¡Furga garabela!

 

 

v2rivadullacorconfurgagarabela.html

(1ª Escena)


     (O escenario ás escuras. Gradualmente vaise prendendo a luz. No escenario lixeiramente escorado cara a o seu lado dereito hai un cadro cun debuxo que representa un afiador. O tamaño do cadro é o dunha persoa de tamaño medio. Escoitamos en off o poema de Ben Cho Shey "Muiñeira do afiador".
     Ao rematar o poema de súpeto rompendo a tea do cadro atravésao un afiador de carne e oso, parece que está un pouco conmocionado polo impacto de saír do cadro, pero en poucos segundos recupérase. Fai unha pequena revisión á roda para comprobar que co impacto non sufriu dano algún.)

    
AFIADOR: ¡Arre carallo! Xa estaba ata os tomatiños de estar aí debuxado no cadro. ¡Arrédemo, que incomodidade e que manía da xente de terme aí para contemplarme! Nin que eu fora tan bonito.

     (O afiador de pronto descobre que está ante un auditorio cheo de xente e leva un susto polo inesperado da situación. Pero intenta non perde-la compostura ante tanta xente.)

     AFIADOR: Vostedes desculpen que saíra así. Non era a miña intención interromper o que estiveran facendo. Pero permitan que me explique. Un debuxante que nin lembro como se chamaba debuxoume hai case cen anos e dende aquela aí quietiño, sen poder facer nada, porque se supón que esto é o normal nun debuxo, estar quieto sen facer nada para non deixar quedar mal ao debuxante, pero vaia xeito de tocarme o carallo.
     Agora que despois de tanto anos penso que xa cumprín coa miña obriga, porque estar aí todo ese tempo sen moverse non é unha broma, se queren poden probar, póñanse aí de debuxo e pasen así cen anos.
     ¿Pero saben vostedes o que levaba peor de estar aí metido?.
     Pasemos por alto as incomodidades físicas, case cen anos sen poder probar un bo polbiño ou un churrasco, ou unas filloas con roxóns, sen botar un grolo a un bo viño do Rosal ou do Amandi. Como ven, de praceres nada, pero nada de nada.
     Miren, a pesar de todo o peor é a soidade. Sempre só. Si, ven moita xente a verme, pero veñen e marchan sen falar comigo. E se veñen familias é cando máis me dou conta da soidade, e da falta de ter a alguén a quen querer e que me queira, e todo polo capricho do debuxante ese do demo, ¿cren vostedes que é xusto?.
     ¿Non pensan que un debuxiño dun afiador coa súa muller, a súa furga, recibíndoo cariñosa despois de vir de andar trala roda polo mundo, non sería un debuxo ben fermoso?: a estampa familiar dun afiador. E así eu tería unha compañeira. Pero non, tivo que pintarme só, ¡mala chispa o coma!

     (O afiador permanece uns segundos en silencio e pensativo.)

     AFIADOR: Miren, voulles dici-la verdade, vostedes danme envexa. Sibis, envexa. Gozan da vida, son protagonistas de historias de amor. Teñen un traballo que os satisfai, e lles proporciona uns cartos para comprar opcións á felicidade e moitas cousas máis. Eu como xa lles expliquei vivo sen a posibilidade do amor. E do traballo que imos dicir, para o caso estou empregado de debuxo pero sen que ninguén me dea un salario por isto. E se un día teño un problema ¿quen me axuda?, estou so, completamente so, vostedes téñense uns a outros e axúdanse.
     ¿E a cultura? Gracias a ela logran medrar na vida, ser alguén, en cambio eu ¿a que cultura podo acceder aí metido no cadro?.
     Así que chegou o momento, farteime de ver aos homes, a vostedes, desfilar felices por diante de min, sen eu poder participar desa felicidade, sendo un mero espectador dela. Tomei unha determinación: Non quero ser máis un debuxo, quero ser un home, e por iso decidín saír do cadro, para vivi-la vida coma todos vostedes.

     (O afiador saca dun peto da camisa ou a chaqueta un apito, sopra nel e dá coa roda varias voltas polo escenario.)

     AFIADOR: ¡Afiador e paraugueiro! Afíanse coitelos, arránxanse potas e paraugas, reméndanse virgos e conciencias.


[...]

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega