Shizuka
era unha ninja consentida. Coñecía á perfección a arte das sombras e
convertérase nunha consumada artista no manexo da espada, pero
prestáballe máis a canícula auriense, a barra fixa dos Faraones e
vivir da conta corrente do panocas Magohachi, aquel marruco fillo de
samurais que seguía namorado dela coma un perdido. Shizuka, virtuosa do
Iaijitsu, abandonara Kyoto cando coñecera por chat un opositor
ourensán guapísimo.
—Estou namorado de ti, Shizuka —confesáralle
un día aquel tremendo homazo.
—E eu de ti, Severino —respondera ela coidando de non espertar ao parvo
Magohachi, que tiña o soño moi lixeiro—. Heite perseguir co meu radar
de amor.
Shizuka, interesada na técnica do palao, dixéralle ao pastrán
Magohachi que a viaxe a Ourense respondía a un convite da organización
dun curso de xogos e deportes indíxenas. Unha burda escusa. O que
Shizuka desexaba como auga de maio era catar o corpo montaraz daquel
musculado paragüeiro, que de tanto esburacar na deshonesta guerreira
acabou suspendendo a oposición e apretándolle duro nas tascas do
Couto.
Malos tempos. O varias veces insípido Magohachi pechara a billa ao se
enterar por un samurai perrenchas que Shizuka entregábase todas as
noites ao nerviudo Severino, arruinado en depresións postcoitais porque
non daba chegado a fin de mes. Foi entón cando a lúbrica ninja recibiu
o encargo do patrón Hiroyasu. A cabeza do señor conselleiro a cambio
dun fardico de euros.
Shizuka aceptou sen pensalo dúas veces. A forza do seu amor por
Severino non podía ser inútil.
|
BVG
Atrás
