BVG Atrás |
A sombra dun canto |
||
|
(Texto íntegro) |
|
I
os ollos do inimigo:
elegantemente
realizan vastas maniobras
alterazóns que avivecen os músculos
e que me fan ciudadano das carícias
ao meu corpo choven-lle milleiros de transmigrazóns
pánico
II
albisco-te vestida de negro
asulagada na ausenza deserta do burdel
mentres a cama
se debuxa como unha disipazón para o amor
III
cago-me en ti!
(que diria Bataille)
pero até o noxo
produce espasmos de amor
disidente espido e cínico
contemplo-me poderoso
pero até da vinganza
xurden excesos de amor
visto-me pois
coa nueza purísima do teu púbis
coa tristeza/cómica que provoca
a estúpida chegada da morte
IV
un despiadado suplício
condenou á memória das contorsións
o éxtase a febre e o desexo
a duas escórias maravillosas:
NÓS!
V
empapado en convulsións
mariuana e alcool
proscrito e omitido
eu son!
e VI
partirei onde os lugares mais queridos
onde medra a carne íntima e purísima
onde todo é agudo como o sémen
onde tí trasluces o recordo
na apoteose da avidez que asumo
vuluptuosamente
ao esquecer-te
(A Coruña, 1983.)
ALBATROS
esquecida a bágoa retorna onde os albatros sorrin às fúcsias
polas veias van as putas como infernos refinados
precedendo ininterrumpidamente o eclipse das chamineas
o dos anxos que adoran a morte dun ninguén
os cantos infantis vomitan artérias asulagadas
en cartografias desgraciadas e delirantes
que a miña caveira agoirou como tenebras en alude
camiño dun hemisfério de relóxios e cortesias
foi a miña caveira a miña
a que durmeu o paraíso nun té escrito con viño amargo
con sangue vítima de muro
con mexos eunucos de cadáveres tépedos
que unha bilis descoñecida desviara
onde os albatros sorrin às fúcsias
o os galeóns mortuórios esquecen o retorno da bágoa
foi entón cando a miña caveira a miña
herdou sen quere-lo
a alva da Europa omitida na SINFONIA DOS SALMOS
na CONSAGRAZON DA PRIMAVERA
e no CUARTETO PARA O FIN DO MUNDO de Olivier Messiaen
que un suicida en crepusculário compuxera para min
pois ben ao fin
esquecida a bágoa retornará onde os albatros sorrin às fúcsias
onde hai misereres con voz morna e decadente
e onde os esvaídos vasos «cantabiles»
son risos de aves que minten aos espellos
oh sí! aló!
onde os albatros sorrin às fúcsias
e os galeóns mortuórios esquecen o retorno da bágoa
será onde eu ficarei coa miña caveira
agardando a tua palavra de doncela íntima e nídia
mentres que vestido de cavaleiro bretón
velarei docemente a promesa das armas
(De «O cavaleiro da Táboa». 1983.)
HAIKU
chove a morte no corpo
o ar leva un soño
(De «Novoneyrianas». 1982.)
DESEXO NO NORDE
loira! cender-se
(De «Novoneyrianas». 1982.)
oh! loira cerval soñada
polas avelaiñas negras
os merlos sinten por ti
na nostálxia queréncia
(De «Novoneyrianas». 1982.)
antigo epigrama:
namorado preso
(De «Epigramas». 1982.)
EPITAFIO
morrer co tesouro divino
dos esquecimentos
(De «Epigramas». 1982.)
V
Entre os nenos e o demo, hai só, un espazo de pudor
que crian os hipócritas. Son tan quotidianos os xogos
no inferno.
(De «Decéncias». 1984.)
XXI
O único xeito de fuxir ao terror da morte,
é sucumbir de traxédia na sua incomprensón. Só
entón, compaxinaremos o espantoso e o irracional.
E dizer, o escuro e o abstracto. Esto é, Eros e
Thanatos.
(De «Decéncias». 1982.)
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |