BVG     Atrás

Viñeron os primeiros poboadores. Chegaban
dos mares exteriores, das sabanas, dos xelos,
das illas afastadas que creceran, doentes,
no interior dos desertos, nos exilios. Traian
enfeites e vestidos variados: tambores
temperados en tempos de plenilunio, idénticos
aos de Xoán o Romeiro; ocarinas cerámicas
de sons adurmiñados nos menceres do Norte,
ou de tons vernizados en chío ornitolóxico;
acordeóns broslando melodías de terras
de esferas zunidoras, de ventos nas planuras
estarricadas dende as neves até os ríos,
de freixas resolvidas en cadoiros, de augas
de evolución perenne a abanqueiros, fervenzas
de camiño aferrado a catarata. Viñan
dos tempos anteriores aos primeiros outonos,
de cando se albiscaban as friaxes, deitando
lamelas de salmoira no cimo das gramíneas,
fiaños sulfurosos nas peles do sarmento
e calixes de xorne incoloro, ateigadas
de agoiros de funestas propriedades. Chegaban
co indubitábel signo de vidas maniatadas,
progredindo en carreiros converxentes nun punto
de esperanzas e anceios agardados. Fixeran
a viaxe de tornada a lombos de cuadrúpedes
de nomes imposíbeis, ou sobre bestas cansas,
derreadas no esforzo da sega e do traballo.
Viñan de procedencias diverxentes e opostas
no tempo e nas xeadas, na distancia e nas praias.
Retomaban o tempo que ficara entalado
entre dúas paredes; definía unha delas
lindeiros atuídos en choro irreversíbel,
en perpetuas cavernas, en furnas onde o mundo
ficara soterrado en ausencia de lumes,
en detencións estritas; a outra apresentaba
matagais circulares, enchousas de materias
compostas polos mesmos fundamentos das casas,
por iguais alicerces que as cidades maternas,
por proteccións análogas a rituais cantares.

Chegaban as primeiras poboadoras na noite.

Nalgunhas alxibeiras viaxaban as chaves
das antigas moradas, na seguranza certa
de acharen inda quentes os fornos esquecidos
con madeiras ardentes na presa da fuxida.
Non eran chaves de ouro, dos antigos arcanos,
capaces de entregaren saberes procedentes
de mundos nos que os mortos ruaban silandeiros,
nen tampouco de prata, con ensinanzas varias
de signos e diálogos. Nen sequera o diamante
era o principio ígneo de onde procedían.
Eran chaves de ferro que naceran nas forxas
daquel tempo xemeo á aparición da Praga
que escuartexara as terras e os corpos e as moradas.
Eran chaves que viñan de cruces de feitíos
axiais, de sentidos duplicados en máxicos
nós, de fados en deltas de ríos deiformes,
de semellanza idéntica aos ofidios alados
e aos saurios circulares de cefálicas caudas.
Nalgunhas alxibeiras abalaban epístolas
comestas pola chuvia, derramadas en pregues
simultáneos, en noites de lectura metódica,
en voces resoantes dos antergos, en laios
aínda mergullados nos tempos limiares
ao Grande Terramoto e á Espada Sanguiñenta,
configurando antigos pergamiños de escuras
claves premonitorias, en verbo das cidades
muradas, das campías rilladas pola seca
da traizón infalíbel. Todos estes temores
adubaban o tempo da tornada, mais eran
varudos os desexos baixo dos arboredos
(que fitaran a marcha de antigos cabaleiros
á procura da gloria, da desfeita e do sangue
e do lapidamento, a forca e as ferraxes
encastoadas en carnes e nos coiros vencidos).

Viñan acompañados, algúns, por certas aves
de acentos tropicais e cristas obsoletas
para os días presentes, xerando sorprendidas
olladas nos que a espera mudara, irreversíbeis,
en somnámbulos cegos, ou cegos combatentes.
Algunhas eran aves de voo baixo, mirrado
na espera mineral. Mais posuían outras
un desprazar solemne de elementos aéreos,
como pólas en prazas de ventos persistentes.

En carretas chegaban os cofres coas cativas
pertenzas. Ao albiscaren a Cidade Murada
das Sebes Invisíbeis o home dos oráculos
enunciou unha dúbida. Ora, no groso mármore
que eran as lembranzas daqueles poboadores,
as palabras petaron o mesmo que folerpas
en bigornias. Aquela multitude alastraba
períodos de noite e noites ateigadas
de vougo e curvilíneos pensamentos pasados
e futuros, batendo na propria posición
de lonxura inmedíbel, e a predición do arúspice
era maniño esforzo despois de sobardaren
a encrucillada. O ritmo dos tambores batera
a noite toda, enchendo de bruídos selvaxes
a provisoria estancia que non tiña nen teitos,
nen paredes, nen cuartos, nen tálamos, nen lousas,
mais unha dependencia única, abobadada,
polo infinito manto dunha luz de macieza,
que estaba partillada por mulleres e bestas
e homes e cabuxas. Algúns lumes estraños
enfiaron a abóbada, furárona, esgazárona,
esvaéndose, logo, alén dos seus lindeiros.
Houbo quen espallara de novo, con fereza,
a idea dun abrente mortífero. Sen azos
para termar acesa a frase aborrecíbel
enterrouse o agoiro entre a lama e as peles
dos animais caseños ficando condenado
ao esquecemento. O ritmo dos tambores fixara
o camiñar da noite entre friames e viños.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega