BVG     Atrás

Orfiña quedei n' o mundo Desqu' á lus d' o mundo vin Nunca agarimo sentin D'os pàis que me deron ser. Prendida d'o seu amor, Vidiña da süa vida, A negra morte estrevida Non m' os deijou conocer. Limpo, ou lijoso mamei Alleo leite ¡coitada! E n'o berce adormentada Fún por alleo ron-ron. Tenras miradas de nai, Sonrisas, doces biquiños, Falagos, meigos cariños Non houbo pra min ¡ai! non. Amantes fálas, consolos Qu' outras á bondo alcanzaron Tan lonje de min andaron Qu' á senti-l-os non cheguei. Escarriada, sin ventura  Sin haber, sin acomodo Orfiña sòila de todo N' a terra quedei, quedei. II Por eso o corazon se m'estremece E cheo de mortal malencolia Todo arredor de min feo aparece Nada solas me dá nin alegria. Cal brètema qu'envolve ó cotarelo Ond'o sol facheaba ô amañecer Asi, tamèn á min de loito un velo Circundoume de supeto ô nacer. En balde prá sparce-l-o pensamento Corro á' s'scoitar d' o campo os pajariños Que, tolos rebuldando de contento Cibicada carrejan pr'os filliños. ¡Dichosos eles qu'anqu'ali chilando, D' a orfandá non comprende á amargura E miran pra seus pais ledos cantando Sin coidarse d'a miña desventura! ¡Ai! Quèn n' o peito seu non tuvo mágoas Nin da vida n'o mar probou escollos, Mal se decata d' as alleas báguas ¡Boite!!... Non sabe o qu' è tèlas n' os ollos. ¿À ond' irás en busca de consolo,  Orfiña trist' orfiña, a ond' irás? ... Acá abaijo n' o hai, n'o ceo solo  Entr' os anges de Dios o atoparás. Rompé Señor ese tellado argente Prond' o sol, sin cair belos camiña  Abrí as nubes e baijá esprendente À tirar d' este mundo â pobre orfiña.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega