v1xagrelohermolobos.html
COCIÑA
DE CASA RICA DE ALDEIA
| ANTÓN: |
-Maruxa,
pechastes ben as portas e máis as fiestras? |
| MARUXA: |
-Pechei. Xa
llo dixen denantes. |
| ANTÓN: |
-E que nestas
noites poden baixar os lobos e hai que ter moito coidado
co gando. Se nos descoidamos, alá vai a gañáncia de
meio ano. |
| XAN: |
-Non botes
foguetes, papá. Quente ouvira iba coidar que a tua
facenda depende dunha vaca máis ou menos. |
| ANTÓN: |
-E non é
certo? Que saberás ti do que custa gañar os cartos...!
Os estudantes vivides na cidade agardando que vos manden
o xiro e non entendedes nada das cousas da terra. As
veces falades por non estaredes calados, pero todo é da
gorxa para riba. Moitas teorias e despois... Non, non
tendes dereito a falar, e ti menos ainda que nenguén
pois tan sequer puxeras-lle atención aos libros. Pero,
ca; que traballen os fillos dos pobres... |
| XAN: |
-Non
comecemos outra vez... |
| ANTÓN: |
-Iso é o que
ti desexas: que eu non te faga cavilar. Coidas que xa es
un traballador porque andiveches por aí adiante xogando
a obreiro un par de meses? |
| XAN: |
-De xogar
nada, papá. Baixei ás minas e fixen callos nas mans.
Durmin no chan e enchin a boca de carbón. Como lle
chamas ti a iso? |
| ANTÓN: |
-Chamo-lle
moda ou "snobismo", como queiras. O traballo é
algo moi diferente, meu fillo. É... é un xeito de vivir
a carón da terra... e, que saberás ti da terra? |
| XAN: |
-Eu non dixen
que soubera... |
| ANTÓN: |
-Pois non
tenciones gobernar a casa. E xa abonda. Maruxa,
botaste-lle a tranca á porta da eira? |
| MARUXA: |
- Botei, si
señor... |
PAUSA
| ANTÓN: |
-Que xeito de
ventar, Deus! Eses tronos! Pedro, mañán se torna o bo
tempo, vas buscar os canteiros para reparar os alpendres.
Este colleu-nos o inverno un pouco descoidados. Xa o
debias ter feito antes. Non te esquezas. |
| PEDRO: |
-Descoide...
non me esquecerei. |
| XAN: |
-Pedro,
fai-lle caso ao teu sogro e agradece-lle que non te mande
buscar os canteiros agora mesmo. |
| ANTÓN: |
-Ti, por que
non vas durmir?. Ainda que coido que nos estarás moi
canso. Sempre andas de vacacións... |
| XAN: |
-Xa vou, xa
vou. Deica mañán. |
OEN-SE
OS OUBEOS DOS LOBOS. FICAN TODOS CALADOS E QUEDOS. OLLAN UNS PARA
OS OUTROS.
| MARUXA: |
-(PERSINA-SE).
Velaí están! |
| PEDRO: |
-(ARRIMA-SE
A MARUXA). Xa viñeron! |
| ANTÓN: |
-As primeiras
neves empuxan-os para baixo. Teñen fame; están cheos de
fame e o cheiro das cortes chama por eles. Pobres de
nós! (A XAN). Ti non ibas durmir? |
| XAN: |
-Xa vou.
Agora quero ouvir os lobos. Se os poidera ver... |
| MARUXA: |
-Ti estás
tolo! Arrenegado sexa o demo!... Con este tempo e os
lobos andando por aí, pobre do que teña que ir esta
noite polas corredoiras. |
| XAN: |
-Coido que
nenguén se atreverá a face-lo. |
| ANTÓN: |
-Teria que
estar tolo ou ter moi pouca dor da sua vida. |
SOAN
TRES GOLPES SECOS E FORTES. TODOS OLLAN-SE ASUSTADOS.
| ANTÓN: |
-Non pode
ser. Seria o vento. Outra cousa non... |
VOLVEN
OS GOLPES
| MARUXA: |
-Virxe santa
! Pois petan de verdade... ! |
| PEDRO: |
--Non teñas
medo, muller. Quen será? |
| ANTÓN: |
-Non se vos
ocurra abrir por nada do mundo. Pedro, bota unha ollada
pola fiestra. Ves algo? |
| PEDRO: |
-Non se ve
nada. Está moi escuro. |
| ANTON: |
-Pecha as
contras. Trae a escopeta. |
| ANTÓN: |
-Eu que
sei... (SOAN OS GOLPES MAIS FORTES). Vou-me
arrimar ao portal para escoitar mellor. (COLLE A
ESCOPETA). Non vos movades de aquí. Xa veño. |
| XAN: |
-Vou contigo.
(VAN-SE) |
PEDRO
E MARUXA COLLEN-SE DAS MANS
| ANTÓN: |
-(DENTRO).
Pero ti, animal, e que fas fóra da casa a estas horas, e
cos lobos na aldeia?. Besta, mala besta! |
| XAN: |
-(ENTRANDO).
É o Cortizo. |
DETRÁS DO ANTÓN ENTRA O CORTIZO, EMPAPADO ATÉ OS OSOS. TATEXA.
| CORTIZO: |
-Voste...de
per... perdoe, señor Antón. Pero eu... eu... |
| ANTÓN: |
-Eu... eu...
eu... Eu sabia que eras parvo, pero non tanto. Ti daste
conta do perigo que pasaches? Non, coido que non, porque
ti non te das conta de nada. Hai que ver... Dende logo a
quen se lle ocorre sair hoxe da casa... |
| CORTIZO: |
-E que...
Xoana está soiña... Vai parir, señor Antón, vai parir
e na casa do Soutiño non ... non temos porta. Poden
entrar os lobos! E ela vai parir esta noite... |
CHORA
| ANTÓN: |
-Quen lle fai
caso... Disque a sua querida vai ter un crío e como non
ten porta no coberto onde viven, ten medo que entren os
lobos. Mira qué nos pode importar a nós...! |
| MARUXA: |
-Pobre
muller. Que medo estará a pasar! |
| XAN: |
-Pero, é a
sua muller? |
| ANTÓN: |
-Que vai ser!
Xuntou-se con ela hai uns meses cando xa estaba preñada
sabe Deus de quen. Vaia xuntoiro. O parvo da aldeia e
máis a puta da parróquia... |
| CORTIZO: |
-Señor
Antón...a Xoana... os lobos... |
| XAN: |
-El parece
namorado dela. |
| ANTÓN: |
-Namorado
este...? Non me fagas rir. Que saberá este o que é
namorarse... Non ves que é un animal? |
| CORTIZO: |
-Señor
Antón... veña conmigo... axude-me. Axude á Xoana e ao
neno que vai vir...Comerán-os os lobos! |
| ANTÓN: |
-Como vou ir
alá? Ti non rixes... |
| CORTIZO: |
-Por favor,
señor... |
| ANTÓN: |
-Xa abonda!
Vai-te agora mesmo con todos os diaños. Ti, a Xoana e
máis os lobos facedes todos unha boa camada. |
| XAN: |
-Papá, a
este home hai que axuda-lo. |
| ANTÓN: |
-Ti vas para
a cama. Agora resulta que un preguiceiro coma ti quer-se
facer o herói. Vou-che dar unha labazada... |
| XAN: |
-Pero esta
xente vive na miséria, non teñen portas nen xanelas e
os lobos van denizar á nai e máis á criatura. Deixa-me
ir! |
| ANTÓN: |
-Está quedo!
Desta casa non sal nenguén. O tolo este, se quer, pode
durmir na barra. É todo canto poido facer por el. |
| CORTIZO: |
-(XEME).
Veñan... pola Virxe... Xoana... |
| ANTÓN: |
-Cala,
Cortizo! Non imos estar toda a noite de léria. Vas ou
quedas? |
| CORTIZO: |
-(DESESPERADO).
Vou-me, vou-me... |
| ANTÓN: |
-Pedro,
leva-o á porta e pecha ben detrás del. (SILENZO).
E agora todo o mundo para a cama. Mañán será outro
dia. |
SAEN
TODOS MENOS ANTÓN QUE FICA SENTADO.
FAI-SE
ESCURO.
BVG
Atrás
