BVG     Atrás

BEIXO NOCTURNO Sei do beixo nocturno na espiral do desexo.                     O lentísimo labio musculado requeima nun abismo de luz húmida que adentra. Oleosa dozura amornecendo o sangue máis no fondo, máis lácteo cor de rosa, enlameado e puro, recrescido.                     Porque o beixo nocturno ten perfil de serpente en lingua ávida, fluinte e diluída de sementes lunares; esencias agridoces ou salgadas e férvidas no abismo coñecido, na morada fendida que esvacía un incendio nas bocas deslizadas ao centro; masa líquida recurvada e ansiosa, destilación convulsa de inmodulada morte en eco lamacento, cinzas dunha auga seca en furias ondeantes, entretecidas chamas dun xemido quebrado, doces ondulamentos dun estertor de gloria. Animais tan submersos enrubescen na entraña do pracer dislocado, instantánea grandeza do fin no fulgor lento das bocas fascinadas.                                    O beixo morde arxila espumada e profunda de suave queimadura e florece vermello levedando unha ardencia pensativa e constante nos calcinados labios.                                    Sei do beixo nocturno da muller silenciosa, sei dos beixos escuros ata acender as bocas dunha pureza estraña, a delicada morte dos alentos sen seiva, sen aurora carnal, lingua de lume húmida, húmida cinza pura, húmida morte lenta ata a terra sen nódoa. Sei do beixo nocturno da muller silenciosa ata perder os labios consumidos de soño sen final nin comezo. III Deslizo esa materia lenta do beixo a un interior sonámbulo onde o milagre é húmida razón de escuridade ou lume que nos medra do corazón do fondo límpida lingua plena latexo boca corpo ou centro que penetra a chama recrescida labios triunfantes sobre o fluír dun froito manso e dúctil líquido térreo e nu de ansiosa polpa espuma enrubescida beixar a cor da eternidade ebria violácea a flor de calma beixar o xesto lácteo e diluído da femia tepidez amaciada volume delicado nun sopro de semente docísima deslizo o beixo en óvulos de auga realizando o silencio dunha bóveda espesa unha oferenda branda de febre na tenrura ata o submundo róseo estalado de gozo serenidade pura do caos máis harmonioso beixar o beixo leve como asa detida na sensación do fondo na conquistada vida para o fulgor suave do fin que recomeza do fin que eleva o gume do pracer para un cosmos de latexo infinito. VISIÓN DUN CORPO NA PRAIA Labio de luz que treme na nudez dun astro de brancura. Movemento delgado como perfil de auga. Peixe de lentitude adiviñando o corpo a súa sílaba húmida, unha estrela que nace flor de espuma. Na ondulación da arxila corpo solar que arborece no espello. Liña de sede, semente e sal, a pel mariña, a chama do tempo. Este sopro ou queimazón violácea, sulco fino de brisa, a pulsación dos ollos contra o sol da carne. ¿Está aquí escrito o exilio do desexo? A adolescencia é unha fenda rosada, suave eclipse, esvelta ausencia. Mais agora regresa esa febre que beixa a lúa da boca, punto de fuga que arde no interior dunha maxia de saliva e de seda. O salto docísimo dunha lágrima que avivece invisíbel, unha rosa de area que brilla no recordo. Aparición e signo, corpo que o instante fai milagre, espellismo do ceo, revelación dourada que o mar estremece no sangue. POEMA CREPUSCULAR De qué constan as lúas do tempo feito ocaso de tardes que non volven a devalar en noites, qué materiais suspensos dun único momento permanecen sonámbulos na luz daquelas horas. Fica detido o xesto interior do recordo, o sentido e as formas, a exactitude intensa do brillo do crepúsculo nos ollos conmovidos. Cómo invadir as cousas outravolta de ecos dun grave corazón sobre todo o espazo, a música das chamas que arderon pensativas sobre tanta distancia e horizonte e altura. ¿Algún verso no días é só un silencio escuro? Unha tarde é unha fábrica de límites de lume que divide as palabras, un oco no horizonte que penetra unha espada de fulgor, sangue puro dun labio que se fende entre a terra e o ar. Antes da sombra un brado de fogo, cor e luz de espectro traspasado como unha brasa antiga polo tempo sen carne, no crepitar silente da saudade en dureza de ferida e de incendio. De qué forma a nostalxia é un vacío crepúsculo onde o corpo adiviña unha dor fronte ao tempo, de qué lugar os ollos transmigran a lembranza dunha ardente saúde, cando o amor fluía interminábel seiva reverdecendo a alma, cando o pracer mordía un ceo polo sangue, unha lúa na tarde que dilúe a beleza. Fica o amor nas cousas, desde as tardes, no tempo, fronte á noite, nos líquidos que desvelan a morte. Unha cor triste e fonda, acendida e espesa, unha sombra violenta que cintila no alto, un espírito escuro como un corpo esquecido que atravesa unha chama de purpúrea presenza. Qué abismal para os ollos a fermosura toda Qué vertixe no tempo, que loucura infinita fronte ao mar, esta morte que calcina e consume ata as totais estrelas do fin que brillarán no sangue. CRÓNICA                          In memoriam Antón Avilés de Taramancos. Levábamos cen noites agardando entre a néboa. Cen noites agardando dentro de cada noite. A luz dun mapa a penas sabía de nós no fondo dun camiño intrazado no límite do mundo. Por veces viña un eco perseguido de vento e un mesto mar insomne poboaba o silencio de arborecida calma. Nada se adiviñaba no corazón prendido a un astro de soedade, a un país invisíbel que nacía nos ollos. Levábamos cen noites de paciencia infinita, agardando, agardando no devalar das lúas, e era un grave latexo entretecido á sombra máis azul da esperanza. Estábamos unidos por unha vella forza, unha raíz atada á terra, ao mar, ao ceo, e tíñamos cen noites detrás do noso sangue, á espreita do universo, no duro tempo túnel que consume o alento. O inimigo é un inferno que nos invade a alma. Sabíamos que un día chegaría nun lóstrego a nos queimar o cerne do noso amor durísimo. Mais soubemos medir no límite do sangue o camiño perfecto, armados como a luz contra os campos escuros. ORACIÓN Fillos da terra húmida, país dos dez mil ríos, as néboas rompen na mañá dura e solar e brilla a pedra fermosa do sul. Sobe o sabor enraizado das viñas ata o labio dos froitos brancos do mediodía. Canta o ferro e a pedra nos talleres abertos ao ceo. Fillos da terra aceda, país dos xacimentos e das industrias lentas do crepúsculo, un volume de sombras na hora baixa do sílex e no verdor escuro das aldeas. Cheira o pan amasado a vento quente e nas bisbarras do liño e do centeo luce o sol toda a gloria do día. Fillos da terra amada, país entre auga e fogo, todo o mar fronte ás albas e o amor que florece na estación das palabras. Hai un pobo de luz, unha saúde anchísima de arxila, estrela firme. Hai un signo fecundo nos astros que move o corazón atado ao universo. Fillos da hora rosácea ou templo de paciencia infinita. MARZO MARZO de frescura, o voo prateado da sombra. Exhalación dun astro brillando detrás da sede, detrás dos ollos que penetran a luz dentro dos ollos, no íntimo asombro, nesa queimadura de auga que bebe o ceo. Marzo de frescura, fulgor verde, labio de fonte arborecida, ancha saúde do ar. Como un río de espellos ferve o perfil do día, a raíz invisíbel do tempo. Marzo, ¡sabor a seiva, sabor a estrela fría! Nas aldeas do norte o vento é de sal e de arxila. Aí a primeira febre da claridade morde o pan da mañá, a carne da árbore, ese aroma novo no sangue cando entra o sol no froito e treme o corazón. Marzo delgado e duro, por dentro un eco de brancura e de chuvia, un mar que vén polos campos: lámina constelada de flor e néboa. Marzo de albas xeadas antes da luz que cega o centro da auga. Entre o incendio frío e a seda azul do vento, Marzo de ardente gume onde a sombra do inverno morre extasiada, vencida polo fogo dos días. PAISAXE PÁLPITO A liña amarela da sombra está máis viva nos vidros que inflama o mar como un norte de altura entre rúas de sábado ondulado cando Marzo rebenta en armazón de espumas, lámpadas de xiz violento, xanelas de pálpito mariño, queimazón fría do tempo, edificios que declinan o sal da luz nun perfil de dureza. Puntos de fuga que arden na esfera violácea dun ollo, quebrada pulsación do horizonte como un tremor no labio, o vento na nudez desolada do ceo; fábrica azul que vacía o brillo das horas, péndulo lentísimo de asombro e materiais que tremen no andamio da distancia, unha flor de penumbra dividindo no espello as láminas da brisa. A liña amarela da sombra traza o tránsito leve da tarde repetida. Marzo é un mar que agoniza nas vidrazas do inverno, nas torres de aluminio, nas fachadas sombrizas. Unha fenda sonámbula medra na luz e agora estala un astro de febre espesa, ramos de claridade, volumes repentinos de praia arborecida, norte de lonxanía que trae o sopro iluminado das marés. Vertixe de navío, a cidade vai ser a lentitude dun milagre medido cos ollos. Filtros de luz vencida, redes que entregan un desmaio imantado no ceo, cisternas vermellas que verten auga escura no fondal do crepúsculo. Agora os ollos vixían o pensamento que se detén nun ángulo, nun vértice de sombra; o semáforo negro, a vexetación urbana da noite, a pel do ar unha cobra de ollos de aceite seco; a exhalación das prazas cadáveres de inverno; todas as cores cinza, un pozo dentro do corpo. Esta é a hora na que se perde a cabeza: o arrecendo do abismo é a paisaxe interior que calcina estes versos. A primavera nace aquí, lonxano remuíño que trae a flor do sangue cando se fechan os ollos. EN DIRECCIÓN AO NORTE Qué hai neste vento que fai tremer a luz e quebra o corazón de vidro da distancia nun golpe pronunciado con labio acre de sal sobre as terras que soben arborecendo a mañá. Sabemos que está o mar detrás das chairas verdes, onde a pedra é límite e o ceo inclina unha bágoa de frescura. No camiño hai un pálpito que medra silencioso no pozo que sentimos como unha flor de neve aberta lentamente no corpo. Sentir a lonxanía no sangue, tocar o nó oculto do tempo, beber da raíz que se ilumina nos ollos. Outra vida sinalan os mapas da esperanza. Xa deixamos atrás a última rúa impura, ese infame comercio que conturba a cidade. Agora o verso sabe que hai outra luz máis alta e vibra no seu ser un eco do desexo. Esta viaxe ao norte é un milagre esperado, a fuxida perfecta cara o mar, un destino que levamos escrito como un fulgor de inverno na patria da nosa soedade. HORIZONTE DE NEVE A liña branca vernizada de luz é obra do espello vacío do ar. Nós, ante o ceo, somos un pensamento que se eleva como a raíz invisíbel dun desexo. Un mapa puro, sen nomes, sen camiños, sinala no noso corazón a soedade. Non hai presenza. Non hai voz. Só hai un eco de sombra transparente, o ollo que contempla o interior da ausencia. E dóenos a lágrima azulada do día, este espacio que é un mar que nunca existiu. E nunca foi tan claro un latexo no sangue e nunca o corpo adiviñou a vertixe que a claridade entrega como unha sede de beleza. Estamos descubrindo outro horizonte en nós mesmos. Somos o ser deste silencio que a neve impón como destino. OS QUE QUEREN A PAZ Os que soñan unha patria de árbores antigas e o sol treme na seiva como unha chama verde inaugurando a luz dos campos. Os que teñen o mar prendido nos seus ollos e len no vento a rota invisíbel dunha estrela que anuncia a exhalación do norte. Os que cantan na hora central dos días -tenrura necesaria de palabras de arxila- contra a forma metálica do medo, contra o pozo que sobe como un fío de pedra amordazando a auga. Os que procuran a suave dirección dos menceres e furan na codia do silencio o brillo azul, a casa do horizonte construíndo outra luz, a brisa xerminal que acende o corazón da flor. Os que saben na altura da memoria medir o verso humano do futuro: a terra libre que clamou tanto sangue, o astro firme na voz que foi semente, a condición do amor orientando as raíces, a cantiga que eleva a lucidez do mundo. Contra a dor ancorada no remuíño escuro do tempo, contra o arame negro que transita a pobreza, contra a fame sonámbula vaciada na noite, contra o terror que arde na historia repetida, os que queren a paz fenden o duro muro da paciencia e avanzan arborecendo a liberdade, medrando como un río de palabras que ferven, armados como o vento que asubía triunfante sobre o férrido pedernal que derrubou a primeira hora liberada do abrente. LINGUAS DE VENTO Son como golpes fondos sobre a flor lonxana do sangue, gravitando un recordo dividido no tempo, corpo ausente que de repente existe, violenta fenda branca que se abre no pensamento. Son como a luz abstracta do poema: claridade terrestre de raíces, espellos, sílabas transparentes, percusión insondábel nun repentino ser ferido de silencio. Linguas de vento entran porque veñen do abismo como unha bágoa fría, entran na casa viva e sorprenden o enigma dunha materia íntima, as espirais do clima, o levitar escuro do destino. Linguas de vento súbitas que penetran a estancia onde tremen os fíos dunha dor que regresa, e as tempas acendidas como unha brillo durísimo, desolación de esquinas contra un muro de olvido. Son como un lampo verde no corazón dun pozo, cando veñen e queiman co seu mercurio cego, linguas dun vento triste que foxe da loucura dun altísimo norte, e de repente entran como febre xeada, como agullas sen fondo, na nosa carne insomne. Son esa flor de xeo que estala e nos habita, ou un breve arreguizo como alento de abismo calquer tarde de marzo, esas linguas de vento que de repente existen e demoran en nós, poro de luz mordida, o roce invisíbel da morte.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega