BVG     Atrás

Ela naceu no Rabnhad do Iebe, á beira do Ganxes, do sagrado Ganxes, na terra de Shanganah, a dos dentes de ferro, e de Manuah, feliz entre os felices, o supremo sorriso, o abrente. Puxéranlle de nome Emmaiam, que na nosa lingua galega vén dicir "O Val do Verde Fértil". Emmaiam viviu a súa infancia corricando baixo os pomares da casa campesiña que os avós construíran para fillos e netos nos venturosos días de antano, pródigos en colleitas e grandes mercados. Entre os nenos e nenas da aldea medrou, leda, fermosa, lixeira coma a pluma do addish e espilida coma a señora panteira da selva. As caeiras pétreas do Kluumpag, os vales encantados de Rabnhad, coas súas neboeiras eternas, e os dourados areais do río-Nai, foron a patria dos seus xogos infantís. Bandas de paxariños personificaron exércitos reais encantados, as árbores, mudos xigantes ameazadores, o vento, unha chamada do alén, e os campos de millo e os arrozais, territorios a conquistar para o Señor Príncipe, o Gran Ashulei, o Invisíbel. E cando os cativos volvían, colmados os ímpetos con tanta fatigosa aventura, as sombras moles das solainas das casas axexaban demoradas conversas verbo do amor e da morte, mentres sobre o azul o sol poñente deitaba bafaradas de ouro vello.      Emmaiam chegou a ser ben pronto moza casadeira. Co consentimento dos pais, pretendérona veciños de entre os seus iguais e algúns mozotes que foran compañeiros de xogos e agora exercían de homes feitos; e ata señores de berce respectábel se achegaron a ela con agasallos de consideración. Mais Emmaiam, sentíndose tan nena coma nos primeiros albores da infancia, rexeitábaos con sorrisos amábeis igual que faría unha princesa. Os pais amábana con loucura, por ser filla única e por ser como era. El traballaba a reo por mellorar a casa para os netos que había acubillar algún día, ela tecía lenzos de seda e bordábaos con fío de fina trama e contas de coral e xade, e aínda aforraban dos minguados ingresos para mercaren as demais pezas do enxoval que luciría cando casase co seu elixido. E os días transcorrían grandes e soleados no país do Ganxes, o sagrado Ganxes, o espello da lúa, no alto Iebe.      Un día coñeceu un estranxeiro chamado Ildanir, que, procedente de Armenia, percorría o país vendendo exóticas alfaias da China e o Nepal, teas de luxo confeccionadas na montaña afgana, olarías de aquí e alá, e herbas raras que obraban milagres no corpo e na alma. Ildanir era fermoso coma un soño, alto, forte, con esa morenez rotunda herdada de xeracións baixo tórridos soles e o ar irredento propio dos pobos en éxodo permanente. Era falangueiro, asisado, divertido, e amosaba unha esmerada educación como nunca se vira no Rabnhad. E coñecía historias dos países por onde andara, que foran moitos, asombrosas historias poboadas de personaxes máxicos, paisaxes diferentes e costumes verdadeiramente incríbeis. Axiña fixeron amizade. A petición dela, os pais consentiron que o mozo ficase algúns días a vivir baixo o seu teito. Polas mañás percorría a rexión de casa en casa ofrecendo a mercadoría do seu tipallah; polas tardes paseaban entre os salgueiros da beira do río a falar de mil cousas ata que o sol caía. Entón volvían ao fogar e continuaban á beira do lume as súas conversas inocentes. Pero a inocencia acabou por tornarse atracción e esta deviu en sentimento amoroso, apaixonado amor, grande coma as súas almas e branco coma o arroz e recendente coma o sándalo. Os pais, que, coma todos os pais, desexaban para a Emmaiam o que consideraban mellor, non oíron ao principio con xúbilo a noticia do curso que tomaba a relación dos mozos, e así llo dixeron. Con tenra expresión, para non ferir os seus sentimentos, quixeron facerlle notar que Ildanir talvez non fose o esposo máis adecuado para ela, dadas as virtudes que a adornaban, tal como se desprendía da calidade dos que a pretenderan anteriormente, pois o rapaz, se ben era fermoso e amábel e parecía que traballador, non deixaba de ser un vagabundo que non lle podía ofrecer co seu oficio ningunha clase de seguridade. Ela porfiou en que nada diso tiña importancia, xa que era a razón de amor o que os unía. Despois de moito falaren, os pais persuadíronse de que a entrega da moza estaba por enriba de todos os argumentos, e aceptárono así por canto tiña de grande o sentimento amoroso. Desde ese momento adoptaron a Ildanir como futuro esposo da súa filla e así o amaron tamén. Ela á súa vez, desexando que os pais ficasen convencidos de seu, ofreceuse a deixar transcorrer algún tempo antes de casaren, o suficiente para que Ildanir se trasladase á casa dos seus propios pais e lles comunicase a nova, por se durante aquela ausencia ela ou el achaban algún motivo para o trasacordo e a renuncia. De non ser así, á volta do noivo fixarían as datas e os pormenores do casamento. Ildanir aceptou de bon grao todo o falado. Acordaron deixar un ano como prazo de separación, tempo máis que suficiente para que o mozo viaxase á distante Armenia e retornase ao Iebe. Despois trataría de establecerse como comerciante en alfaias e tecidos nalgunha cidade importante, para que os pais de Emmaiam comprobasen que podía manter a súa esposa con dignidade e darlle seguridade e un futuro aos fillos que tivesen. Entón casarían, e a súa voda sería a máis fermosa, a máis feliz.      Antes de separárense, Ildanir pretendeu ter con ela relacións maiores. Quixo ver o seu corpo espido e mostrarlle o del tamén, e xuntárense os dous ata facérense un, como ensina a natureza e aproba a relixión. Mais Emmaiam negouse. Ela só consentía no afastamento por amor aos pais, pois non necesitaba de probas para estar segura dos sentimentos do seu amado, mais o firme respecto pola tradición impedíalle ceder ás pretensións de Ildanir. O matrimonio era cousa sagrada e para el debía gardarse o máis sagrado dos homes e das mulleres, a virxindade, que preservaba a súa inocencia e os facía fermosos ante os deuses. Estas razóns non eran compartidas por el, pois no seu país de orixe os deuses eran agasallados con outras clases de froitos, e as mozas feitas, antes de casaren, devecían por explorar os segredos do corpo e do corazón dos seus prometidos. Pero acatou o seu parecer, pois a devoción que sentía por ela estaba por enriba de calquera contrariedade, e Emmaiam, que no fondo tamén estaba disposta a renunciar ás súas crenzas, bicouno na fronte deixándolle nela un suave pouso de estrelas. Isto foi un serán de finais de abril, un serán de sol morno e húmido, na verde ribeira do Ganxes, o sagrado Ganxes, o Pai-Nai de todos.      Pero chegaron os tempos difíciles. O verán seguinte á partida de Ildanir, un vento salvaxe arrincou os pomares das hortas; o millo, o trigo e o sorgo agostaron nos celeiros e os tomates e legumes apodreceron na terra baixo a chuvia excesiva do monzón. Moitos animais de labor foron arrastrados nas cheas, así como cabras, porcos, e tamén pequenos animais de compaña. As estradas de xabre ficaron anegadas. Os templos resistiron os embates, protexidos como estaban pola man da divinidade e máis por grosas paredes de granito, pero moitas casas desapareceron aquel verán, casas de arxila co teito de madeira vella ou de canas cubertas de colmo, lixeiras casas aldeás para climas xenerosos en calor, e tamén pontes e canles de rego e muíños vellos coma o mundo.      Esvaeceuse así a seguridade dun inverno de días tranquilos mentres non chegaba a seguinte colleita. Non era a primeira vez que ocorría; para os pobos do Iebe, miseria e fartura alternaban con rotundidade a cada pouco segundo os designios do clima. Cando era así, nin sequera o diñeiro aforrado de épocas máis venturosas resultaba útil, pois a escaseza facía imposíbel o intercambio, e as inclemencias do tempo e o estado dos camiños impedían que os mercados fosen fornecidos desde outras latitudes. Ao longo de interminábeis semanas o arroz encheu en solitario os pratos coa súa brancura, e incluso, adentrados no inverno, houbo que proceder a racionalo. Cando a fame foi excesiva, os cans pasaron a ocupar o lugar dos porcos nas dietas para a sobrevivencia. Os camiños inzáronse de xente de andar a pedir, os ladróns entraron nas casas onde non quedaba nada, moitos vellos apuraron o final das súas vidas e nenos e nenas a centos non chegaron sequera a encetalas.      Na casa de Emmaiam soportouse ao principio a necesidade, pois ela era forte e os pais non eran vellos e podían resistir. Non era o primeiro ano de fame no Iebe nin sería o último. Emmaiam mesmo, con ser tan nova, vivira xa en tres ocasións longos anos de arroz escaso, só salvados polas previsións dos seus pais e a sabia resignación do ser campesiño. Moitos séculos e moitas xeracións transcorreran en convivencia coas arroutadas do monzón, e os corpos debían estar preparados para soportaren a privación, sempre na confianza de que o ano seguinte as augas serían boas para os campos de arroz e o sol quentaría nos milleirais e o vento sopraría suave nos quinteiros. Sen embargo non foi así. Os días pasaron e a situación en vez de mellorar foi a peor. As chuvias do inverno retrasáronse, estragándose na seca fría unha nova colleita. E logo non parou de chover seguido ata comezos do verán. Os poucos animais que sobreviviran, tesouro reservado ás casas ricas, non daban criado pola irregularidade das estacións ou polas pestes contraídas nas augas chocas, de modo que mesmo as familias de mellor posición tiveron que acalar o orgullo e compatir cos pobres os pratos da miseria. A fame anunciou que ficaba apousentada no Rabnhad, no alto Iebe, polo menos durante un ano máis, e os homes e mulleres, mesmo os máis afeitos a aturar con humildade as veleidades do clima, rezaban aos deuses para que alimentasen da súa man os seus pequenos e vellos.      Os pais de Emmaiam acabaron tamén por ceder á desesperación. Non poderían resistir doce meses máis coas fontes baleiras, e menos sen a seguridade de que o outro ano sería diferente. Do xove Ildanir non volveran ter noticia, e iso que, desde que cumpriu o ano acordado, Emmaiam saía todas as mañás e todas as tardes ao camiño por ver se enxergaba ao lonxe o seu tipallah tirado por rexos cabalos e adornado con fitas e axóuxeres. Pensaron, ela pensou, ou quixo pensar, que talvez o entretivese algún contratempo na familia, ou o comezo dalgún próspero negocio con que pensaba sorprender gratamente aos sogros, ou quizais calcularan mal o tempo da viaxe, a Armenia áchase no cabo do mundo e o mundo é moi longo de percorrer, ou se cadra el mesmo sufriu un accidente por eses camiños inhóspitos, ateigados de animais salvaxes, febres, cavorcos e bandidos esfarrapados e famentos.      Abril pasou e tamén maio, e de novo chegou xuño cos seus días máis calorosos e tan longos que se facían interminábeis. Aínda que o tempo tendía a estabilizarse, a escaseza de semente en bo estado facía impensábel unha rápida recuperación de todo o estragado. Tratábase de aplicar a ciencia que os séculos deixaran en herdanza aos campesiños para aproveitar ao máximo cada gran e cada cuarta de terreo antes que descargase de novo a chuvia.      Emmaiam tomara unha decisión. Ela e outros mozos e mozas da aldea. Emigraren. Írense do seu país natal en busca de novas fronteiras que lles permitisen máis seguridade a eles e aos fillos que tivesen. Na aldea falábase de que existían lugares onde iso era posíbel. En ocasións chegaban estranxeiros, xentes da capital, montados en luxosos tipallah, e paraban nas casas a ofrecer cómodos traballos neses países para quen os quixese. Non había que ter estudios nin posuír ningunha condición especial, calquera tiña cabida no novo mundo. E non se trataba de lendas, pois xa outros antes ca eles emprenderan o camiño e enviaran noticias desde alá contando marabillas do que vían. Eran lugares onde os homes tiñan poder sobre os elementos, un poder que lles permitía non depender dos caprichos do monzón; países onde xa nin había monzóns nin escravizadores campos de arroz, pois os alimentos vendíanse, envoltos en seda transparente, en luxosos palacios abertos a todo o mundo, e había tal cantidade de alimentos que podían pasar anos sen que lles faltase de nada aínda que non volvesen traballar nunca máis. Ildanir mesmo lle tiña falado en máis dunha ocasión desas terras bendicidas polos deuses, que el coñecera no curso das súas viaxes. Achábanse no camiño do sol poñente, moito máis alá do Turdestán, e eran nacións grandes e pacíficas e os seus poderes sobre a natureza derivaban dunha grande ciencia que lles permitía construír máquinas que o facían case todo. Cando Ildanir lle falaba diso os seus ollos iluminábanse e a voz tremíalle de veneración. Era difícil admitir que todo puidese ser tan fermoso en ningún lado, mais Emmaiam e os demais xoves necesitaban crer nalgún paraíso que os ceibase de tanta miseria. A perspectiva de afastarse tanto da protección de Shanganah e de Manuah causaba temor, mais compensábase coa seguridade de que os deuses dos territorios onde medraban con tanta xenerosidade os froitos, á forza habían ser polo menos tan dignos de veneración coma os propios.      De nada valeron as súplicas dos pais, as bágoas, o desespero. Unha mañá, recén entrado xullo e coas primeiras pingas do verán a caer, saíron a despedila ao camiño onde agardaba o tipallah que os había levar, a ela e catro máis, ata Rampur, na provincia de Uttar. Desde Rampur percorrerían en tren os dous mil cincocentos quilómetros que os separaban de Bombay e o seu portentoso porto de mar. Esta viaxe debían pagala eles cos seus aforros, mais non era cara. En Bombay achábanse as oficinas onde facilitaban pasaxes aos que desexaban probar sorte no novo mundo. Era moi simple todo, pois en troques dunha pequena entrega de diñeiro, eles mesmos se encargaban de proporcionarlles un billete de barco mais un contrato de traballo para calquera país de Occidente segundo aquilo que cadaquén preferise. Emmaiam pensaba traballar de costureira. Cosería as roupas dos seus novos paisanos adaptándose ao seu estilo de vestir, que sabía ía ser diferente, así coma o idioma, os costumes, o xeito de vida. Pero a todo se había acostumar, sen deixar de ter presente sempre o seu berce. E gañaría moito diñeiro, e desa gañancia ía enviar cada mes aos seus pais unha parte para axudalos a saír da súa situación e para que reparasen a casa e adquirisen animais e terras de labor. E se, como era seguro, chegaba Ildanir a buscala para casaren, que lle dixesen que agardase, que agardase por ela como ela agardou por el, pois algún día volvería. Volvería á casa de seus pais e casarían e vivirían en diante todos xuntos para sempre. Estas últimas palabras, pronunciadas coa precipitación da fuxida para evitar un arrepentimento de última hora, quedaron gravadas no corazón dos seus pais como o único consolo mentres o tipallah emprendía viaxe polo camiño de xabre. As mans ficaron longo tempo no ar: as deles, pensando que así retardaban a súa marcha; as dela, pensando que así repañaba para levar, a onde queira que fose, unha parte do ceo e do ar do seu país natal.      O camiño ata Rampur foi moi agradábel. Seguiron o curso do Ganxes mentres non baixaron do Kluumpag, para despois adentrárense por chairas vizosas onde señoreaban a mandiga, o blugh, a teca e o ébano en fragas mestas e cumpridas. O vello tipallah ranxía polas irregularidades do terreo e o seu ranxer e os cascos dos cabalos mesturábanse coas voces dos pasaxeiros que entoaban cancións do seu amado Iebe. Durmiron unha noite no camiño arredor dunha cachela e ao outro día entraron en Rampur. Cando o tipallah emprendeu o camiño de volta, algúns ollos tiveron que disimular as bágoas que os solagaban. Agardaron varias horas na estación do tren. Emmaiam nunca saíra da aldea e para ela todo era novidoso, todo un continuo asombro na grande capital. Os demais, que posuían ou simulaban posuír máis experiencia de mundo, ríanse das súas expresións ante os grandes edificios, as anchas avenidas, os míticos automóbiles, semellantes a tipallahs con motor, e o balbordo da xente que inzaba as prazas en riadas incesantes. Pola noite arrancou o tren, un grande expreso de mercancías que cubría o traxecto desde o Punjab ata Bombay. Durmiron como puideron nos asentos dos vagóns ateigados de xente e no mencer divisaron as últimas estribacións dos montes Aravalli, onde se encontran coas dunas do deserto de Thar. O troupeleo do convoi tantas horas seguidas, a penas adozado polo reparto dalgunhas provisións mercadas en Rampur, facíalles desexar chegaren axiña ao destino. Aínda faltaba cruzar os Vindhya para entraren na provincia de Gujarat. Outra noite máis e outro día e no cuarto mencer desde que subiran ao tren puideron albiscar as liñas regulares e mastodónticas de Bombay, a Cidade-Luz. Non quixeron presentarse no peirao sen antes gozar un pouco da magnificencia da urbe mítica. Con pasmo indisimulado transitaron polas rúas inacabábeis rodeados de vehículos e persoas a millares, esculcaron nas fachadas de templos que fendían o ceo coas súas agullas competindo con modernas torres de cemento non menos ousadas, perdéronse por bazares ateigados de vendedores de marabillas e de clientes tan curiosos coma eles, e asistiron ao espectáculo das manifestacións relixiosas máis dispares, ostentosas as máis delas, moi lonxe do recato piadoso con que se dirixían aos deuses no Iebe. E, por suposto, o mar, confín de todos os misterios.      Despois, o barco. Días e días interminábeis nos sotos daquela vella casca, compartindo viaxe con montañas de cañotos de madeiras nobres, tecas, ébanos e pao santo destinadas aos pazos de Occidente, pois alí, segundo lles explicaron, ademais das persoas, tamén amaban as madeiras das árbores da India. No porto tiveran que separarse, xa que cada persoa foi destinada a un lugar diferente. A ela e a outras oito mulleres procedentes doutros lugares correspondeulles un país chamado España, onde polo visto se necesitaban moitas costureiras fermosas e educadas coma ela, un país, dixéranlle, con farto sol e espléndidas festas nas cales lidiaban con touros. Foi esencial para a súa sorte o feito de manterse virxe, pois disque moitas familias non aceptaban costureiras se estas non profesaban a maior das virtudes, o cal pareceu moi ben a Emmaiam, pois concordaba coa educación que lle inculcaran os seus maiores. Ademais, a singularidade de gardaren en España tanta consideración polos touros facíalle pensar que en algo se parecería ao seu país natal, tamén de sempre respectuoso coa vacada.      A travesía non resultou nada cómoda. As máis das mulleres, agás algunhas ilusionadas, amosábanse tristes, seguramente preocupadas polo incerto destino que as agardaba e por teren que separarse dos seus. Ela trataba de animalas con contos graciosos e cantáballes cancións do Iebe, fermosas cancións que falaban de grandes guerreiros do pasado, de deuses, de fadas dos vales e de terríbeis animais das montañas sempre nevadas. Mais era difícil mesmo para ela manter o espírito despois de tantos días de non ver máis que ceo e nubes polas regandixas do teito, xa que, incomprensibelmente, non as deixaban subir á cuberta; e durmindo sobre o duro chan, comendo mal ou non comendo, e tratadas a berros polos homes do barco ou tendo que soportar as burlas acedas propias das xentes que aturan traballos tan ingratos.      Por fin chegaron ao seu destino. Entraron no porto pola noite, amarraron e fixéronas saír sixilosamente ameazándoas de morte, segundo entendeu polos seus acenos, se facían ruído. Foron introducidas as nove a empurróns nunha furgoneta. Esta arrancou con velocidade, deixou atrás as instalacións do porto e perdeuse entre as luces palpitantes da grande cidade occidental. Emmaiam non se preocupaba demasiado por todo o que estaba a ocorrer, pois explicábase polos diferentes costumes destes países que non coñecía. Seguramente as facían pasar por esas dificuldades para probar o seu grao de paciencia, a máis difícil de todas as virtudes, tan apreciada polos deuses. Ela, que foi criada en condicións de vida sumamente precarias, sabía ben o que era a paciencia, e superaría esa proba demostrando que malia todos os atrancos sabería facerse digna de habitar entre os occidentais e participar do seu benestar.      A furgoneta saíra da cidade. O home que a guiaba volveuse ás mulleres e, sinalando a urbe, dixo: "Vigo, Vigo. Grande, ¿eh?" E logo riu e volveuse esquecer delas. A poucos quilómetros abandonaron a estrada principal e seguiron unha serie intricada de pistas ata chegaren a un chalé rodeado dun alto valado. Alí fixéronas baixar. Unha vez dentro, encerráronas baixo chave en habitacións separadas, onde pasaron o resto da noite. Emmaiam non puido durmir pola ledicia tan grande de acharse por fin en terra firme, na terra onde desexaba vivir e prosperar. Na súa habitación había unha fiestra con reixa pola que se vía a lúa, unha lúa grande como lembraba dos paseos nocturnos cos compañeiros de xogos pola beira do Ganxes, entre as sombras dos salgueiros e o rumor suave do río. ¡Cantos menceres e cantas tardes soleadas desfilaron paseniño pola súa mente!, ¡cantas ledas xornadas de xogos e de traballo que permanecían gravadas con fidelidade na súa memoria!, ¡cantos nomes de compañeiros e compañeiras e de montañas e de vales e de regatos! Lembrouse tamén dos seus pais, que seguramente a aquelas horas estarían queimando incenso no ongam de Manuah para suplicarlle que guiase o seu camiño, como ela fixera tantas veces desde a partida de Ildanir. Pensou en Ildanir, que talvez xa estivese camiño do Rabnhad na súa procura. Pobre Ildanir, fermoso Ildanir, marabilloso e tenro, amado Ildanir, tan lonxe dela, tan lonxe e tan perto.      Antes do mencer viñérona buscar dous homes. Indicáronlle onde podía asearse e déronlle unha blusa e unha curta saia indicándolle que as vestise. Logo metérona de novo na furgoneta e arrancaron. Esta vez ía ela soa. Os homes por veces miraban para ela e falaban en voz baixa con sorrisos ambiguos. Detivéronse onda un bar na beira da estrada principal, un bar con luces vermellas no exterior e algúns coches aparcados. Baixaron con ela collida polos brazos e entraron por unha porta traseira. Subírona a un cuarto onde unicamente había unha cama e un espello e deixárona alí. Achegouse ao espello. Atopouse fea pola canseira da viaxe e por aquela roupa estraña, e quixo imaxinarse vestida co sari que lle preparaba súa nai para a voda. Que fermosa se vía, co relucente atavío, o veo de grazna sobre a cabeza, o toucado e a diadema de orquídeas e mandrais, a música das bandukas, a ofrenda, os parabéns. Un ruído de pasos distraeuna. Os da furgoneta volvían subir, e con eles outro home moi ben vestido, con ares de señor. Este observouna con detimento, dando voltas en derredor seu. Falaron os tres e discutiron sobre algo que ela non entendeu. Un dos da furgoneta achegouse e rachoulle dun golpe a blusa deixándolle os peitos ao descuberto. Emmaiam tapouse instintivamente coas mans. Os homes seguían a discutir. Ela non sabía que pensar, as probas comezaban a resultar demasiado duras. O sari estaba rachado e xa non serviría para a cerimonia. Ildanir volveulle á mente; volveu en forma de voz pedíndolle que lle mostrase o corpo nu, que el tamén lle mostraría o seu e se xuntarían para facérense un no serán morno da primavera. Oh Ildanir, amado da lúa, amado do corazón de Emmaiam, amado das rosas e dos camiños. O sari estaba rachado, ¿como ía agora preservar a súa nudez, só gardada para el, para o esposo? Venerado Ganxes, refuxio de pecadores, sangue e leite da divindade, Señor de todos. Pai e nai, casa familiar, longas noites do Rabnhad, cimas sagradas nas que os humanos comparten territorio coas aguias e os deuses. A discusión acabara. Os dous homes da furgoneta metían nos petos cadanseu feixe de billetes e o outro comezaba a se espir. Emmaiam permanecía agarimada contra a cabeceira da cama, apertándose contra ela, facendo forza para que se abrise e se convertese en porta por onde fuxir. El fitábaa con cara de aprobación, coma se estivese a contemplar un animal ben criado para o traballo ou un luxoso dhingarep para regalar á súa esposa. Achegouse a ela e acabou de esgazarlle a blusa e a saia, o seu fermoso sari da voda, confeccionado en seda tecida polos pais do seu pai e bordado pola nai con fíos de ouro vello e doas de nácara e xade, e arrincoullo con forza animal, o vestido que a facía tan femosa aos ollos do amado, e botouse enriba dela. E entón, só entón, comezou a berrar; e berrou, abrindo a gorxa nun berro grande e fondo no que quixo entregar todo o seu corpo. O home golpeábaa para afastar os seus rabuñazos, para acalar o berro e amolecer a súa resistencia, e Emmaiam xa só desexaba recuperar os restos do sari, o seu sari vermello con brancas flores de loto nós ángulos e orlas douradas e azuis formando encrucillados máxicos para defenderse dos malos espíritos que asexan o mundo e atacan cando un non está baixo a protección dos deuses. Agora era o home quen berraba, asustado polo regueiro de sangue que lle fixera abrollar na gorxa unha trabada da muller. E o seu furor descargouse incontrolábel en forma de puño de ferro a golpear nela, a darlle patadas, a baterlle nos peitos e na cabeza, a collerlle a cabeza polos pelos e machucala contra a parede. Ata que a matou.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega