responder, así que el mesmo intentou investigar tal cousa. Retirou un pouquiño unha orella de Damián rañando cunha navalla. Non hai que dicir que os berros de Damián parecían tronos.
     —Aguanta un pouco rapaz, que non é para tanto —dicía o home—. Pero se queres ficar aí para sempre, por min... Mañá veño por aquí e pégoche enriba un cartel da discoteca "Pataca's" e dentro de oito días ninguén se lembra de ti.
     Cando lle pareceu que xa tiña nas mans unha cantidade suficiente do material que mantiña a Damián estampado na parede, comezou a esfarelalo entre os dedos con coidado e atención. Por fin cuspiu na palma da man e botou nela o po que fixera.
     —Xa está —dixo—. Isto despega coma un cartel calquera, vaise desprendendo pouco a pouco el só, pero pode tardar oito ou dez días. Se queren arrincalo algo máis axiña, o mellor que hai para amolecelo é, perdoando, o cuspe.
     Deu por feito o seu traballo e foise. Iso si, non quixo cobrar nada pola sua peritaxe, era un caso de caridade.
     Comezaron todos a cuspir contra Damián coma tolos. O rapaz berraba e torcía o fociño con noxo.
     —¡Parade, parade! Que isto é unha porcallada —berraba.
     Pronto se deron de conta de que eran poucos para producir secrecións salivares suficientes como para que Damián se ceibase da parede, porque xa estaba anoitecendo e case non quedaba ninguén.
     Como estaba a chegar a noite planteáronse recortar a parede arredor da figura estampada de Damián e levala a onde estivese ó abrigo, pero non foi posible, porque un arquitecto dixo que se se debilitaba aquela parede podía caer o colexio enteiro, así que lle construíron un telladiño por enriba e fixeron un lume mesmo diante da figura do rapaz para que non tivese frío pola noite. Alí fixeron garda os pais e algúns amigos.
     A noite non foi das mellores que pasou o rapaz, súa nai botouna case enteira dicíndolle que lle estaba ben, que sempre andaba a facer trasnadas e algunha vez lle había tocar a el. E o pai dicía:
     —Xa verás en canto te despegues de aí e chegues á casa, vouche dar uha labazada que te vou colgar da lámpada do salón.
     Isto non lle gustou nada á nai, que dicía que xa chegaba de bofetadas e de andar a citar as consecuencias delas, que non había máis que ver o que acaba de pasar.
     Para o outro día pola mañá, cando foron chegando os rapaces, baixo a atenta organización do director, foron formando unha longuísima fileira diante da figura de Damián e, un por un, achegábanse e cuspíanlle.
     Aquilo era unha festa, todos os agraviados por Damián estaba agora a lle cuspir para lle facer un favor.
     —¡Que noxo! —dicía o estampado ca vez que alguén lle atinaba na face.
     —Tamén a min mo deu —lle respondían os que non había moito recibiran o mesmo del, pero sen precisalo.
     Mentres, os mestres e os pais ían turrando polo rapaz que se arredaba da parede lentamente. Dobrábase cara abaixo e cada vez recibía menos proxectís no rostro e o proceso era máis levadeiro.
     Cando estivo totalmente ceibo, seus pais levárono para a casa. Téñeno pendurado con dúas pinzas no cordel de tender a roupa. Hai que agardar que enxugue ben e vaia recobrando o volume.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega