|
Loucura
Xa non preciso de chuvia
para pasear co paraugas aberto pola rúa
Neno, masa!
O neno Paco, dezasseis anos,
ia para surfista
pero a alguén se lle olvidou poñer
un mar na súa aldea.
Era tan bo fulano
que pasou toda a guerra
matando o tempo
Torturadores.
Na tixola, ó fritilas,
as tiras de beicon encóllense e retórcense.
Eu cómoas pero non me río
Hoxe que tanto se levan as granxas de engorde
no curral dicianlle puta
porque era galiña poñedora.
Exilio.
Só baixa do fallado para comer.
Cando ten que ir á casa do veciño
nunca esquece o passaporte.
Proverbio da cantidade.
Canto máis teñen, máis queren.
Recordos.
E os que nunca saíron da manada
nen tiveron soños,
os que nunca caeron,
respiran polas branquias, ou de qué carallo viven?
Exposición.
A muller con tres criaturas
pide limosna na porta do comercio.
Non se vende unha escoba
para canto máis, a arte.
Meninhos da rúa.
No Brasil
con este clima favorable
apetece sair da casa, vaguear un pouco
e descansar nas refrescantes alcantarillas.
Tamén xogamos co pegamento
na clase de manualidades.
Non todo ía ser fútbol neste grande país.
Un respecto.
Estas árbores que parece brotaran do asfalto
onte foron carballeira.
Gabriel Celaya,
como el aire que exigimos trece veces por minuto,
poderíamos tamén esixir non admiración, mais si consideración ou
respecto
tan sequera, non ser burla permanente dos [que teflen aforrados os
tesouros
ou cando menos perder a sensación de embargo cotidiana
agora que tanto doer ó sorrir as queixadas
desacostumadas como están ó habitual teatro democrático.
Oficina de extravíos
Atopar unha mirada perdida
recuperala
e non por iso pensar
que a podemos inscribir ó noso nome no rexistro.
Na fotografía, Rosalia rí.
Eu poño unha mueca.
Ela apenas ten uns meses
eu xa vou para trinta e catro anos,
non importa.
Os dous parecemos estar felices,
ela non sei, eu seguro.
Amigo.
Acórdaste?
cando non facía falta dicir nada.
Agora, os nosos dedos acusadores, miran sempre de reollo
xa non somos quen de mirarnos a nós mesmos
debe se-lo frío,
o inverno é duro, e ti e máis eu xa somos invernía.
Nesta estación o tren non para
perdémolo
A viaxe non foi larga, foi viaxe.
Xa é bastante.
Finados.
Púxenvos xuntos,
pensei que así era mellor para todos
mamá tamén quería. Hai máis sitio.
Vou ter unha filla, supoño que vos gustará sabelo
A vida.
As baldosas sempre van unha enriba doutra
tan ben colocadas, como fotos.
Na cociña están nunha caixa de zapatos
no baño son un álbum
mírannos desnudos e choran vapores de auga.
As baldosas tamén son pizarras
escribimos nelas e logo, pasámoslles un pano.
Veñen en pateras,
mentres o mar vai e vén
os náufragos toman o sol a esgallo,
e segue a non pasar nada.
Os traxes de baño de agora
fanche un tipiño xeitoso.
Eu estou aquí
ti estás na casa non moi lonxe, apenas vinte kms.
Pero bótote de menos
non de menos porque sí
de menos como se me faltase algo
como cando miras ó sol
e lle viras un raio de menos
ou como o mar
cando o ves e parece
que lle falta un caldeiriño de auga.
Desorde,
as cousas non están
ou polo menos non onde deberían
as fotos na mesa
os libros no chan,
zapatos con cadros.
A xeografia da casa é cando menos curiosa
xuntamos todo o que non serve.
Cando abre o día e pechan puticlús
nas fábricas,
os homes e mulleres
están a facer donuts
que habemos de almorzar resesos
cando non teñamos fame.
Pintar, pintaba se soubese
pintaría un peixe,
un peixe que nadase cara o norte
cara a onde van os barcos.
Os ollos poñeríallos pequenos
uns ollos pequenos
pero bichos.
Tamén lle había pintar dúas aletas
unha, tipo paseo con arboleda
a outra que lle imitase a unha orquestra.
O que non lle pintaria era unha boca
xa todo o mundo sabe
que pola boca morre o peixe.
Os reloxos son a hostia
por exemplo,
se quedas cun amigo ás cinco da tarde
só tés que esperar
a que a agulla pequena estea nas cinco
e a grande nas doce.
Xa sei que todos sabemos isto pero,
por exemplo
podes chegar tarde ou podes chegar cedo.
O reloxo non te obriga.
Illa de Cortegada.
Había un vello
había un mar
había un barco.
Xuntos foron á escola
navegando entre cadernos de bitácora.
Refrán:
Dios dálle pan a quen non ten dentes.
Mira ti por que os nenos africanos morren inchados de fame
coas pezas dentarias intactas.
Pregunta: ínchaselle a barriga ou as pelotas.
Brúxula.
Andaba transtornado buscando o norte
cando se deu conta, levou
unha trompada na frente co suroeste.
Metéronlle sete puntos cardinais de sutura.
A Begoña.
Se deixo de quererte
terán sido as frores, os camiños,
pasamanos e os días festivos?
Busco compañeiro de piso,
tamén me arreglo con alguén que me fale na escaleira.
Estado de benestar.
Por culpa do plan de tratamento de residuos sólidos urbáns
ós extravagantes coleccionistas de lixos e privacións
agárdanlle días de descanso subvencionado en calquera paraíso
exótico.
Desconfianza.
O tipo colleu o bote de pegamento
puxo a carta enriba da mesa
e pegou o selo.
Era unha carta de amor.
Para a vellez
terso que facerme cun bastón que me sosteña
unhas zapatillas de esparto e unha barba mal afeitada.
Para a vellez teño que ter
algúns pelos nas orellas
un pantalón que me quede ben frouxo e unha camisa de raias.
Para a vellez teño que lograr unhas mans que digan algo
e gozar da esperanza que agora falta.
Yonkis.
Vístense de domingo
corren á misa de doce
póñense en fila india
e collen a metadona.
Os máis viciosos van a diario,
novenas, rosarios e cabos de ano.
Naufraxio.
Afogou nun vaso de auga,
a xente bromeou co asunto
pero a el
os pulmóns encharcáronselle de auga
impedíndolle respirar.
Contaminación acústica.
Ás seis e media da tarde
Neptuno saíu do mar co traxe de neopreno e
empezou a hostias cos bañistas.
Evolución.
Ainda nos quedan vestixios de cando fomos réptiles
As unllas non paran de medrar, inútiles
a pel, escamada de sospeitas
e conservamos tamén un arrastrarnos delicioso
Revolución.
Ollo,
os afialapis non son xoguetes,
son ferramentas
pero nun momento de apuro
pódense converter en armas.
Globalización.
Co mapamundi de plástico
xogaban ó futbol
cos da outra beira do río.
Silvio,
xa entendín o de
haciéndome el triste, haciéndome el lobo.
Me cago na nai que te pareu
deberías vende-los discos con manual de instruccións.
Segundo o diccionario que teño nas mans
ea! vén do latín eia,
é unha interxección que denota ánimo.
Pois nada ea! ea! ea!
O dito, pois nada, nada de nada.
O reloxo era terco
levaba tres anos parado
e aínda así tódolos días daba en punto,
as oito e cuarto da mañán e máis da noite.
Chaman á porta
vou correndo
quizais hoxe veña alegría
coa súa cariña amable.
Asixo pola mirilla,
merda,
aí esta outra vez tristeza
abro, ola, pasa.
Trae dúas bolsas
unha chea de iogures caducados
na otra media ducia de melancolía.
Séntate que o café vai ser largo.
Soedade.
Está moi ben pensado
que os ascensores leven espello.
Un ten así a sensación de viaxar sempre acompañado.
Tallada.
Ó chegar de enterralo
sentaron arredor da mesa, da súa mesa
e repartiron o botín.
Non precisaron de plano do tesouro
nen tiñan garfios nen patas de pau, nem sequera aros nas orellas,
realmente os fillos do finado, non parecían piratas.
Xefe de tribu busca cabalo tolo
absterse burros do país.
Daltónicos.
Cravado detrás da porta da entrada
tiñan o almanaque.
O seu Sagrado Corazón de Jesús
non tiña ningún día pintado de vermello.
Segundo Begoña
isto non é máis ca unha mala racha
eu pola contra
desconfío que se trate dun carballo centenario
Cando a miña filla teña a regra, será toda unha mulleriña
enton eu porei cara de malo
ós seus amiguiños de gardería.
Lei de vida. Quéroa moito.
A esta casa que tanto me corroe
ás veces parece que se lle estreitan as paredes.
Ó constructor debéuselle esquecer colocar un respiradero
co necesario que é vivir.
Danlle visado de vivenda a calquera alboio.
Normalidade.
Dáballe de hostias á muller
sen consciencia de maltrato.
Ía á misa tódolos domingos
e que ben que lle quedaban os traxes do corte inglés.
A vella está sen dentes
deitouse coa elegancia
da súa noite de vodas.
Usa un camisón que tapa
toma as tres pastillas
e bebe o leite quente.
Non eructa.
Vivía nun cruce de camiños,
pasaron os anos
o Mopu foino enchendo todo de rotondas,
agora deambula pola vida
Incoherencia.
Berrou o sarxento:
os covardes que dean un paso ó frente.
Patrias.
A minha camiseta de Homer Simpson
a secar ó sol, é unha bandeira.
Non estou disposto a matar por ela.
a pablo neruda.
Canto General.
E o general díxolle:
bueno, pero canta baixiño
que teño á tropa a durmir.
II
Canto General.
E así a bote pronto
había alomenos uns 1500 generales.
Emigración.
Querida madre.
Me encuentro muy bien.
Venezuela es un país riquísimo.
Aquí le mando unos retales,
un poco de ropa usada y cuatro puros para D. Francisco.
Un beso
P.D.- Por Dios, papá que non veña
Parte meteorolóxico.
Fóra hai tormenta,
eu por dentro, vivo atormentado.
Estes dous temporais a un tempo
son difíciles de soportar.
Gardo o bañador.
Non é momento de praia.
Por fin sae o sol.
E ti que o esperaches
tantas tardes sentado, enfermo
na porta da casa. Non estás.
Fócheste.
O sol sae, sí, podémolo ver, está aí
pero é como se apenas quentase.
ó meu irmán luis
No coche de linea
vai sentada unha meniña
cólganlle as pernas.
Mira pola ventá
e ve o mundo.
Tampouco ela entende nada.
Plan Xeral de Ordenación Urbana.
Mira.
Aí onde está ese aparcamento
había unhas árbores.
No sitio do edificio
tiñan o palco da festa.
E onde ve-lo tanatorio
dábanse de noite bicos as parellas.
Veda aberta.
Preocúpate dos francoatiradores,
non avisan.
E sen vir ó caso,
son capaces de darche
unha palmada no lombo.
Guiádevos.
Ide á misa que non lle fai mal a ninguén.
Cortade o pelo e
xa veredes como pouco a pouco,
as cousas van saíndo.
Cando tires da cisterna
nunca olvides
ós homes e mulleres que morreron
para que ti poidas,
libremente
tirar da cisterna.
Monotonía.
Hailles que botar aceite
a estes días que non pasan.
As festas.
Os buscadores de ouro
traballaban con pandeiretas na peneira
sen embargo os albaneis
téñenlle devoción á raspeta.
O fillo de puta
ergueuse,
mirou o día.
Almorzou debidamente
doulle dous bicos ós nenos
e marchou para traballar.
Sacou as chaves,
abreu a porta do Banco
púxose tras do mostrador
e pensou:
a ver hoxe quen vén pedir papas.
Nómadas.
Andamos coma parvos
dun lado para outro,
non temos onde ir.
Chamábanlle tolo
porque colgaba libros nas paredes,
e tiña as estanterías cheas de apretóns de mans.
Como será a primeira mañá na que eu xa non estea?
Solidarios.
Os nonos pobres de taiwán fabrican xoguetes
de todo a cién
para os nenos pobres de occidente.
A enfermidade entrou naquela casa
bonita
concertiuna en arco dunha ponte
que ninguén precisaba atravesar
O fracaso sobe comigo as escaleiras
usa o meu cepillo de dentes
déitase na miña cama
e pola mañá o cabrón, esperta sempre minuto e medio antes ca min.
Linguas mortas
El é italiano, de Roma
ela, natural dun pequeno pobo de Grecia
logo de catorce anos de matrimonio
bicanse sen pasión.
Cando escribo.
Ás veces as teclas do meu ordenador
semellan ser gatillos dunha kalashnikov morta de fame
outras en cambio parecen máis ben frangullas de pan
para darlle de comer ós paxaros do parque.
DNI.
Mirándolle os dentes ó cabalo
non se sabe cantas vareadas levou
nen se traballou no tiovivo.
Os cabalos apenas falan de si mesmos, son tímidos e prefiren falar do
tempo.
Igualdade. Por fin.
Que difícil resulta distinguir a un home dunha muller
policía,
co seu traxe antidisturbios.
A miña amiga a lavadora non para de darlle voltas ó asunto
eu míroa, solidario
quixera aclararlle algunhas cousas
pero a miña cabeza tampouco deixa de centrifugar.
Peligro, metemos na casa de todo.
Aviso: o balde da fregona está coroado por un tricornio de gala
A Cheminea
A cheminea deixou de botar fume, non
podía.
Dun día para outro, parece que se foi dexando ir cara á dereita,
os ladrillos empezaron a gastarse e
nun costado saíulle unha especie de maleta.
Ese debeuse se-lo fallo,
ninguén lle fixo caso e un bo día,
deixou de botar fume non podía.
|
BVG
Atrás
