Balada das costureiras esquecidas

 

[Texto íntegro]

 

v2martadacostaaprincesa.html

Balada das costureiras esquecidas

Cada noite destecíase a memoria.

Desde o abrente cosendo bágoas no rodo
da saia rota, cosendo a dor de cada golpe
contra o peito,
contra o peito seco.
Remendando.
Remendando as feridas das tesoiras azuis nos cabelos mozos,
as feridas que no corpo falan
de todo o que destecendo calas,
de todo o que calando esqueces,
de todo o que amargamente ocultas
no fondo da memoria.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor que ser derrubada,
tronzada,
abelaneira derramada que xa non quere dar froito.

Cada noite destecíase a memoria
e na estadea das viúvas brancas vin o teu rostro calado e esquecido,
o teu rostro esquecido,
o teu nome esquecido,
o teu pesar esquecido.

Cada noite destecíase a memoria
no silencio
e ti
antígona anónima procurabas nos foxos da noite
os corpos locuaces
de todos os que amabas.
Rabuñabas a terra,
enterrabas os mortos co teu corazón,
coa túa vida,
afundida nun pozo de sombras ocultado.
Porque ás veces fora mellor a morte,
mellor có tacto azul e xélido do aceiro,
o tacto azul e xélido da man con que te atan,
a man coa que arrancan a voz,
antes do silencio.
Silencio de laverca muda.

Todo o que ti teciches esfiouno o esquecemento.

E agora cómpren mans de muller que enfíen
cada un dos teus nomes na agulla da memoria
para coser un cobertor desmesurado
que abrigue as nosas almas do silencio.


                                                                                                                     Marta Dacosta
                                                                                                                     Marzo de 2007
 

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega