A sombra dun canto

 

(Texto íntegro)

 

 






I


os ollos do inimigo:
elegantemente
realizan vastas maniobras
alterazóns que avivecen os músculos
e que me fan ciudadano das carícias
ao meu corpo choven-lle milleiros de transmigrazóns
pánico

 






II


albisco-te vestida de negro
asulagada na ausenza deserta do burdel
mentres a cama
se debuxa como unha disipazón para o amor

 






III


cago-me en ti!
(que diria Bataille)
pero até o noxo
produce espasmos de amor
disidente      espido       e cínico
contemplo-me poderoso
pero até da vinganza
xurden excesos de amor
visto-me pois
coa nueza purísima do teu púbis
coa tristeza/cómica que provoca
a estúpida chegada da morte

 






IV


un despiadado suplício
condenou á memória das contorsións
o éxtase          a febre          e o desexo
a duas escórias maravillosas:
NÓS!

 






V


empapado en convulsións
mariuana e alcool

proscrito e omitido

eu son!

 






e VI


partirei onde os lugares mais queridos
onde medra a carne íntima e purísima
onde todo é agudo como o sémen
onde tí trasluces o recordo
na apoteose da avidez que asumo
vuluptuosamente
ao esquecer-te


(A Coruña, 1983.)









ALBATROS

esquecida a bágoa retorna onde os albatros sorrin às fúcsias
polas veias van as putas como infernos refinados
precedendo ininterrumpidamente o eclipse das chamineas
o dos anxos que adoran a morte dun ninguén
os cantos infantis vomitan artérias asulagadas
en cartografias desgraciadas e delirantes
que a miña caveira agoirou como tenebras en alude
camiño dun hemisfério de relóxios e cortesias
foi a miña caveira             a miña
a que durmeu o paraíso nun té escrito con viño amargo
con sangue vítima de muro
con mexos eunucos de cadáveres tépedos
que unha bilis descoñecida desviara
onde os albatros sorrin às fúcsias
o os galeóns mortuórios esquecen o retorno da bágoa
foi entón          cando a miña caveira         a miña
herdou          sen quere-lo
a alva da Europa omitida na SINFONIA DOS SALMOS
na CONSAGRAZON DA PRIMAVERA
e no CUARTETO PARA O FIN DO MUNDO de Olivier Messiaen
que un suicida en crepusculário compuxera para min
pois ben          ao fin
esquecida a bágoa retornará onde os albatros sorrin às fúcsias
onde hai misereres con voz morna e decadente
e onde os esvaídos vasos «cantabiles»
son risos de aves que minten aos espellos
oh sí!          aló!
onde os albatros sorrin às fúcsias
e os galeóns mortuórios esquecen o retorno da bágoa
será onde eu ficarei coa miña caveira
agardando a tua palavra de doncela íntima e nídia
mentres que vestido de cavaleiro bretón
velarei docemente a promesa das armas

 

(De «O cavaleiro da Táboa». 1983.)






HAIKU

chove a morte no corpo
o ar leva un soño



(De «Novoneyrianas». 1982.)






DESEXO NO NORDE

loira! cender-se



(De «Novoneyrianas». 1982.)






oh!          loira cerval soñada
polas avelaiñas negras
os merlos sinten por ti
na nostálxia          queréncia



(De «Novoneyrianas». 1982.)






antigo epigrama:
namorado preso



(De «Epigramas». 1982.)






EPITAFIO

morrer co tesouro divino
dos esquecimentos



(De «Epigramas». 1982.)

 






V



Entre os nenos e o demo, hai só, un espazo de pudor
que crian os hipócritas. Son tan quotidianos os xogos
no inferno.


(De «Decéncias». 1984.)






XXI



O único xeito de fuxir ao terror da morte,
é sucumbir de traxédia na sua incomprensón. Só
entón, compaxinaremos o espantoso e o irracional.
E dizer, o escuro e o abstracto. Esto é, Eros e
Thanatos.


(De «Decéncias». 1982.)

 

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega