BVG     Atrás

acotación sen paréntese nin cursiva
habitación sen paredes
sen
teito nin fiestra nin porta
chan negro sobre azul cobalto firmamento. noite.
resplandores lonxanos dun país que
esmorece
ateigado de covardes.
en escena un home. só. espido. sentado nunha fría
cadeira. só. no centro da miseria no centro da
soedade. ó seu redor, espallados polo chan, perdi-
dos no horizonte, confundidos cos outeiros de
estrume no lonxe, miles de portarretratos con re-
tratos que o fitan con olladas perdidas no pasado,
miles de ollos, de rostros esbranquecidos polo paso
das horas, milleiros dun pasado non tan lonxano,
sempre presente, imperturbablemente constante.
texto para home só, espido, sentado nunha fría
cadeira. texto para dicir sen emoción, tan só
cuspindo palabras
tan só
acaso
respectando o ritmo do verso
béla bartók pasea ó lonxe, entre as lápidas dun
pequeño cemiterio, cun can fosterrier.

¿cal é a cuestión?
¿o asunto central da miña derrota?
no centro da miseria observo un esquisito cortexo de ca-
dáveres. camiñan polas rúas
do meu país
escoito as súas pegadas
escoito os seus laios
que se derrotan polo asfalto.
¿acaso non son eu un cadáver?
¿un corpo baleiro sen sospiro
e co sangue enfermo
de prosperidade, poliéster
e algo de metacrilato?
observo
sentado
nesta fría cadeira
ese conciliábulo de heterodoxos mercaderes de ideoloxía,
mercaderes de pensamento reconvertible, que disputan
con elegancia os despoxos da rúa.
non fica nada
apenas
sobre os restos da antiga fortaleza
un retal
un esgazo de patria que corre apreixado a un mastro.
sobre os restos da antiga fortaleza
o vento sacude unha bandeira
xa non se adiviñan nela cores
nin blasón nin figuras.
os vermes
devoran todo
os víveres as roupas
as follas dos libros que unha vez lin
as partituras dunha música xa esquecida
e a súa escolta de librepensadores
apuran e pelexan
por aproveitar as migallas
que aqueles van deixando.
non preciso ir ao oriente medio
nin recorrer os andes de norte a sur
non preciso visitar os suburbios de manila
nin os arrabaldos de sao paulo
non preciso camiñar
polas ruelas de soweto
nin asistir
impresionado
ás matanzas en centroeuropa.
a miseria está en casa.
mentres a vida se desangra
e morren os nenos
no deserto de afganistán
miña patria disfruta
feliz
a rebaixa do seu crédito hipotecario.
impertérrito
meu país observa os amaños entre hamlet e claudio
mentres electra
astuta
sabe negociar unha saída para o seu futuro político.
por iso, neste pequeno
espacio
que fica entre o anterior verso
e o meu corazón
sobra sitio
para ser solidario:
non á intervención militar.
é algo doado de berrar
agora que venden por catálogo
e a módico prezo
profilácticos para ollos
e grandes condóns onde preservar os corazóns.
lamento a rima:
en ocasións
ata a merda arrecende.

acotación sen paréntese nin cursiva.
subitamente
o ceu anoitecido de estrelas torna en firmamento
de cocacolas. unha comitiva de estólidos achégase
ó outeiro onde repiten
constantemente
que adverbio é un fracaso estilístico.
de entre eles destaca a figura enxoita e eslombada
dun home:
coa man esquerda masturba o pene
coa man dereita sostén a bandeira.
e no momento da exaculación aparece
veloz un enorme abutre negro que
en voo rasante
picotea o seme verquido na terra.
afastados
baixo un salgueiro
tres académicos debaten sobre a
representabilidade
ou non
das acotacións escénicas.
o home limpa o pene fláciso
coa bandeira que suxeitaba.
todo está en venda,
berra,
todo está en veda.

esquecín meu nome
miña data de nacemento.
non teño pais
nin irmáns
non teño roupas
nin fame
nin sono
nin sede.
son un despoxo.
son aquilo que fica despois de descubrir
que ulises violou a penélope
ata rebentarlle o útero
e que por esa razón marchou
e que xamais tivo a intención de regresar.
o outro son falacias de mercaderes
enganos de brokers de bolsa.
oh, se esta demasiado sólida masa de carne puidera
abrandarse e liquidarse, disolta
nos escrementos que asulagan a miña nación
diluído en oríns e feces
cuspes e restos corporais
diluído en fin,
sen memoria, disolto
sen recordo, diluído
sen pensamento, absorto
perdido.
e non ser nada.
nada.
e deixar de sufrir.

acotación sen paréntese nin cursiva.
home espido ponse en pé.
béla bártok detense xunto unha lápida, onde o
fosterrier anica seu cú
e defeca
pracidamente.

velaí a cuestión.
¿por qué non esmorecer co solpor
deste ceu enlatado
e descansar nun leito prácido
de tarxetas de crçedito?
e na pausa que exerzo
entre o final da pregunta
e o instante de coller aire
descubro que eles me fitan humillados
vencidos
cos ollos secos de bágoas
apreixados no papel kodak.
sobre a terra murcha deste solar en venta
xacen amoreados
os seus cadáveres metálicos
resignados no seu óxido
apodrecida a súa memoria
só fica deles
o pasaporte
da súa conciencia
tan só un número que designa
a aqueles que lles precederon na morte.
inmçoviles ofrécenme
o seu rostro
crebado
pola indolencia coa que xustificaron a venta, o saldo, a
entrega, a traizón:
a miña patria de epicúreos voraces
con fame de himnos, bandeiras, legados, tradicións
que engulir
e cagar satisfeitos.
só unha cousa me mantén vivo
en pé.
o odio.
anceio un corpo onde afundir a miña verga
e o meu corazón
home ou muller
non acepto convites a prostíbulos
non preciso violar menores de idade
para recuperar un tempo que crin
na xustiza
na libertade
renego da posibilidade ética
do postmodernismo de hamlet:
miña patria non é o lugar
onde pago as facturas.
recoñézome
neste solar en venta
espido, só e apodrecido
pola indolencia que cultivei xunto meus compatriotas
mentres as hostes de calígula e seu fillo
o cínico manuel
capitán do buque insignia
arrasaron o meu país
no teatro nacional
asistimos hoxe a unha lamentalble versión gore
de macbeth
mentres un coro de cochos vestidos de tafetán aplauden
ruidosamente
cada vez que a lady
rasca a cona
nun acto de presunción naturalista.
(pobre stanislavsky)
e a música da charanga
é tan doce e bonita
cando arrían a bandeira
que os nenos non poden parar de rir e mascar chicles
superboom
mentres os pais
recordan algúns versos
esquecidos na memoria
entre o graduado escolar
e unha noite de borracheira
con revista de tías.
odio esta rebaixa
sen dereito a cambio,
é o monopolio da oligofrenia
o proxecto da sumisión definitiva
a morte do verso libre:
agora só se permite escribir sonetos
tema
a carracha da cidade
por quintuplicado.
e no meu odio sosteño a firmeza da miña condición:
son pobre
o triste espectáculo dun home
o resto dunha especie chamada a nobres ideais
tan só
un miserable coas mans baleiras
mais cos puños pechados.
e así,
arruinado do que un día pensei ter
demando o que un día soñei posuir
un anaco de terra
onde poder ler un libro de versos
ou unha traducción escollida de hamlet
e pechar o libro
e saber que mañá
en calquera momento
hei poder disfrutar do arrecendo que o vento leva
desde as costas da miña patria
ata o interior do continente.
esixo
na miña nuez
un minuto de mozart
para vestir tanta tristura
e un solpor con estrelas que agromen
no ceu
como num campo de almíbares.
reclamo
para o meu país
a novena sinfonía de schubert
as catro paredes da miña habitación, de konstantin kavafis
calquera epigrama de marcial
un lenzo de ludwig meidner
se poider ser
a cidade en chamas
e unha auga forte de otto dix
unha anoitecida nas praias de casablanca
e unha velada no new york de rotterdam
e un paseo baixo a chuva polo bryggen de bergen
e rematar sentado á abeiro da torre de rosencrantz
contemplando a punta do nordés
en fin
tan só
o dereito a beber
cando teña sede

acotación sen paréntese nin cursiva.
o home enxoito
que ficara contemplando a tristura de seu pene
achégase a béla bártok
mentres o can ladra furioso
todo está en venda
todo está en venda
repite o home enxoito mentres tira do peto
unha parabellum
todo está en venda
insiste o home enxoito
mentres apoia o cano da pistola
na cabeza de béla bártok
e estoupido.
unha brisa de daikiri bambea as follas do salgueiro.
béla bártok xaz na terra.
a comitiva de estólidos canta
xa non hai máis ruído na terra
oh, oh, oh,
xa non hai máis ruído.

e mentres agardo que chegue ese día
agardo senado
indolente diluído
nas miñas bágoas de covarde diluído
nas miñas bágoas 
de covarde.

home nú senta
e o tempo pasa, silandeiro.


                                                            Santiago de Compostela, novembro de 2001

© 2006 Biblioteca Virtual Galega