BVG     Atrás

Aínda que trato de esquecelo, téñoo presente, arreo no pensamento volvo á anoitecida na praia. Todos os días hai que facer, argallar mil cousas do convite ou do enxoval, pero as horas vanme pasando lentamente, moi lentamente.      Carlos segue deitado a fumar.      —¿Cando pensas ir falar co párroco?      —Non o sei, mañá martes é mal día.      O sol meteuse e vai frío, ata se ergueu algo de vento. De seguir así as cousas, tería que ir eu á cidade para amañar os preparativos da voda. Polo menos, se non chovía a mares como todos estes días pasados, gozaría durante a viaxe do panorama dos bosques pola estrada serpeante.      —¿Non oíches?      Non abre os ollos, non fala, non oe.      A néboa envólvenos na beiramar. Medra e fura na carne, coma nos menceres medran furando no silencio os estoupidos e os chíos das gaivotas nas caliñas que separan esta praia da cidade durmida tralo monte.      —Haberá que mudar algo o banquete.      Acendeu outro pito. Cego, mudo, xordo. Nunca fumaba tanto.      —Estou bordando o vestido.      O meu pai, cego mudo e xordo na casa das dunas, non me daría moita máis conversa ca el.      —Falta tempo.      Díxoo como para si e non dixo máis.      Erguín ó sentir de novo o ruído, agora ben nidio, dunha lanchiña encallando contra as rochas. Entre as algas esvaradías e as pedras rompeu unha onda salferíndome toda. Cortaba a auga xeada mentres lle berraba a Carlos. De costas na lanchiña, cuberto con farrapos, movíase un corpo moi longo manchado de sangue.      Turramos os dous para sacar o home dalí, pasando cadaquén o brazo do náufrago por riba dos ombros. O mar levou a lancha.      Enroscados os pés descalzos nas algas, dobrabámonos co peso. Deitámolo na area mollada mentres collíamos folgos.      Carlos non dubidaba.      —Podemos deixalo aquí. Ninguén nos viu.      Axexei ó meu redor entre a brétema mesta, buscando espías tralos contornos desdebuxados das rochas. Sentía baixo a man o corazón do náufrago bater feble mentres o meu batía desconcertado. Durante un segundo algo se movera polas dunas, pero o risco non era unha razón suficiente para non axudalo.      Agarrándolle unha man turrei del sen mancalo, impulsada a defendelo da suxestión de Carlos. Debruzouse a testa enchoupada sobre a miña meixela, e xa non dubidei máis.      —Acocharémolo no faiado.      Camiñamos cara á mina casa co peso do home, o meu mozo resignado e eu pisando resolta na area, como se pisase os derradeiros refugallos de covardía. Tardamos ben uns dez minutos en percorrer, os pés do náufrago sempre a rastras, os cento e pico metros que nos afastaban do comezo das dunas.      Saía a lúa entre nubarróns cando o acomodamos, inconsciente, no faiado. Quedei, ampeando tras subir as escaleiras, sentada no leito do náufrago, un moble comesto pola couxa que levaba unha década agardando para ser vernizado. Carlos sentouse, ampeando tanto coma min coas mans apoiadas nos xeonllos, nun poeirento sillón arrombado alí por non tirar con el.      —Vou deixar de fumar —prometeume.      Sorrinlle aprobando a súa boa resolución. Estabamos os dous baldados.      Encendín ás apalpadelas unha lámpada coa que a penas se distinguían os rostros no escuro. Carlos mirábame en fite e calado, indiferente ós laios que comezaban a abrollar polos beizos esfolados e resecos do náufrago.      —Hai que lle baixar a febre. Vou buscar algo.      Baixei os chanzos de vagar, aínda derreados todos os meus músculos do peso do náufrago. El había de marchar pronto e iso tranquilizaríame.      Cando regresei pouco despois, o meu noivo erguérase do sillón. Anicaba pegando a orella á boca do náufrago, quen farfallaba a verba "avisar". Deixei a auga e os panos na mesiña, arrimei un tallo ó leito e non entendín máis do que farfallaba, ata que calou extenuado.      Dinlle de beber e funlle erguendo con coidado os farrapos sucios, ó dar coa ferida do costado abriu de vagar os ollos cun ruído de dor na gorxa. O cheiro da pel escura ía atordoándome.      Dalí a pouco, o meu mozo foi poñer a chaqueta co aceno pousón co que se despedía de min todas as noites.      —Pediume que avisase ós seus irmáns para que veñan buscalo. Ningúen debe saber que está aquí.      Non contestei nada, tan cega, xorda e muda como todos eles. Bicoume e recuperei a voz.      —Non o saberá ninguén.      Bicámonos unha segunda vez diante do náufrago.      Aínda que non se decatase de nada, non me agradaba.      —Podes marchar tranquilo.      Carlos pechou coas contras a única fiestra da estancia. Demoraba a súa marcha polas precaucións ata que, por fin, baixou as escaleiras. Fun despedilo á porta e vinno enfiar polo camiño do Leste coas mans dentro dos petos, ben abrigado na grosa chaqueta.      O meu pai durmía, de cando en vez oíanse os seus ronquidos. Subín ó faiado e, a partir do momento que abrín as contras da ventá, pechadas a conciencia polo meu mozo, a noite principiou a pasar máis rápido do que todos aqueles días.      A carón do leito, termaba del dándolle de comer e de beber a modo. Só se moveu para botar ó chan a roupa que o sufocaba, e a pel que ardía no comezo da noite, arrefriaba, a súa respiración normalizábase. Mentres ía eu cosendo o bordado do meu vestido, dentro do pequeno cerco de luz que abranguía a firmeza do perfil e da súa boca.      Bordaba atenta ó mínimo rumor das follas da figueira do patio, desconfiando de tódolos sons que viñan do exterior, da máis pequena vibración que viñese de lonxe.      Bordei durante toda a noite acariñando o tecido, ata que oín a voz do meu pai no baixo. Fun ver qué quería e atopei con sorpresa que seguía a durmir, só foran unhas verbas en voz alta nun soño que nin sequera o fixo espertar.      Aproveitei para ir coller á cociña máis auga fresca. Ó empurrar a porta, tropecei con algo e ese algo que había alí chimpou cara a atrás. Do medo, as pernas non me sostiñan, apoieime na parede tremendo cos xeonllos dobrados, e todo ese tempo, nunca saberei canto, só pensei no náufrago.      Cando empurrei a porta cedeu sen obstáculos e non vin detrás atranco ningún. Fun revisando coa ollada o cuarto, un a un todos os obxectos domésticos. Todo en orde, tal cal o deixara ó coller a xerra de auga e os panos.      O único, que a billa mal pechada verquía unhas pingas. Pecheina ata o tope coa man tremeliquenta. Algo suave rozoume e vireime de golpe.      De súpeto, diante miña, un pavo real despregaba en abano a plumaxe renegrida e porcallenta. Un becho coa face de Carlos, que me miraba en fite.      Coa claridade da alba espertei do pesadelo coa tea esgazada entre os dedos, ascendendo o meu corazón dun brinco dende o fondo do negro soño. Na praia comezaba un día claro, sen asomo da brétema e o vento de onte.      Volvín quedar durmida ata que acordei polos foguetes dunha verbena. Ó náufrago tamén o espertaran os estoupidos. Mirándome cos ollos brillantes, apalpou a ferida do costado, seca e inchada. Sorriu e díxome gracias vagarosamente, coa súa voz, non cos estertores da noite. Había de ter sede e fame.      Formigueábame a testa mentres preparaba o almorzo para os tres. Primeiro o meu pai, e leveino fóra, escorrentando abellas e moscas de voo preguiceiro, ó sol do patio, e despois nós. Bulía cargada cara ó faiado cando sentín o ruído dun motor no camiño do Leste, e seguido, os tres golpes no portón de ferro que o meu mozo acordara dar. Carlos non tiña coche, ninguén na nosa aldea o tiña.      Pousei a bandexa no relanzo e fun abrir a porta.      Entrou só, agarroume polo brazo facéndome dano e ordenoume baixar á adega. Pechou dándolle dúas voltas á chave. Polo meu pai nunca se preocupara.      Escoitei pegadas fortes polas escaleiras do faiado. Despois un disparo.      Carlos falara ese martes co párroco da nosa voda. Deunos preferencia e vai adiantala. Casamos o 16 de agosto de 1936.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega