BVG Atrás |
As pedras |
||
|
(Texto íntegro) |
|
v2rodriguezbaixeraspedras.html Era o vento o que empurraba o seu clamor: "non me preguntastes", cando os pais lle arrincaron a casa do lugar e, pedra a pedra, levárona para unha vila de inverno. O vento, toda a noite, a súa garganta traducindo o que o pai lle dicía. "quedaron pedras polo camiño". E el: "¿ti tamén, pai?".
Ao mediodía, os barcos repousan no sur, as aves dormen, escintilantes. A nai, moi branca, os ollos modulando o baleiro. A casa prometida nunca terá fin, nunca, e ela sábeo.
Cando o vento, ruxindo, volte de novo, ¿como atopar o que o pai lle dicía, como ler no delirio? Pero el debe procurar no escuro as pedras esparexidas e ir erguendo a murada non contra o vento contra todo iso.
|
|
|
© 2006 Biblioteca Virtual Galega |