BVG     Atrás

     Deulle un couce á mesa. A pota do guiso saltou polos aires deixando toda a cociña perdida. Ela recolle os mil cachos de patacas e limpa os azulexos, a mesa, o chan... Non di nada, absolutamente nada. Cando el se poñía así non se podía, non se debía provocalo máis. Calar era o mellor, e ela optaba sempre por calar, por manter aquel silencio tenso que a afogaba, a pesares de que el seguía ameazante, co ollo a medio abrir, sin pestenexar sequera. Aquel ollo tonto que se prolongaba nun corte longo que chegaba ata a orella coa sinal dun costurón banquecino. Ese era o recordo do Nadal do ano anterior. Chegara á casa como un bagullo, cheo de beber viño. Atufaba a alcohol. A mesa estaba posta. Os nenos caladiños. Non se ouvía nada, só o barullo del co seu curmán Paco, que o agardaba con cara de circunstancias, tenso, enfundado nun traxe de militar. Botoulle o brazo, obrigandoo ao mesmo tempo a saír pola porta e prometendo que volverían axiña. Ían tomar as últimas, celebrar que Paco ao fin decidira visitalos nunha data tan sinalada. Aquela cea quedou nos pratos ata que a carne do pito se secou e a grasa da fonte quedou callada en xelatina. Aló ás catro da mañá chamaron do hospital. Paco tiña a cabeza cortada e alomenos vinteun puntos nela. Fora un golpe terríbel. Estaba aínda en observación. El case perde o ollo, o maldito ollo tonto, pero tivera sorte. Fóranse contra dun murallón na curva do Santo. A culpa fora da néboa. Disque ían amodo. Pero non foi o guiso de bacallao o que o puxera de mal talante hoxe, non. Foi outra cousa. El chegara á casa con gaña de guerra. Ela estaba no vertedeiro, entre potas e platos. El achegouse por detrás e apertoulle as tetas. Ela rexeitouno sin ollalo sequera, separándose del. El volveu de novo pasándolle a pitrina polas cachas, refregándose como un gato morriñento, ronroneando. Ela voltou a rexeitalo, pero el insistía, pois sempre crera que o non dunha muller sempre quería dicir que si, que elas facíanse de rogar. Ademais, ¡que coño, era a súa muller!, ¿ou non? A ela dáballe noxo, aínda que nunca llo fixo saber, por temor, claro. Sentía noxo del, do seu alento acedo. ¿Como ía ela desexalo se el non fixo máis que humillala? Sempre mandandoa calar, sempre chamándolle tonta. ¡Ti es tonta, María! ¡Es tonta coma a tonta do Barquín! E ela tembraba toda sabendo que non era así, que non era certo, que era como as demais mulleres. Era el o que non a deixaba pensar, o que a poñía demasiado nervosa e aturdida, o que a bloqueaba con aqueles berros bravos de animal. Só se lle podía chamar dese xeito. Acórdase agora cando pareu do Miguel, do fillo máis novo. Levaba só ela dous días na cama. Chegara poIa tarde do traballo ao cuarto deles e comezara a sobar nela. Aquel día non lle esquece. El penetrouna á forza recén parida, sangrando aínda, cunha dor tremenda, e ela como sempre, sen dicir nada, nin un ai. Aturou aquilo sen unha mala palabra. El non estaba tranquilo se non facía espolio sempre, a diario. Era xa imposíbel ter tranquilidade naquela casa. ¡María, as miñas zapatillas! ¡María, me cago en Deus!, ¿quen colleu o cicel da caixa, eh? ¡Non sabes, non, ti nunca sabes nada! ¡Es boa...!, berráballe el pedindo café ben quente e restregándolle que quen traballaba nesa casa era el, sempre el, mantendoos a todos, gracias a el, primeiro el, despois el e sempre el. Ela estaba convencida de que cada día estaba máis tolo. Onte mesmo tiña as medias a airear, as de espuma, as únicas que tiña. ¡María, compra medias boas, foder! E nisto colleu as medias de braga e co mecheiro púxolles lume, quedando só unha negrura mínima suxeita nas pinzas, e todo porque cando lle topa non quere que leve as medias enteiras. Quere subirlle as saias, meterlle a man e topar a carne das cachas quente ao tacto. Ela botouse a chorar. ¡Cantas malditas noites lavou sempre as mesmas medias na tina cativa e enxugou nelas para o día seguinte e cantas veces con coidado lles colleu os puntos co ovo de madeira por dentro! A grima era moita. O odio pouco a pouco foise facendo denso e compacto. Aquel home que a debería de querer era o seu nemigo. A súa loita diana era sofrir aquel calvario, aquel inferno, resistir aquela bola de grima e esa incertidume de non dar adiviñado como chegaría cada día pola porta. Todos estaban pendentes da súa reacción. Cando esperaban o inferno viña máis sereo e cando crían que xa o tiñan contento montáballe unha escea de ciumes terríbel. Non servía de nada poñerlle o mellor prato, o filete máis grande, o mellor da mesa. Non chegaba o esforzo dela por telo contento, nin o seu temple nin a súa infinita paciencia. A miúdo dábanlle aqueles ataques de ciumes. Non podía ollar a outro home nen sequer falar con un veciño no portal, incluso cando ía con el. Tiña que mirar para baixo. El vía complicidades en calquer momento. Só as putas, dicíalle, levan así as tetas de punta, provocando a outros, pedíndo guerra. Ela daba pena, sempre con aquel pelo engrasumado, cos ollos sempre tristes, abandonada de todo, e sempre naqueles zapatiños pobres que un día se torraran no romo da cociña bilbaina. Quedaron coa punta erguida para riba. Ela non podía xa máis. Sabía que era pecado, e aínda así desexaba que non volvese cada día, que algunha plancha de mármore se desprendese e el quedara alí estoupado como un sapo, calado para sempre, sin dicirlle nada e co ollo tonto pechado de vez. Pero nin un día nin outro, non pasaba nada do que ela desexaba. Un día, pensaba ela, ese cabrón cairá borracho diante dun coche e virán avisala. Pero nunca sucedía. Desafiaba á morte a diario e volvía san e salvo para recordarlle que ela non ten dereito máis que a esta mísera maneira de existir. A ela veulle hai pouco esa idea como algo xenial, como a única saída posíbel, e soñaba de novo de desfacerse del de calquer maneira. Era doado, ben doado, abofé. Ela non tiña maior temor nin máis grima da que estaba afeita a pasar. E puxo o plan en marcha. Ela soa. Sería mellor así. Foi ao desván pola mañá e abreu o bote vello de cola-cao. Quitou de alí un sobre enteiro de veleno granulado. Baixou para a cociña e todo foi rutina, coma a sempre. Pasou a tarde. El na tele e ela facendo a cea. Puxo na mesa os dous pratos fumeantes de sopa, moi quente. Nun dos pratos botara medio sobre, remexendo ben logo para disimular a cor anaraxanda. Chamou por el varias veces. El queixouse algo do saibo doce. iBoteílle cenorias, home! Tembrábanlle as pemas. Case non podían dela. Ollouno mentres el limpaba o prato co pan e sorbía coma un porco. Xa estaba, xa fora capaz de facelo. Pronto pecharía aquel maldito ollo. Pronto acabaría aquel seu calvario. Aínda que houbese outros, nunca serían iguais. Calquer cousa sería mellor de aturar, seguro. De súpeto caeu debruzado sobre a mesa, pechando aquel maldito ollo tonto, e ela, agora si, respirou aliviada.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega