Última fuxida a Harar

 

Escolma.

 

m1avilestaramancosultimafuxidaescolma001.html


III


O poeta é un cazador alucinado:
Atrapa a verba, atrapa a bolboreta
que se queima en faíscas decontado;
atrapa mesmo un soño de poeta.

É o cazador poeta nese instante
en que son ollo e ráfega un latexo
que calla o sangue en rio fulgurante
como se for un lóstrego ao asexo.

E sae o cazador e a sua sombra
—sae o poeta e a sua encarnadura—
(que é como quen do seixo a luz escombra
por ver da selva toda a fermosura).





VII

ANXO da noite, cazador no escuro
que vés flamíxero a me expulsar do souto:
o varal está listo, a andália posta,
o corazón afeito ao longo exílio.

O mundo que eu criei foi só de sombras,
soños foron os froitos, as vendimas,
e só o amor brillou, brillou acaso
tamén o lar da pátria sempre aceso
que me mantén o sangue enaltecido.

Mais a palavra, si, foi sempre viva,
foi espada e arado e cotovia,
lanza de señardá, ai meu amigo,
derrota e singradura. O artifício
é o que me leva agora a este desterro:
quero volver á simples moradia
que un dia fixen no dintel do vento,
á terra de labor, xa feito cinza
para pular na saiva, e ter de novo
os paxaros na man... Ese outro tempo!


                    ********



TENDAS de neve houbera por temperar o ánimo.
Tendas de neve. Mais o seu lar ardia. Porto seguro.
Adival que turraba, e nese centro único feito de lumieira
aprendeu-se a cantar cal se fósemos anxos,
paxaros emigrantes, escuros campesiños non desvelados nunca
dando pasos en van por parecer pastores.
Ai raza de Caín da xente miña
apegada ao terrón e á fouce ardente, ao sangue derramado
e á cobiza. Éramos xente asi vinda da neve.
E percorremos hirtas moradias, cabalos no mencer,
estrelas case a carón da man, vimos as illas
á deriva do mar como nun soño, vimos as illas
para sempre soñar. Esa nosa fuxida permanente,
ese ser e non ser.
Morremos sendo e nos circunda o sangue,
a avelaíña negra da saudade cravada contra o peito
en alfinete, os ollos a fulxir como diamantes
durísimos da vida.
Víñamos logo en coro por outeiros, por promontórios
víñamos cantando, a muller a parir, o gando tenso
xa da corda que nunca mais soltamos,
e foi de comezar a sementeira, de ver o grao, o froito
e a pavia, e ficar sós no centro do universo.
Nas gándaras cantamos. Fixo firme
a pedra vertical como unha insígnia.


                   ********



AGORA, Rei, bebamos xuntos o veneno.
Eis o teu reino: Onde ti cantabas
cantan os convidados, os larpeiros
consumen a facenda e sementeira,
os piornos valeiran e as artesas,
e pouco a pouco, ouh Rei, foron roubando
o espírito da pátria.
               Trabucaron
a língua e os sinais, a eséncia mesma
do noso ser puxeron na fronteira.
Somos iso.
Atoutiñamos marcas coñecidas
para saber quen somos.
               Esparexido
anda o sangue no mundo, e non ten volta.
Vexo-o relocir como unha estrela
da que nos chega a luz noutro milénio,
e ese é o sangue do noso cáliz
exposto nos escudos.
O sangue que temos de beber, este veneno
que agora compartimos:
Saúde El Rei, os tempos son chegados...!





4
LADAÍÑA E CONFORTO


AI Endovel, deus maior
e deus da roda florida:
arreda os ollos da besta,
dá-me a vida!

Ai Breogán, rei unxido
da vella pátria querida:
arreda as fauces da besta,
dá-me a vida!

Ai Ith, capitán maior
e rei da espada brunida:
arreda as uñas da besta,
dá-me a vida!

Ai Odiseu, pai maior,
patrón na nau mais belida:
tira as gadoupas da besta,
dá-me a vida!

Pepa de Pastora, avoa
pola terra enaltecida:
arreda a besta famenta,
dá-me a vida!


                   ********



A onde vas, amor? Duras entrañas
vas encontrar no que antes foron rosas,
duro eslabón e pederneira dura
no que antes fora mol, pois foi a vida
endurecendo as vértebras do canto
e cortando-lle as azas á ternura
de tanto me ferir. Mas gardo ainda
os vasos do perfume, gardo as ánsias
de entregar o resol do elixires,
os pousos namorados que me quedan
de tanto amor ardendo nas idades.
Aí tés o corazón: Se perfurado
de cicatrices fondas que relocen
como estrelas no mar bota ainda gomos
coa sua flor vermella fustigando
este rio de brasas que me leva
de cara a ti, perdido para sempre,
tolo de atar, rompendo as ataduras
a desfacer o pedernal en áscuas
que inflamen os océanos e as illas!





FUSQUENLLA

HAI que romper, romper, romper:
O ciclo era perfeito, da cantiga de amor,
de Compostela, á gran revolta camponesa.
Hai que romper os púlpitos, as torres de homenaxe,
os parapetos, as almeas, romper as saeteiras,
hai que romper os fosos, hai que romper o escuro
e abrir as portas.
Foi colleita de cedo
que non dou froito no Renacimento.
Mais estaba a carraxe aniñada nas pedras,
bruaba a ira nas eixadas, oulaba nas gorxas
un aturuxo unánime e flameaba nos fungueiros
unha raiva contida e milenária.
Todo poder é un mal, entón a fouce
afia-se dun xeito disconforme
e tronza o gorgomil dos arcebispos:
"Eminéncia, perdoe a cortesia...".
Comeza a arcada a derrubar a torre
e o pau de ferro fai tremer os montes.
Hai que romper de norte a sul Galiza,
queimar as rozas dunha idade antiga
e ver nascer o sol, lástima fora.
E andaba o sol bailando nos regueiros
mentras o Sol universal brillaba mais alá dos confins,
Terra querida, que sempre chegas tarde
ou chegas antes ou despois da História
e andamos foscos no correr do tempo.
Hai que romper, romper agora!

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega