BVG     Atrás

1.- Eu bebín nunha cunca o pranto margurento dos homes pequeniños. E soubo a fel e a medo. Tiven sede de areas, de pó, de sol e niños... Niños de palla ou pedra. e percorrín as arbres. Roubei os paxariños aló nas primaveras e ollei aquel vó sen Norde duns pais sen fillos. E soubo a Dor e a Terra. Despois arelei ser home, ter mozas e libros e cartos... Soubo a cinza aquela cunca chea de pouso e tempo e lixo... Xa derradeiramente bebín na tasca a dor silandeira dos feridos e enchinme da carpanta facéndome de folla chantada nos ouvidos. Agora estou baleiro, dende ises anos en que me escarallei a tiros Do libro Gándaras. Ed. Celta, Lugo, 1971 (3º Premio no VI Encontro Cultural Minho-Galaico CONVIVIO- GUIMARAES) 2.- El tiña un saquete e chan aberto: era ceibe coma ti. Pro no intre do camiño tivo fame e a Terra misturouno coa semente daqueles que un día xermolarán. POSTER ÍNTIMO ( ás miñas tribos de Quian e de Melide) Galicia é Un mundo soio Sete cans ladrando ao vento Un croio Un cemiterio do tempo Un pedrón O paricio dun meigallo Un pranto e un espantallo Pro a do canto non. Galicia é Un pé Que tripa xeo Un pobo ao rego Unha gaita e un fol Un xenio mol... O demo bebeu no corgo E Deus mirouno beber ¡que pracer que desacordo! Entón o demo carpantouse De rías e de paisaxes. Deus lembrouse Dos aldraxes E puxo no ceo unha estrela Pra que alumase a gamela Do pobre traballador. E o demo dixo: "Señor, Non alumes á Sombra, Que a súa mau responda". E a Terra foi un prado Verde, pro malpocado. E as rías marabillas. E a choiva unha noiva. E Compostela unha estrela. E os homes os pronomes. Naquela lúa de remo e de arado Ficabas na solaina matinando Cara ao azul e ao verde Homildosa e triste,                             coma sempre Nai: Naciche no solpor dunha marea Atafegada de sal no hourizonte. Eres filla do mar. Na túa fronte Bicoute esa onda que percorre a area. Braceira que te esgotas cara a aldea Lembrando adeuses fixos naquel onte. Cos teus ollos que fitan dende o monte Xungues terra e mar, mar e terra allea. Quen te mirou sorrir non che perdoa O bico dos teus labres pola praia Naquel serán de sol bocarribeira. O tempo agarda e murcha a túa coroa Mentres o a ar che cingue o van da saia ¡Ouh filla, cotidián e mariñeira! Carme do toxo famelgo no monte E os ollos cansos da vaca pequena Ti rapaza que nunca foches nena Bebendo sudes no fondal da fonte. Atadeira nas ceifas dun antronte A vida mesma amósache a condena. Ergueita segues na arriscada pena Ollando a Terra máis alá da ponte. Coma un nai de fillos margurados Estás envolta nunha saba vella Xunguida ao carro que percorre o chan. E vas cos teus desexos emigrados Por unha triste e lóbrega canella Onde fan bágoas pra amasar o pan. Do libro Terra e pan. Ed. de autor, Pontevedra, 1975 3.- Abride as xanelas, homes do mar, erguede as testas unha a unha xentes da chaira, cubride o peito de mimosas voceiros novos: unha vela branca está chegando na mañá coma unha noiva de terra en lenta marusía. Axuntade as voces para berrar a un tempo noso que nos enche as arttesasde pan e de palabras. Espide o corpo e prantédeo coma un millo duro nas gándaras abertas e cheas de paxaros. Encirrade os cans escontra a sombra dos carballos ao tempo que na fraga se escoita un aturuxo. Unha mau aberta ben rachou coma unha saba os muros de mil anos que habitan os biosbardos... No outo da mariña voan ceibes as gaivotas e a Galicia ancha ule rente ao mar coma unha moza: Terra da Miranda e As Frieiras, Rosal e Xallas, Bergantiños, Terra Chá, Limia, Salnés e O Deza, O Bolo e O Courel, Valedouro e Amahía, Terra de Montes, As Mariñas, Val de Camba... Todas vós sodes un colo cun meniño roibo de trigo e de centeo labrado nas devesas. Todas vós os nomes da lareira e do traballo percorrendo as nosas frebas coma un pé de canto. ¡¡Sálvevos, terras paridoras, a nosa sorte con milleiros de espigas e monllos que son homes!! Do libro O espertar tamén é noso. Ed. Do Rueiro, 1977 4.-   Que teran de segredo as carballeiras Pra resistir cen anos cada outono. Sempre foron xigantes na xanela, Como aqueles homes do espido corpo Que acenaban ao lonxe, sabedores Dun pasado baril, daquel bon Xordo.   Pois que terán que sempre que as ollamos Estamos a lembrar o noso pobo. Do libro O espertar tamén é noso. Ed. Do Rueiro, 1977   5.- A CASA GRANDE DO ALÉN MAR, a outra morada do exilio, a pasantía da noite con rexistro en Chacarita, o esteiro, a chaira, a encosta, o berro oculto en Tucumán...Todo leva nesta hora a viaxe do cóndor cara aos Andes: esa espada de América no corazón do Océano. Quixeramos terte aquí, digo non, partido en cen anacos nesta mesa en comunión con nós, sentado arredor dos cen mil ollos que te choran cara adentro dende aquel minguante de xaneiro /Daniel/ Prófético paxaro que mudou a aurora en marusía do Nordés, cabo Rianxo. /Daniel/ amador da patria en opresión de zánganos ocultos na néboa do mar, na fraga, nas mil arterias desta Terra que sangra viño en mutación de pranto. /Querémoste/ Así, esquelete ou caricato, conversador de légaos, compañeiro das rosas. /Querémoste/ co brazo en alto a convocar as pitonisas que sei fremosas pola banda de Ons. Aquí nos tes como salgueiros de maio, como maré. A vella Teucro, a vide da cepa máis frondosa, agárdate de volta a pasear na noite. A vir de bar en bar, golfo canda nós de Amor á Terra, bébedo en palabras, profundador de Cousas. /Ven, Daniel/ de vagariño, agora tamén cara ao solsticio. Do libro Ofidios de diario. Ed. do Cerne/minor, 1984 (Finalista das Primeiras Xustas Literarias Galegas, 1980; finalista Premio Reconquista, 1982; Eduardo Pondal, 1981) 6.- AFIADOR DA BRÉTEMA que vas polos camiños converxentes da saudade cun bocado de paxaro na boca: levítame no espacio e na mesura, di-me da voz da aurora e do solpor, di-me do frío da navalla no duodeno do esmiril. Cóntame das risas, de enguedellos, maldicer de meigas na premonición dos sapos. Afía-me de Amor ao quente do sol, na praza exagonal da cidá vella, como se fose en Cuzco ou en Venezia a moza inquisidora do teu paso en rotativa no cilindro dos decámetros.            Do libro Ofidios de diario. Ed. do Cerne/Minor, 1984 7.- O CINCEIRO Onde haxa presente o vicio ti habitas aí, seriote, mourecido, leve coma un vidro. O aire pesa e non se atreve contigo amable arder, pois resucitas nesa ilusión da cinza que se nega á nada coma un verso duro e caro. O edificio teu de íntimo é-me amaro compañeiro da noite que nos brega. Infeliz son todo eu cando te miro quedar sosmente cos meus soños mudos na mañá que me obriga a saír fóra onde na luz procuro coma un tiro de gracia. Se así fose e dous teimudos amigos me queimasen na desora, descanse en ti por sempre, como agora. Do libro Na vertical da noite. Ed. do Concello de Ourense (Premio "Cidade de Ourense", 1989) 8.- ALBORECEU MOI TRISTE E NON É TEMPO Para o mimo cando se queima a chuvia E un deserto nace en cada palma. A cidade vella non é senón na pedra. Vougo na espelunca dos recantos E as tabernas están cheas de orfandade: Non hai bocas para o viño Nin palabra con sal nin porta aberta. A brétema pesa coma un morto E as faiscas do mencer son andoriñas loiras. No arasolis murado da Moureira Un saxo canta por glenn miller E duke ellington Reclama un blues para a putiña nova Que desce....garrida en Compostela. Do libro Na vertical da noite. Ed. do Concello de Ourense, 1989 9.- E velaí que chegan á casa da tribo os restos de homes supetamente tristes desde a selva que habitaron no singular espacio que vai de sol a sol entre ameneiros febles que sorrín á noite porque a noite aniña e nunca mata. Velaí que chegan os albardeiros coa pregunta nos labios, teimudos, confidentes alén da porta e reclaman para si como un dereito aos homes da palabra: aqueles que teñen a sombra no corazón mancado. Do libro No corazón mancado. Ed. Colección Esquío de Poesía, Ferrol, 1990 (Premio Esquío, 1989)   10.- LINGUA: Ámo-te así, na boca, como se ama Á moza no limiar do coito, porque Sabes á esencia e patrimonio, porque Es nosa e miña a un tempo cando vou Na soedade do xardín e teño Espacio para estar, contra o designio, Nese cáliz da rosa permanente Que ti es, desde o máis antigo sol Que chama na mañá polos insectos. Do libro No corazón mancado. Ed. Colección Esquío de Poesía, Ferrol, 1990 (Premio Esquío, 1989)   11.- -Ao pintor de Cangas Antón Nores, in memoriam   Como Dalí se viste No surreal e rouba o soño de Paul Èluard Nesa hora atenta, Antonio, O noso pintor axexa o imperfecto no solpor E anuncia o fraude espido No baño onde a íntima macieza por onde Gala Comprime e repulsa o inútil É o segredo para o cuarto dos monecos, apenas Submetidos nunha danza, insectos transmudados Que agardan o pracer De seren testemuñas na primeira vez oculta Entre o moucho e a muller Que na espiral provoca o éxtase e un labio profana. Do libro No corazón mancado. Ed. Colección Esquío de Poesía, Ferrol, 1990 (Premio Esquío, 1989) 12.- ...houbo un tempo de miserable silencio que adoraba as espadas: nel nacín e foi tanto en serio o paso da infancia que non souben do amor máis cá do instinto. E nesto ameite na ausencia, lexitimando os espacios ocultos, os lugares secos que espantan as raposas. Era de día e de noite cando vareaba o corpo contra a mística para non ser testemuña do meu sexo, dos primeiros centímetros que medraban na marabillosa distancia da mau coma un prodixio de ave. Daquela pechei os ollos e navegamos acaso tantas noites de consumo que mareleei da febre e a pouco vou cos tísicos na fervenza dos desaucios: limpo o corazón e a morte incauta e prematura. Pero dei en regresar para que hoxe poidas á fin facerma e que cha faga A VIAXE INTEMPORAL QUE SUMA VIDA Do libro Rotación violeta. Ed. Espiral Maior/Poesía, 1996 13.- Que serán das tullas que o escribán dicía en letra de ornato maior, tinta levada en pruma de ave Que será da artesa onde medraba o pan e os ollos do rapaz nas maus morenas da muller da casa Que será do xergón de carocha, cantador das noites de resolio cando os brazos abertos Que será da pedra da lareira cando ardeu a fragancia e todos deron costas á luz viva Que será de nosoutros sen nome, cifra e código de barras, lote de músculo que hoxe caduca enteiro e firme sen furia nin resposta ¿Qué? Do libro Banzados. Ed. Espiral Maior/Poesía , 2001 (Premio Uxío Novoneyra, 2000) 14.- Aquí aínda hai homes que desvisten as sobreiras e esfolan as maus no corredor de moitas noites que non cesan de cadrar a mentira e a espera Aquí aínda hai mulleres que zurcen todo o río antigo da consolación e aman a esperanza cos andares fermosos da mañá de xaneiro toda friaxe e nova luz que conta as horas antes sen despois posible á reflexión por tanta perda Do libro Banzados. Ed. Espiral Maior/Poesía, 2001 (Premio Uxío Novoneyra, 2000) 15.- Veñen os arroaces fermoseando a ría, señores do alemparte tan amigos do xogo que a navegación con eles é unha maruxe no oficio do soño que debeu presidir o alto océano nas horas do designio e as ventadas. Aínda chegan onda nós vestidos de azul lamia a sobornar as lindes dos climas e as ausencias na benvida aos ollos do home mar que nunca dorme sono profundo a pé de nave: vellos os dous na mornura da borraxa e o gasto do cigarro Que desfuma o chapapote do pulmón a arder. Do libro Banzados. Ed. Espiral Maior/Poesía, 2001 (Premio Uxío Novoneyra, 2000)   16.- Nesta nosa angueira de lecturas coma fames Proxéctanse os vicios da discordia en cirimonia Adolescente de atar a noite coas metáforas E dicimos alba, luz, mencer...antes que a roda Ilumine o testeiro das curotas do leste E a escrita é así un labio doce de mel e abella Secundaria que alimenta os trobos do señor De alúmina e cinc, ese arquitecto do consumo A proclamar decencia nas feiras da palabra Por onde hai un neno cego e mineral, de xabre Reclamando versos para a memoria de nós Do libro Banzados. Ed. Espiral Maior/Poesía, 2001 (Premio Uxío Novoneyra, 2000)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega