BVG     Atrás

 

I os ollos do inimigo: elegantemente realizan vastas maniobras alterazóns que avivecen os músculos e que me fan ciudadano das carícias ao meu corpo choven-lle milleiros de transmigrazóns pánico

 

II albisco-te vestida de negro asulagada na ausenza deserta do burdel mentres a cama se debuxa como unha disipazón para o amor

 

III cago-me en ti! (que diria Bataille) pero até o noxo produce espasmos de amor disidente      espido       e cínico contemplo-me poderoso pero até da vinganza xurden excesos de amor visto-me pois coa nueza purísima do teu púbis coa tristeza/cómica que provoca a estúpida chegada da morte

 

IV un despiadado suplício condenou á memória das contorsións o éxtase          a febre          e o desexo a duas escórias maravillosas: NÓS!

 

V empapado en convulsións mariuana e alcool proscrito e omitido eu son!

 

e VI partirei onde os lugares mais queridos onde medra a carne íntima e purísima onde todo é agudo como o sémen onde tí trasluces o recordo na apoteose da avidez que asumo vuluptuosamente ao esquecer-te (A Coruña, 1983.)

 

ALBATROS esquecida a bágoa retorna onde os albatros sorrin às fúcsias polas veias van as putas como infernos refinados precedendo ininterrumpidamente o eclipse das chamineas o dos anxos que adoran a morte dun ninguén os cantos infantis vomitan artérias asulagadas en cartografias desgraciadas e delirantes que a miña caveira agoirou como tenebras en alude camiño dun hemisfério de relóxios e cortesias foi a miña caveira             a miña a que durmeu o paraíso nun té escrito con viño amargo con sangue vítima de muro con mexos eunucos de cadáveres tépedos que unha bilis descoñecida desviara onde os albatros sorrin às fúcsias o os galeóns mortuórios esquecen o retorno da bágoa foi entón          cando a miña caveira         a miña herdou          sen quere-lo a alva da Europa omitida na SINFONIA DOS SALMOS na CONSAGRAZON DA PRIMAVERA e no CUARTETO PARA O FIN DO MUNDO de Olivier Messiaen que un suicida en crepusculário compuxera para min pois ben          ao fin esquecida a bágoa retornará onde os albatros sorrin às fúcsias onde hai misereres con voz morna e decadente e onde os esvaídos vasos «cantabiles» son risos de aves que minten aos espellos oh sí!          aló! onde os albatros sorrin às fúcsias e os galeóns mortuórios esquecen o retorno da bágoa será onde eu ficarei coa miña caveira agardando a tua palavra de doncela íntima e nídia mentres que vestido de cavaleiro bretón velarei docemente a promesa das armas

 

(De «O cavaleiro da Táboa». 1983.)

HAIKU chove a morte no corpo o ar leva un soño                (De «Novoneyrianas». 1982.)

DESEXO NO NORDE loira! cender-se                (De «Novoneyrianas». 1982.)

oh!          loira cerval soñada polas avelaiñas negras os merlos sinten por ti na nostálxia          queréncia                (De «Novoneyrianas». 1982.)

antigo epigrama: namorado preso                (De «Epigramas». 1982.)

EPITAFIO morrer co tesouro divino dos esquecimentos                (De «Epigramas». 1982.)

V Entre os nenos e o demo, hai só, un espazo de pudor que crian os hipócritas. Son tan quotidianos os xogos no inferno.                (De «Decéncias». 1984.)

XXI O único xeito de fuxir ao terror da morte, é sucumbir de traxédia na sua incomprensón. Só entón, compaxinaremos o espantoso e o irracional. E dizer, o escuro e o abstracto. Esto é, Eros e Thanatos.                (De «Decéncias». 1982.)

© 2006 Biblioteca Virtual Galega