BVG     Atrás

E non me pidan os amigos un libro definitivo, porque eu non fago libros, dou a miña vida exacta e sincera tal coma o fado ma deu a min inmerecidamente. Non, eu xa non fago versos, é a desfeita de tódolos fermosos versos, é o esborrallarse silandeiro das torres de tódolos versos. Tería que finxi-las penas que sufrín e que sufro e decoralas miudiñamente con moitas imaxes falsas e distantes, e eu non son capaz de tal traballo de farsante. Despois de estar, días e días, ó pé do oubeo sanatorial daquiles dous irmaos xémeos univitelinos que bradaban, baixo a lúa triste e lonxana de Castela, eu nunca puiden escribir versos arredados, ben vestidos, nin podo agora. Non me pida ninguén ise libro definitivo polo que algún amigo agarda. Agora estou deitado frente ó mar que brúa, que pronto se vai afogar na noite, e brada anónimo como aquiles dous irmaos xémeos univitelinos que predicaban a dúo a inexistencia dun Deus bo. Iles están entullados no meu corazón xeneroso de víctima sen Deus, sen un culpable a quen pregar por outra vida mellor e merecida. Ah, non me pidan versos, ringleiras de fermosos versos. Levo na fronte a desventura e xa non podo cumprir ise oficio de poeta falso. Somente calar ou berrar me é permitido. É a desfeita de tódalas torres dos versos abolidos. Son un home agarrado á rabela da pluma para deixar testemuño da dor chocalleira do mundo fotografada por un home triste, doente e tamén chocalleiro. Perdoen os amigos que me piden os versos imposibles. QUE ISTES PENSAMENTOS ME CONSOLEN Teño falado nos meus poemas irresponsables da señora morte numerosas veces, como invitándoa a pousar no papel en que escribía. E a morte era un espellismo souril e lonxano porque a miña idade daquela coidaba non chegaría a ser presa dos seus dentes. Hoxe, en que pasádo-los sesenta, vou para home vedraño, falar da morte é un oficio máis serio e máis terrible, pois tódalas mañás érgome do meu leito co tabao da morte chuchando o meu feble pensamento e resulta unha tarefa dorida axotala, espaventala da miña fronte de meniño envellentado de súpeto. Debo, pois, de calar, xa que agora é cando estou ós pés da morte, tocando as súas maos de raíña xeada, o seu manto sen estrelas nin esperanza. Quedan breves días para que eu faga o meu testamento, para que dea noticia cumprida e exacta de min, para que me despida dos meus amigos e da miña amada. Quedan breves días, e o peito e a fronte séntense agora esmagados, abafados contra o valado da morte dun xeito cada vez máis real e verdadeiro. Non hai fuxida. O pazo celestial está enterrado nos olliños dun meniño morto. Debo, pois, de ergue-la copa do sol, o viño do amor, o pensamento encarnado nos libros lonxanos e profundos, e retirarme á miña habitación íntima a escoita-la melodía que me queda por vivir e vivila conalegría serea e epicúrea. Cando a morte veña, eu que durmín as miñas noites con insomnios, terei un sono cougo do que a anguria xamais me despertará. Terei a alegría inconsciente de estar calado no nada de onde nunca debín saír cara iste mundo de profundas dores. Entón enmendarei o erro de estar en pé a carón do mar fermoso e estarei deitado entre vagalumes funerais alegres. Que istes pensamentos me consolen da pena de vivir e de morrer sen culpa algunha. O teu corpo é unha baralla na que lle boto as cartas á esperanza. Pola cortiza longa das túas pernas corren as cervas da esperanza. O teu corpo é unha baralla na que lle leo á noite a voz do fado e da esperanza. Nas moedas lostregantes dos teus ollos a cara e cruz a sorte miña e a esperanza. O teu corpo é unha baralla que espe de veus o corpo do misterio e da esperanza. Nas copas dos teus peitos acendidos bebo o viño da terra e as raíces da esperanza. O teu corpo é unha baralla na que aventuro a vida toda e a esperanza. Canto sen moita fe, mais canto e canto e póñome de pé sobre o meu pranto. Sostéñome en palabras e tristuras, en frotantes madeiros, como náufrago, amor, dos neboeiros que ti deixache en min. Vou ás escuras apalpando palabras nos buracos das penas, cal se fosen os ollos teus que me namoran e a luz dos ollos teus xa feita anacos. E en cada verso meu ti vas de certo, tal como vai a luz no ollo enmeigado, baixo iles vai asulagado o teu amor como unha rosa, aquí no meu deserto. Cando me pecho namorado no recuncho dos soños e das penas, ti chegas onda min dende as cadenas e as pechaduras do pasado. Ti vas, amor, nas soedades, perto de min estás, moi perto como un espacio vougo ó que non certo máis que a enchelo de laios e saudades. E eu perdido de ti, desnorteado, como unha estraña lúa que non achase a noite nin a rúa onde pousou seu brillo empantasmado. E eu perdido de ti. Xa son un vento sen materia, sen corpos e sen lume, perdido, xa perdido. Queda o fume dunha lembranza incerta e o lamento. Quedan estas palabras que, sen fe, digo, nas que te canto e póñome de pé por chegar deica a ti dende o meu pranto. Eu tiña unha tía vella, velliña, xa vedraña, que rezaba moito e tiña saudades longas do seu vello marido morto había longos anos. Eu tiña unha tía vedraña que vivía dos réditos dunha conta de banco que lle deixara o seu marido. A conta foi mirrando á par dos anos que medraban no corazón enfermo da miña pobre tía. A miña tía contaba en segredo o saldo bancario e non había volta de folla, non había xa case diñeiro na tumba monetaria. A miña tía andaba deacougada e triste e un día parou de comer e deitouse no seu leito de morte a ben morrer, porque segundo se descobriu despois no banco, como digo, a miña vella tía non tiña nin para unha migalla de pan, cousa que ata as pombas teñen polos parques, e os lirios do campo non fían pero véstense de fermosura. Das pombas e dos lirios coida Deus. Mais os pobres humanos miserentos non teñen Deus ministerial que coide diles.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega