Había ocasións en que nin lembraba de que xeito chegara a min Wei.
Eran aquelas nas que a tardiña se demoraba entre poemas esparexidos
polo piso e copas dun saboroso mencía que eu mesma fora buscar á casa
duns labregos de Sober, ao pé das escarpadas encostas da sacra ribeira
do Sil.
Wei viñera
da China como un deleitoso presente remoto e inesperado. Un día
abrinlle a porta e decidiu, para a miña ventura, permanecer entre as
catro paredes que mal me amparaban do (in)mundo. Todo o noso tempo
compartido dedicabámolo a honrar os gozos máis suculentos. A nosa cama
era un chan estrado de sabas, pezas de roupa en anarquía, alfombras,
almofadas... e alí recitabamos en singular desafío: se eu traía á
boca os versos de Afonso Eanes do Coton , Fernando Esquio ou Pero da
Ponte, el veña a cativarme con Wang Wei, Li Po ou Su Shih; se eu
respondía coas "Posturas pra copular en homenaxe" de Ferrín,
el agasallábame con Shu Ting... e así decorrían as horas e os versos
regados a cada pouco por aquel caldo morno e afroitado nacido nas terras
de Lemos.
Ás veces ficabamos tan ebrios de viño e
poesía que Wei se erguía para ofrecerme máis dos seus gostosos
praceres —non me fose eu restrinxir a aquelas dúas delicias—.
Entón fechábase na cociña e saía ao pouco envolto no arrecendo dun
apetitoso arroz á cantonesa que eu servía para min na donda curvatura
do seu lombo cóncavo. Daquela, mentres eu me afanaba cos dedos e coa
lingua no arroz e nas súas costas, a Wei dáballe por deitar tinta
sobre as sabas e escribir con mestría caligráfica os versos que
outrora agromaran dos seus labios. E Li Bai desfilaba en estrofas
debuxadas con arte milenaria e maxistral ante as miñas pupilas ávidas
de lírica e de cereal: "os sensatos, os austeros fican sos e
esquecidos... bebe...". E eu comía.
|
BVG
Atrás
