BVG Atrás |
24 poemas |
||
|
(Texto íntegro) |
|
v1fdominguezromero.html Galiza, terra irmã de Portugal
Que a divina saudade transfigura.
..............................................
Terra da nossa infância virginal,
Altar de Rosalía e da ternura.
TEIXEIRA DE PASCOAES
COLAXE
O ceo é de feltro.
A veiga, pintada.
Uceiras cinguidas
con valos de pedra.
Espellos facendo
as veces de auga,
e ovellas que nela
mitigan a sede.
Escorren da tea
a cor estridente
do can que as arreda
e o neno que as garda.
O POEMA
Direi que o poema
non só é o ser cego
que toco na pedra...
(O leve tremor da pedra esculpida).
Direi que o poema
é o ser un na pedra.
É mesmo a beleza
solemne e antiga
da columna grega.
FINIS-TERRAE
(Costa da Morte)
Dobrou Fisterra,
a Arnela contornou cara a Muxía.
O tenue azul do leste e Camariñas.
-A flor que o mar coñece-
Restingas de coral e conchas finas,
as praias nebulosas de Camelle...
Nos píncaros das rías avistadas,
un solemne clamor de antigos deuses.
O COREÑO
(Xinzo)
De seu era pobre.
Mesquiño non o era,
só herdara o mal nome;
a voz laboriosa
do sol e do vento
e a fouce emprestada
de servir señores.
CHE
Cumpre,
pega arreo
do teu lado aberto,
e os puños cerra;
sen tremor,
en guerra;
-hai que facer fronte-
deixes nada ou neve
no común da terra.
BRINDE
Não esqueças nunca Treblika e Hiroshima
O horror o terror a suprema ignominia
SOPHIA DE MELLO BREYNER ANDRESEN
Brindo:
-os ritos pola paz son necesarios-
por esa pomba que adiviño ilesa
cun ramo fresco de oliveira ao bico...
Inevitabelmente dentro de mil anos.
VENTO FERIDO
A Carlos Casares
Ás veces o vento
semella que fala
dos meus,
os que eu amo,
da miña outra patria.
É a voz que fai eco
no eterno silencio
da rúa do adro.
FLORBELA
Ó abeiro da casa
gabean a hedra
e a herba salgueira.
E plantas de ornato
criadas por ela
con meigo desvelo.
Na terra calcada
o cardo ten aínda
algunha flor seca.
Aquí e alí dispersos
abondan a silva,
o toxo e a xesta;
o fiúncho illado
de longo pecíolo
e a cana de lesta
de flor amarela
saíndo da espiga:
o sol de Florbela.
ACUIDADE
Ó amor dos meus fillos
Leva tempo ser ceibe
e non ter cousa propia.
Mar e noite copulan
nun declive da beira.
Todo é sombra e latexo
no misterio da hora.
Esa luz habitada
no mar alto, a beleza
do meu lar coroado
polo Carro da Osa.
O queixume da xesta,
que o menor sopro inquieta,
prega o soño da herba
sobre o amor devanceiro.
Os bois pasan traendo
o sosego da veiga.
Leva tempo ser ceibe
e non ter cousa propia.
DECORO UNHA CAIXA
Decoro unha caixa
por tódolos lados
para íntimo uso.
Tendo a caixa paga,
eu levo o meu paso.
ELA TIÑA MIL FLORES...
A María Xesús Armada Castaño
Ela tiña mil flores sen nome
no val inxenuo
do ideal.
Medrou.
E deprendeu nomes
sen flor e sen val.
Agora depenica os murchos nomes,
e tece no recendo dos solpores
unha flor marxinal.
CONFÍN
(Trandeiras)
Neste confín do inverno
de levísimas seivas,
invisíbeis, a penas,
fan o amor as palabra
BRAÑA
Xuncos, oucas, espadanas,
mesturados semellan
verdes reixas na auga.
Un colar formado
de diminutas oucas
e volumosas pérolas de orballo.
Deitada sobre elas
a seiva olorosa
dun ramo de xesta.
Só con espadanas
e algunhas oucas.
Non esmague á herba
o peso da sombra.
FALADE EN BAIXO
Falade en baixo agora
ou por acenos.
Que nada tolde o sono
do meu anxo.
Axiña ha de abanalo
e aquecelo
a boneca que a nai
lle fai de pano
no berce aprimorado
que martelo.
UNHA FLOR QUE SE VIRA
A Mª Elvira González Sánchez
É unha flor que se vira
contra o pulo que a ergue.
E rexeita o que abonda
en recendo e beleza.
Deixa ver o reverso
da paixón que lle é propia.
É unha flor que se vira
contra o pulo que a ergue.
NARCISO
Con sede de si propio,
-o propio amor é tanto-
na auga que o retrata
Narciso desempana
a tona mol dos labios.
ROSSIO
( 2000)
Agora, no Rossio lisboeta,
a morte cibernética do fado.
Dous mil irados anos festexados en pedra.
Tristes emblemas do queixume herdado.
BOLBORETA
No remate da pola,
nua e frouxa,
a viravolta
mol
da bolboreta.ELA
(Rosalía)
Deus o puxo na noite,
mais foi ela
quen acolleu ó moucho
no poema.ROSALÍA
Ela,
sentada ao sol na pedra.
Ela, si, co seu metro...
O perfume do nardo
mesturado ao da herba.
Ela, alí, sosegada,
e das lágrimas perto.
ALOUMIÑO
A Sira
Recreouse no engado
do primeiro aloumiño
de unha rosa nos beizos.
Renaceu en delirio,
e chorou coma un neno,
debruzado na herba.
SAUDADE
Un voo de ave
que morre nos labios
de morte suave.
(1911-1977)
Na lápida
M A R Í A
Dúas datas
CAPELADA
(Teixido)
A esta luz matinal
o recorte da serra
lembra a orla do mar.
A mole da serra
e o mar á súa roda
que foxen da tebra.
É aínda máis real
no frontal da capela
a esta luz matinal.
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |