BVG     Atrás

A MALDICIÓN D' A OVELLA.      Cando a Santísima Virxen andaba pol-as aldeas de Belen, fuxindo c' o seu filliño Xesús d' as persecuciós d' os soldados d'o sanguineiro Harodes, qu' degolalo querian, o galo subido enriba d' un valado, cantou ôs catro ventos.      —¡¡Cristo naceu!!!!      E o boi que' estarricando estaba o fuciño por enriba d' a cancela, atraguido pol-o ruido d' o catraplinar d' os cabalos, mofándose d' él, preguntoulle:      —¡¡O onde!!!!      Cando a ovelliña, fuxindo toda tremorosa, diante d' aqueles verdugos e deixando pendelliñol-os seus guedellos de silva en silva, c' o medo de que a matasen, respondeu:      —¡¡Beléen!!!!.....¡¡Beléen!!!!      En d' estonces a Santa Virxen ò toparse descocha, apertando o seu filliño Xesús contr' o seu amorosiño peito, debaixo d' as ramas que preto d' a ovella Ile daban abrigo, asi lle dixo:      —Ovella ti eres, ovella serás, e anque te maten xamais berrarás.      Por eso a ovelliña, dendes d' aquela, en ningunha parte d' o mundo se sinte balar, nin cando lle pegan, nin cando a pillan, nin cando a traba o lobo, nin cand' o buxen II' espeta o coitelo. O ZORRO E A MELRA.      Cansado un zorro de correl-o monte todo sin atopar nomais que grilos pra xantar, chegou ô pé d' unha fontaiña escondida detrás d' unha comareira. Alí deitouse á sombra de un carballino novo, decindo:      —Esperemo, que                     Aquel que boa espera,                           boa lle ven.      A pouco d' estar deitado panza arriba, c' os ollos dormitando e as orellas mui abertas, sinteu rebolir n-as ramallas que lle daban sombra, arreglou os ollos e viu n-o mais alto d' elas unha melra qu' estaba chocand' os hovos n-o seu niño, e abrindo a boca y estarricand' o rabo, escramou:      —¿Eu n-o dixen?                     O que boa espera                           boa lle ven.      E endempois de dar voltas coma un sarillo d' arredor d' o carballo, escomenzou á falar co-a melra d' este xeito:      —Melra, cocha pelra,      ¿cántos fillos tés â perna?       —Teño catro.      —Pois dame un.      —¡Non quero, non,      que meus fillos son! ... —Meu rabo, faremos de ti un machado para cortar contigo este carballo...      E sacudia co-él, facendo estremecer as pólas. Estoncel-a melra, chea de medo, soltoulle un hovo qu' el larpeou n' un Xesús.       —Melra, cocha pelra.      ¿cantos fillos tes â perna?      —Teño tres...      —Pois bótam' un.      —¡Ai, non quero non,      que meus fillos son! ... —Meu rabo, faremos de ti un machado para cortar axina este carballo      E seguia sacudindo co-él. E a probe melra soltoulle o segundo qu' él machocou surrindo.      —Melra, cocha pelra,      ¿cantos fillos tes â perna?      —Teño dous...      —Pois dácame un.      —¡Ai, non quero non,      que meus fillos son! .... —Meu rabo, fagamos de ti un machado para guindar ô chao este carballo.      E seguia sacudindo con mais forza. Ela soltoull' o terceiro qu' el asorvetou com' os outros.      —Melra, cocha pelra,      ¿cantos fillos tes â perna?      —Teño un.....      —¡Pois bótamo!      —¡Ai, non esperes pol-o fillo meu      pois c' un fillo solo, ben me vallo eu!      E pilland' o hovo n-o bico, abandonou aquel triste carballo, arrepentida d' haberlle soltado tan lixeira os seus perdidos filliños.      D' estonces o arteiro raposo quedou decindo:      —Maldito rabo, ¿por quê te non trocaches n-un machado? S' obedeces ti, rabo ou morriña, fillos e nai tiver n-a barriguiña. Francisco d'a Iglesia Gonzalez

© 2006 Biblioteca Virtual Galega