BVG     Atrás

¡Ay, miña pequeniña! ¡Qu'ollos bonitos tés! ¡Qué briladores! ¡Case salta á alma miña, E vendo os teus colores, Ver me parece todos os amores!      Agora qu'a alborada Os dulces paxariños xa cantaron, E d'a fresca orballada, N'as perlas os ramiños se pintaron, Agora ¡que diviños Brillaran os teus ollos cristaliños!      ¡Ay! asoma esas luces, Asoma á esa ventana, miña hermosa; Tú que sempre reluces Con alas máis lustrosa Qu'á Luna, cando nace silenciosa.      Verásme aquí cantando, Xunto estas augas craras, estas penas, Verásme aqui agardando Que se rompan as lúgubres cadenas D'a noite que m'aparta De quén nunca alma miña se véu farta.      Mírame, sí, querida, Cando d'o brando sono te levantes, Mais fresca, e mais garrida Qu'estas frores fragantes, Qu'á espuma d' estas ondas resonantes.      ¿E aínda non parecen Eses olliños teus? ¿Dormes, rosiña? ¿Dormes, e resprandecen Os campanarios altos d'a mariña? ¿Ainda non oíche Aquela dulce vóz que m'aprendiche?      ¿Déixasme qu'aquí solo Ás áugas lles dirixa os meus acentos, E non vés ó meu colo Fartarme de contentos, E amante aproveitar estes momentos?      Desd'aqui vexo os mares Serenos, estenderse alá n-o ceo; Oyo d'aquí os cantares D' a píllara fugáz, d'o merlo feo; Pero o teu seno lindo Non o vexo, meu bén, qu'estás durmindo.      Xa se foi o luceiro; Desperta d'esa cama; miña rosa; Desperta, e ven primeiro Abrir a venturosa Ventana d'o teu carto: ven graciosa.      Sál como sempre sales, Mais diviña qu'á diosa de Citera Salindo d'os cristales, Máis galana qu'á leda primavera Esparcindo rosales: Venus pra min, amante, Primavera, mañan, e fror fragante.      Xa te vexo salindo Mirarme, e retirarte avergonzada, ¿E de quén vás fuxindo, Tontiña, arrebatada? ¿D'o teu amor que canta n-a enramada?      Non fuxas, non, querida; Ven aqui: baixa a escala sin temores: Esa frente garrida A miña man a cubrirá de frores; Xa as teño aqui xuntiñas; ¡Qué venturosas son! ¡Qué bonitiñas!      Vén despeinada ainda Darme o primeiro abrazo, darm'a vida. ¡Cánto és así máis linda! Ven qu'a mañan frorida Solo pr'os que se queren foi nacida.      Non, non, durme descansa, Naide turbe o reposo d'o teu peito: Plácida quietú mansa Sin cesar vele o téu fermoso leito: Durme, que non tés penas, E acaso en min soñando te enaxenas.      Repouses os teus ollos, Eses ollos diviños, venenosos; Tamén finos cogollos N'os rosales pomposos Agardan por abrirse recelosos.      Si, miñá prenda amante; Eu cantarei aquí mentras que dormes. ¡Ay qu'o Landro brillante Non é dourado Taxo: nin o Tormes Alinda ó meu retiro! Durme, si. durme, mentras qu'eu suspiro.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega