Visualizar obra

     —¿Está todo?
     —Creo que si... algo sempre vai quedar por moito que pensemos agora.
     —Os cubos, as pás, a bolsa refrixerada chea de froita, toallas, cremas, tarxetas, mapas, okei, okei, arreando.
     Fora unha longa semana, pero pagaba a pena esperar polo domingo. Iamos ter un auténtico día de praia. Os rapaces non había quen os aturase, pero estaban no asento de atrás. Os rapaces nunca hai quen os ature, e máis se van a praia. Pero a nai traíaos a raia. E así eu podíame concentrar na míña guía, a miña estrada e adiante.
     A min gustábame levar a miña tropa a praia. Daba gusto ver como disfrutaban. A miña gallega estendía a toalla e alí quedaba espatarrada a facerlle de pista de aterraxe as ondas solares, así por moito que lle digan do asunto ese de cancro de pel. Os meus cría corvos que te comerán os ollos, Nico e Laura poñíalos na area, facían castelos, derrubábanos, choraban, tirábanse bolas, choraban, metíanse na auga, choraban, algunhas das bolas chegábanos a nos, berrábaslles, choraban máis, e finalmente viñan chorando buscando algo de comer nas fiambreiras. Era como unha película que viches mil e unha vez e xa lle tes a final aprendida, pero non deixaba de ser ao mesmo tempo inesperado. ¡Ah estades chorando que sorpresa! A miña gallega, encarnada coma un camarón, apuntáballes a cesta e seguía tostando.
     Eu pola miña parte, era nestas situacións un home dos máis felices, sentado na miña silla de praia, na miña intocable silla de praia. Pasaba así as horas, lendo o xornal, co meu sombreiro de palla, sentado e escoitando os resultados de fútbol. Un parte o lombo traballando toda a semana, que carretar ladrillo non é cousa para calcomonías, ás veces aínda fago horas extras, que a fin de mes tampouco chega calquera, que son estes malos tempos que nos tocaron vivir, me cago na tosferina, pero en chegando a fin de semana, se hai algunha cousa que todos saben, é que a silla de papá é a silla de papá. A miña silla de praia, é moito máis que un aparello para sentar, é o recordatorio de que papá necesita que o traten ben de vez en cando. Ter algún privilexio, para iso é papá. É tamén o símbolo da miña autoridade, eu son o cabeza de familia e iso está claro na silla de papá. As cousas nesta vida precisan dunha certa orde, unha xerarquía. A silla de papá é o trono, é o centro dun día de praia.
     Esta vez non íamos sós, a miña señora, Rosa, que é ela moi falangueira, fixera amizade cunha doutora que estaba casada cun doutor, e que acababan de ter unha linda criatura. ¿E como se coñeceron?. Contestar a esta pregunta é fundamental, se un vive na Gran Bretaña, noutras palabras como a a muller dun chamémoslle 'colocador de ladrillos' pode facerse amiga dunha señora doutora casada cun señor doutor. Doado, a señora doutora e visitadora médico do colexio onde a miña señora serve comidas. E coma as dúas lles gusta o palique, fixeron boa parella, e a última moda que se lles ocorreu é que hai que confraternizar e ir a praia xuntos, así que eu, mestre ladrillo, tiña que facer conversa con mestre xiringa.
     Nos viviamos no East End de Londres, un sitio bastante razonable para ser un working-class. Os máis dos emigrantes galegos déralles por vivir no Noroeste, quizais atacados por algún virus xeográfico que os levaba do Noroeste da Península ao Noroeste de Londres. Eu tamén fixera alí o meu tobo nos primeiros anos, pero logo vin para o Leste en busca de vivenda barata e traballo na construcción. Nos primeiros tempos vivira pola zona de Notting Hill Gate, Porto Bello, por alí dábase ben o latinoamericano, o hispano, o negro das West Indies, o galego, o portugués, e como se meteran un pouco de cada un de nosoutros nunha batidora, e despois de bater ben batido o resultado era a zona arredor de Notting Hill Gate. Non se estaba mal por alí, era bo para facer contactos e cambiar de traballos, e para ter productos e novas da terra. Moitos galegos xa vivían alí para sempre, outros non.
     Cando Rosa e máis eu decidimos poñer un teito formal por riba nosa, pensamos que era bo momento para cambiar de aires. Daquela era a época dourada do mercado inmobiliario, a señora Margarita, empeñarase en que cada familia inglesa non se debía contentar con ter teito riba da cabeza, senón que debía telo en propiedade. O estado ofreceu deducións de impostos para que a xente mercase as casas e o mercado disparouse. Aí foi onde aparecín eu no East End.
     Eu dábame ben no barrio. Tiñamos unha cuadrilla para refacer casas, mercabamos casas que necesitaban reparacións, e despois de traballar nelas non máis de dúas semanas xa estaban a venda outra vez. Non viviamos na época dourada da construcción, pero íase tirando. A miña cuadrilla era xente formal, dous pakistanís e un de Albacete, Hussain, Hussain, e Joseín, pero chamabámoslle Alba para non confundirse.
     Desde o East End tiñamos que entrar máis para o centro de Londres e ir buscar aos médicos a Kentish Town; a razón é que Johny, o mestre xiringa, sabía unha ruta para unhas praias solitarias. A Johni e Crisi aínda se lles caía a baba polo pequerrecha recen nacida. Xa se lle pasaría, cando se comencen a xuntar as horas de sono, adios pub, adios silencio, pero agora aínda estaban na lúa de mel, déixaos estar. Este estado de atontamento pode chegar ata dúas semanas. Para ser sinceiro, non hai mellor idade, tetiña, durmir, e cagar. Aínda non fan preguntas sobre o sexo, ese é o punto crítico. Pero a Johni e a Crisi aínda lle quedaban algúns cueiros que cambiar por medio. Para que augarlles a festa.
     Eu xa supoñía que non estarían esperando a porta por nós. Cristina estaba dando a tetiña, e o señor doutor estaba despreguizando dun curto sono. Tivera unha garda de 72 dúas horas. ¿É posible?. Máis ou menos, de cando en vez botas unha cabezadiña. Espero que non co bisturía na man.
     Os meus animaliños foron sentándose e mirando de atopar algo para romper. Rosa subiu para arriba a dar consellos, a moi experimentada, e Johni levoume afora a ensinarme un golpe que lle deran no coche. Non andaba ben desde o golpe, de todos os xeitos xa levaba tempo mirando de cambialo. Tîñan unha nova casa, acababan de ter unha nena, e ían mercar un novo coche. Xa quixera eu tamén ser médico. Non funciona o coche dálle, coche novo. A casa vai e queda pequena, pois comprase unha máis grande. Íamos retrasados sobre o que tiña previsto, pero tratei de calmarme porque ben se vía que levaba trazas de alongarse aínda máis. Volveu ao das 72 horas.
     —¿72 é posible?
     —¿Que vos parece un bo almorzo... non hai nada como un bo almorzo... para empezar o día.
     As once da mañá, e o mestre xiringa a almorzar. Almorzo para todos, salchichas, baicon, fabas, tostadas, e ovos fretidos, bótame un man por aquí e outra por acolá. ¡Ala! casa de fartura. Mira que nena máis rica, e que ben comen os teus fillos. Non pensará que os teño esfameados. Meus fillos comen un can se os deixan e máis en casa allea para deixarnos de pobres. E que casa máis grande, espacio para eles, para a nena, para os invitados, para os xoguetes, e cuarto para planchar, e para os nenos que Deus provea. Traballando 72 horas calquera non.
     Saíramos as dez da casa, e ás doce en punto Johni estaba limpando a boca coa servilleta. Espero que non queira botar a sesta. Rosiña andaba de arriba para abaixo toda emocionada. As mulleres cando cheiran cueiros con caca de nené apaixonanse todas. Eu non, para min a caca é caca, sexa de nené ou non, e o único que me produce é ganas de saír ao xardín a por un pouco de aire fresco e un cigarrillo. O tempo pasaba. Johni dixera por teléfono que en menos dunha hora estaríamos fóra de Londres e metendo o pe na auga. Referiríase na auga da cisterna. As tres da tarde exactamente, minuto máis minuto menos, estabamos no medio dunha autopista, rodeado de máis autopistas, autovías, e todo o que teña que ver con autos. Rosa dicíame que había que desculpalos, acababan de ter unha nena.
     Johni baixou do coche, refregou a cabeza e dixo que a súa nai lle dixeran que indo cara ao nordeste non había perda, que había unha chea de praias solitarias, "impórtavos se esperamos un pouco a que Crisi lle dea tetiña á nena".
     Que nos vai importar, é domingo, o día que levo esperando toda a semana para poder ir a praia. ¡Qué nos vai importar! Non só non nos importou, senón que aínda aparcamos e fomos a un deses lugares de esparexemento das autoestradas e crucei a liña que nunca debín cruzar. Fixen o que ata ese momento nunca fixera, puxen o meu pé nun deses MacCarallos. Non me defraudou. Era o que sempre imaxinara, cando acababas de darlle a última trabada estabas tan famento como na primeira mordiscadela. Aquelo era pan con aire, mostaza e salsa de tomate sen tomate. As coca-colas eran grandes iso so pero tamén tiñan burbullas de aire e tampouco as regalaban. Vaia domingo. O señor doutor, que tiña casa nova, nena nova, que traballaba 72 dúas horas seguidas e pronto tería un coche novo deixou as tarxetas no coche, así que pagou Xan o burricán.
     Finalmente estabamos outra vez na autoestrada rumbo a unhas marabillosas praias solitarias que alguén lle dixo a nai de Jonhi, e esta lle dixo a Johni, e Johni nos dixo a nos que estaban cara o nordeste. Os meus picarolos estaban cada vez máis trallas e os berros de Rosa xa deixaran de facer o efecto. Saímos da autoestradae fómonos meter por unha secundaria tratando de seguir esa cousa nebulosa chamada nordeste. A min xa me saían os figados pola boca. Dábanme ganas de romper a guía, por non romperlle a crisma a ninguén, e axiña Johni puxo os intermitentes para parar nunha gasolinera.
     Un par de dous montados nunha motocicleta contestaron as nosas preguntas, mentres cruzaban olladas de abraio e de non entender nada. Finalmente déronnos as indicacións. Esta vez eu púxenme diante e díxenlle a Johni que me seguise.
     Metémonos por unha comarcal. Atravesamos unha vila pequena e seguimos ata onde nos indicaran. Cada vez víanse menos casas e víanse grandes extensións de prados aos lados da estrada. Ao fondo albiscábase un edificio gris enorme xa a beira do mar. A estrada era estreita e ao final había que parar nun aparcamento. Así como comezamos a baixar do coche decátamonos que do edificio saía un zunido intenso. Johni baixou do coche e preguntounos se leramos o cartel, isto é unha central nuclear.
     Unha xente viña camiñando cara o único auto que estaba aparcado. Metéronse dentro e marcharon. Nos estabamos a piques de descargar as cousas do cochee preguntabámonos qué facía un nestes casos. Eran as catro da tarde, non estaban as cousas como para montar no coche outra vez e tratar de atopar outra praia solitaria. Decidimos ir ata a praia.
     Ao lado do aparcamento había un xardín moi ben cuidado e que tiñas que cruzar para ir ata a praia. Un carteliño dicía que o xardín fora construído por cortesía da empresa da central nuclear. O xardín estaba rodeado de madeiros, corrían regatos con pequenos pasales. Todo parecía como moi natural, como eses parques extremadamente naturais onde levan os nenos da cidade para que coñezan o que é a natureza. Unha natureza de Belén, con herba, regatiños, pedras, pontes con varandas de madeira, todo así moi natural pero sen silveiras, bostas de vaca nin tabáns. A verdade era que o xardín quedáballe moi ben á central nuclear e a central nuclear quedáballe moi ben ao xardín.
     Todos estes pensamentos ou parecidos debían ir en cada un de nos porque ninguén dicía palabra, mesmo os meus caracoliños non andaban a patadas. Alí había algo de paisaxe luar, algo de cirurxía estética, algo de ciencia ficción, algo de palitos de merluza, era como se faltase algo pero como se houbese algo de máis, sen embargo ao mesmo tempo era unha paisaxe perfectamente equilibrada. O zunido non era estridente, entraba dentro do que oído humano podía aturar. Nese sentido era tamén moi respetuoso, como o xardín natural. Ata nos entrabamos dentro dese equilibrio, paseando coas nosas cargas cara a praia tan pequeniños ao lados do enorme edificio.
     Nunca vira nada igual. Nunca pensei que tal sitio puides existir. Sen embargo recordábame a cousas. Recordábame as películas de ciencia ficción dos anos sesenta. Uns científicos van pola xungla e de súpeto o que semellaba un tronco era a pata dunha ave xigante. Recórdabame a un cadro de Castelao que trouxeran ao centro galego, no que un home como un puntiño diminuto camiñaba por un praia e na parte de diante da praia víanse uns pinos enormes e alongados.
     Todos estabamos demasiados abraiados mirando ao redor como para falar ou queixarse da longa viaxe. A praia estaba deserta. Era a praia de area máis fina que vira nestas illas. Non tiña nada a ver coas praias de pedra negra do Sul de Escocia, nin coas praias de seixos do sul de Inglaterra. Facía como unha enseada e era abrigada. A auga era cristalina e con ondas pequenas coma cando sopla o Nordés na ría de Noia e semella que unha coitela fría che corta nos nocelos.
     Estabamos todos na area aínda coas nosas cargas, pero ninguén sabía qué facer exactamente. Crisi sentou na area coa nena nos brazos, e Johni ao seu lado. Eu mirei os meus e movín os brazos como dicindo a qué esperades, pero o meu aceno non foi moi convincente, tampouco o acompañei de palabras de ánimo. Despois deixei as cousas na area e Rosa e os nenos tamén deixaro caer os bártulos. Íamos pouco a pouco sacando os zapatos, estendendo as toallas, mirándonos uns a outros como se tivesemos medo de que de súpeto os demais botasen a correr e un fose a quédar alí só.
     Crisi e Johni estaban un pouco separados coa criatura. Eu finalmente dixen "a qué esperamos, estamos na praia". Os meus artistas estaban como nervosos, parecían querer rabuñarse na pel, como se tivesen algunha enfermidade, e tampouco eran quen de separarse para comezar a tirar bolas de area. Eu abrín a miña silla e sentei, e Rosa deitouse na toalla. Os nenos foron pouco a pouco cara a auga sen deixar de mirar para nos. E Johni e Crisi semellaban sumerxidos nese recente amor en forma de figo.
     Eu trataba de concentrarme lendo xornal, pero non daba pasado de noticia. Cada pouco erguía os ollos do xornal, para ollar o meu arredor, para percatarme que todo era real, que as cousas eran tal como as vira por primeira vez, que iso era certo. O zunido era case inaudible tíñaste que deter e tratar de escoitalo para percatarte de que existía. Rosa daba voltas na toalla. Decidinme erguer e ir mirar se había algún letreiro que indicase que aquela praia non era para uso público. Así como puxen as sandalias os meus cugumelos viñeron correndo para preguntarme onde ía, tiñan medo que fose a marchar sen eles, e convencinos para que quedasen. Saín da area. Había unha corredoira que ía paralela a praia, pero non se vían camiños que comunicasen coa estrada pola que viñeramos. Só había un camiño que ía dar a unha casa de labranza que quedaba preto da estrada.
     Sentei na pequena encosta a mirar. Un tractor recorría o campo e ía abrindo as billas dunhas regadeiras que comezaban a botar auga en grandes circos. No camiño polo que viñéramos, e que parecía o único que comunicaba a praia non había ningún sinal de advertencia. Non había sinal ningún de que corrésemos perigo, se un ignora ese zunido, e o monstro gris e a soedade da praia solitaria.
     Voltei onde os meus, para comunicarlles que non había ningunha razón para estar intranquilos. Fun despacio, pisando unha herba verde como non recordaba ter visto nunca. Cando cheguei a praia todos estaban de pe vestidos, esperando por min para marchar. Ninguén dicía nada, como se todos esperasen a que alguén dixese o que todos querían dicir. Algo así como 'imos'. O Johni e maila Crisi facían como unha pequena danza arredor da súa filla en forma de pasa. Viñeran a praia, sentaran e marcharían, como se algo turrase deles. Non semellaban enteirarse nin onde estabamos, nin de onde viñamos, nin onde íamos. Eu non estaba enrabechado, non é que non tivera motivos, pero non era quen de enfadarme con nada ou ninguén.
     Era unha situación e un lugar estraño, sobraba e faltaba algo. E ese algo que sobraba era exactamente o que faltaba. Era como un día de praia sen praia. Era como estar disfrutando de algo que non produce placer. Estar sentado no globo do mundo sen mundo. Había un zunido non moi intenso, unha soedade de praia, unha herba extremadamente verde, un parque demasiado parque, e unha parella demasiado médica, con casa nova, filla nova, e axiña coche novo.
     Antes de que me decatase todos estabamos instalados no coche. Había coma unha especie de alivio en todos nos vendo que cada vez eran máis os quilómetros que quedaban as nosas espaldas. Por primeira vez en todo o día decatárame da existencia de paisaxe. Estaba a un e outro lado da estrada. Todo parecía un soño. Nada acontecera realmente. ¡A silla de papá! Quedara na praia. Ninguén a collera. Solitaria ollando a praia solitaria. Cun home sentado invisible, inexistente. Sen home que a sentase. Sen min. Os faros dos coches que viñan de frente eran cada vez máis intensos e insolentes e as bocinas do seus coches cada vez máis estridentes e a silla de papá quedara na praia. Unha décima de segundo de silencio e de luz. O único que podía sentir era que caía nun valeiro cara arriba, como se a forza da gravidade estivese a rirse de min. Todos os órganos no interior do meu corpo bateron nun golpe seco contra a caixa torácica.
     A beira das miñas orellas todos eran a berrar e chorar. Todas eran voces queridas que fuxían e se escondían como se escurrisen por secretas covas e pasadoiros e dspois nacesen para estoupar de novos en milleiros de vidros finísimos cravándoseme no cerebro.
     E despois todo rematou. Todo acabou. Non más ruído. Absolutamente silencio. Presinto que existo e que os meus están nalgún sitio cerca de min poio presentilos como se fosen a miña propia carne. Existo e existimos nalgún tipo de forma ou de estar ou de ser. Pero nada en min se move. Nin eu nin sequera o meu pensamento. Todo é rixidez fría e absoluta. Ás veces achéganse grupos outras veces veñen de un en un. Achéganse a mirar algo e despois sepáranse con un dedo na boca pensativos. Outros non, outros pasan de largo, e miran arredor. Detéñense miran para os moitos cadros que hai na sala e ignóranme.

A silla de papá
	(Texto íntegro)