O avó só
tiña vinte anos cando marchou para a guerra. Chamárono e foi; outros
tiraron cara ao monte. Antes de ir, casou cunha rapariga de dezaoito.
Non sabía para que montaran a guerra, pero si sabía que podería
morrer nela.
O avó garda unha bandeira das que chaman
pre-constitucionais no curruncho da sala. Ás veces, as ditaduras
engolen xente boa. Esta tivo corenta anos para engulir, outras andan
máis lixeiras.
O avó viviu a máis agre das guerras, a guerra
onde se disparaba con ollos pechados para non acertar, unha guerra onde
todos os brancos eran negros. Sen embargo, contáronse un millón de
mortos, viva o infortunio!
O avó viviu outra guerra máis longa. A avoa
resultou máis afiada cunha áspide. Con dezaoito anos, as formas do
carácter sempre son redondas.
O avó non chegou a oficial mais ca despois do
retiro. Marchou canda a avoa durante o cursiño para tenente. Ela
chamouno porque se sentía doente. El non tiña permiso, pero liscou.
Ela non estaba tan mal. El chegou a tenente quince anos despois.
O avó desfilaba de primeiro, en fila de a un e
perante o resto da formación. Portaba nunha man unha bandeira ben
grande e pendurada do peito a Cruz de San Hermenexildo. Víase máis o
seu bigote gris que o paso de calquera dos outros militares.
O avó dicía que os que falan de guerras
tiñan que falar dentro delas, que o home que vivira unha guerra, nunca
a morte querería ver tan de preto. Que para facer unha guerra, ou tolo
hai que estar ou moi desgraciado hai que ser.
O avó fixo unha guerra, unha das máis agres
guerras que se teñan feito, e viviu toda a vida posterior nun piso
alugado dun barrio periférico; o piso, un segundo sen ascensor, que non
ve o sol.
O avó contaba que algúns compañeiros da
guerra inxectáranse gasóleo nas pernas. A gangrena obrigaba a cortar
polo san, do xeonllo para abaixo aos que tiveron máis sorte. Perderon a
perna pero fuxiron do inferno.
O avó usaba unha bata de pano para estar na
casa e non pasar frío; no inverno, usaba tamén carpíns de la. Sentaba
na súa cadeira de brazos a ler e pasar o día. Nesa cadeira escoitaba
as historias cotiás dos netos, co índice apoiado na súa meixela.
O avó habita agora un recuncho cadrado e ben
cativo co número 152 onde si que dá o sol. Xa non precisa de bata nin
de carpíns.
O avó tiña unha caixa dos tesouros. Abrímola
o outro día para ver o que contiña. Buscamos a Cruz de San
Hermenexildo, que non deu aparecido. Eu levei unha medalliña de latón
e un cepillo.
|
BVG
Atrás
