BVG     Atrás

EU Eu son un home triste, eu son un neno canso e teño unha voz murcha, como unha mau de néboa rubindo cara ó sol; unha mau a buscar a Túa mau infinita. Eu son un home triste que ando a pensar en min i a cavilar en Ti. Eu son un home que te busca na terra e non te ve nas rosas. Que cando pensa acharte nuns ollos translucentes, decátase de que iles son ollos de door, ollos de cas que sufren e bois baixo aguilladas, ollos con moitas bágoas. Entón, Señor, ti fuxes, i estas maus que son terra somentes terra apreixan. Eu son un home triste.                HOXE O camiñar cotián, iste cabouco podrecido de chuvias e saudades, vai feríndome sempre nas esquinas dos hoxes sin remate. Vaime levando como o afogado o mar polos seus canles noitébregos ó fondo da tristura que medra cos meus pasos e me abrangue. Ás veces penso naquil neno medrando cara ó mundo pra apreixare, no peito ilusionado longo hourizonte de romaxes. ¿Onde seu corazón erguéndose nos ollos alcendidos de xílgaros e labres? Nada quedou tras si. Nada do pulo xeneroso i ergueito, nada, a chave das arelas máis fondas vai perdida na podremia dos hoxes, abafantes. Tristes rúas fedentas, tristes homes embazados de chuvias, i unha imaxe perdida no fondal de aquiles ollos, mergullada nos ontes do meu sangue... ¿Que podremia foi ista?, ¿por que veu?, ¿que fixen eu pra que me aldraxen, pra que me firan naquil mozo inxenuo que aínda son ? ¿Que trabe me foi pechando? I eu que pensei de neno tan xigantes eirexas e montañas, i orelas a acenarme, agora vou chantado nun cincento luscofusco esborrallándome no corazón dos hoxes por casas, rúas, mortos, por enxames de moitedumes, monifate atoutiñando, de laxe en laxe, sempre na misma rúa apodrecida, sempre no mismo cárcere. ¿Que fixemos, Señor, pra tante morte?, ¿que fixen eu pra tanta aldraxe?                EIQUÍ Non teño outras certezas máis seguras que a certeza mortal das criaturas. Onde elas me agarimo e me demoro, i en longa despedida canto e choro. Abóndame que a vida faga acenos dende o mar pequeniño duns centeos. Dádeme o sol da terra, o sol do mar, e que me queime a vida hasta o final. Dádeme o sol, e que me queime os días, que me queime o pensar i as agonías. Teño medo das longas aventuras que adivina o conceito antre as negruras. Que non teño certezas máis seguras que a certeza mortal das criaturas. A certeza de telas ó meu xeito, pedra prás maus e non conceito. Son o que son, deixaime niste ser, deixaime no solciño froitecer.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega