BVG     Atrás

1 —————————————————————————————————————— Acabo de acordar Sei que agora estou vivo. Sóubeno antes, mais era outra maneira de estar vivo. Son unha caricia incompleta e procuro solpores que non teña visto ninguén. Aromas.                     Falas de aromas                     por temor a seren tactos. Imaxino                     que terás elixires de onda e maré Veñen imaxes que saben a morango, e me desborda a tenrura que coñece até ti todos os atallos. Ven, fica ao meu lado cando chegar a alba. Sei que ti, Nedara, es esencia de Mediterráneo á deriva, brava como unha lenda remota que ás veces pousa calada na lingua.

2 —————————————————————————————————————— Gostei máis de ti cando o teu lado máis infantil me chamou para arrastrar a barriga polas nubes. Era un tempo de eiras núas e receptivas. Só ti tes présa por crecer. Para que. Gosto da inxenuidade. Os soños duran mentres dure a vida ou a capacidade de debuxar as nubes cos ollos cerrados. E xogamos a nos esconder. Eu, oculto no teu cabelo, puiden contar ducias de tenruras mentres ti me chamabas. Entón voltou a cadencia dunha pel que chama unha pel, un berro que procura unha raza un deus que se namora. Só ti sabes.

3 —————————————————————————————————————— Quería imaxinar como ecoarían os teus pasos na miña rúa. Non ousaba dicer Nedara en voz moi alta para acordar as caricias que aínda adormecen na miña pel. Os lados azuis da eternidade baixaron á noitiña para eu lles explicar a silueta do teu riso, como se for fácil... Soíño, escrebo fados que nunca se cantarán e leo cancións que sei que me cantas, mais agora de lonxe. Nedara, brillan, sen camiñares, os teus pasos na miña rúa.

4 —————————————————————————————————————— Nunca souben ben como dicer as cousas. Se dixer quero verte ou escoitarte ou beixarte ou facerche festas no cabelo diría mal, porque non é unha ou outra, son todas as cousas xuntas, como se Nedara fosen mil Nedaras. Non sei explicar que é ese son leve mais constante que me percorre. Sabe a sangue, mais é teu sangue. Sinto como se eu fose un peirao onde o teu nome repousa ao solpor, como unha sucesión de gaivotas que fixeren así sempre para o teu nome ofrecer en ritual aos ceus. Teño fame de ti, e descúlpame por ser tan direito, podería dicer que quero beixar centímetro a centímetro o contorno da túa pel, é dicer, toda ti. Talvez é porque a miña boca non admite máis nostalxias, máis sementes da túa ausencia, Nedara.

5 —————————————————————————————————————— Si, aquel que afirmou que o amor detenta o delirio dixo verdade. Si, eu recoñezo que estou a delirar que a miña quentura es ti, acesa ou apagada, presente ou futura. E paseo finxindo que son sonámbulo polos arcos da lúa, procurando pegadas da túa ausencia, cando calquera que fose normal procuraría presenzas, mais eu agora, diso non teño. Debo estar tolo, a coleccionar poetas aínda máis tolos que se estrean en todos os leitos onde houber un rastro de ti. Espero, que remedio, suxeitando a lúa que te invoca.

6 —————————————————————————————————————— Esta noite prometíchesme durmir. Iso é o que fan as persoas sensatas, mais ti non es sensata. Talvez o foses antes, non sei. Agora es a dama espida que pentea os meus soños, que pousa o seu peito coma cálice nos meus beizos para me regalar o seu nome. Nedara. E despois cobres de cores o meu soño para eu saber que ti moras mesmo na ausencia. Prometérasme que durmirías, porque logo de mañá tes olleiras e ris sen control cando che digo que che penduran os segredos das pálpebras. Mais acouga, eu fágome o parvo cando ti me navegas.

7 —————————————————————————————————————— Sei que todo é leve. Tamén viver imaxinando. Sabes? Gostei dese vestido. Penso que debías ulir a café esa mañá, mais non me digas a cal, porque adoro o café. E agora que o penso, a túa lingua bañada en café ha de ser unha paixón. Mais é mellor non saberes para non me tentares, que te coñezo. Por que me mirabas así? Sabías que eu te bicaría en segredo até romper a rir contigo? Si, levedo contigo. Ah... Mais entón, por que demos hei de falar coa túa foto cando ti non estás? Se voltares...

8 —————————————————————————————————————— Ao compás das pelves. As nosas, claro. Mergullarei en tantos sitios como oceanos, máxicos de baleas nunca ouvidas ou tocadas, terras cristalinas á sombra da túa barbadela. Serás serea, anxo, montaña de xeo e sexo húmido, máis húmido aínda, se ti quixeres. Será un agora para sempre que che cubrirá a boca de estrelas. Será, Nedara, un tigre que a te ollar desde o catro costados. Será o cheiro do teu sangue máis doce, será Nedara, será que xa me moras onde ninguén acredita.

9 —————————————————————————————————————— Non figurará nos libros de historia. Pensarán que é loucura pasaxeira, que é non dar ao tempo o seu valor real, en euros agora, como sempre de metal.               Diríalle a calquera deles que bique unha moeda               con paixón... ah, nen así comprenden Hanme dicer o que quixeren. É palabra muda que esvairá entre as que conforman o meu pensamento cando está en ti. Como explicarlles, portanto, que o amor voa no alento, as rúas fican molladas de noite sen chover e as sereas conceben e paren na miña mente a túa voz. Se non comprenden iso, como poden perceber que nas facturas do teléfono tamén nos cobran o silencio?

10 —————————————————————————————————————— Ao amencer era todo cinza. Eu era cinza. Ti non estabas. Nen nas palabras. Aterrei cinza e voei cinza. Fun á túa procura como un veado orgulloso ao que ninguén nunca viu chorar. Mais era todo mentira, porque a cinza espreita a alma. Non sei por que, mais vou até o xornal xunto ao café para achar nalgures ou teu nome. Que estupidez. Espero daquela que o teu nome se escreba só no vidro embafado, por arte de maxia. Mais só hai cinza. Porque ti non estás.

11 —————————————————————————————————————— Cando eu che acariciar o cabelo haberá ondas e marés. E entón hei navegarte de vagariño, sen mudar o rumo até a túa humidade máis perfeita. Azul será, sei, como a túa alma. E rirás. Sempre ris. E chorarás sorrisos. Tamén sei que é un tempo nu. Cando eu che acariciar a alma saberás que todos os solpores comezan cando calas.

12 —————————————————————————————————————— Non o acreditaba. Sempre pensei que os anxos serían puros e castos, castos e puros aínda que sorrisen dun xeito remotamente semellante ao erotismo se cadra na primavera e por baixo das súas asas. Aínda así, discretamente. Por iso, cando souben que eras un anxo pensei que serías case impalpábel, con transcendencia tras dos teus labios, con coroas de lume nas palabras. Mais errei. Até que te toquei e te beixei e saboreei os teus labios após comeres cereixas. Sabías a muller. Souben entón que os anxos poden ser mulleres e gritar de pracer. Tes a vantaxe de saber facer o amor mentres voas por meu corpo.

13 —————————————————————————————————————— Nunca estiven en Irlanda. Disque as bruxas de alá                     sonche todas boas ceiban o cabelo desde a costa cando pasan as naves rumo a calquera parte. E son belísimas, tanto que as selvas dos seus cabelos acariñan os mariñeiros desde moi lonxe, arrastrando farrapos doces de néboa. Nunca estiven en Irlanda para ouvir esas gaitas que din que fan danzar de pracer aos desnamorados. Disque os fillos dos druídas aínda se alimentan de músicas entre a herba. Nunca estiven en Irlanda, nen sei se estarei. Quizá porque as túas costas teñen a maxia dos encontros á meianoite cando aínda o sol non recea. Ou porque nas pradarías do teu ventre a brisa me dispe. Nunca estiven en Irlanda porque Irlanda non está en ti.

14 —————————————————————————————————————— Todo o día pensei en que che dicer. Procurei palabras e sentimentos que me sementan aínda máis de ti, percorrín silencios e silencios para voltar a ti, mais os cumios da ausencia pesan, pesan coma abóbadas de soidade. Non acredito nen no espazo nen no tempo, mais eles si acreditan en min. Desexos a meio xurdir estouraban nos meus beizos, procurando siluetas do teu nome por toda a rúa. Madrid é un inferno branco cando un é vagabundo de tenruras.

15 —————————————————————————————————————— Cando na tua voz hai tristeza procuro vulcáns. Mais o mau é que eu non sei extinguilos na distancia. Se estiver contigo, extinguía, si, extinguía, mas así só teño estrelas de papeis de cores, billetes do comboio con destino á lúa e unha voz que non atravesa o mundo,                     infeliz... Como non estás conto as marés. Procúrote serea que xurdir, é unha ilusión, compréndeme, que a soidade é unha doenza contaxiosa. Imaxino entón que vés e nos teus seos acho unha foresta.                     Ah, infeliz,                     estás tan soíño... Heiche contar os percursos das sílabas todas do teu nome. Amences, sei, emerxendo tras dos meus ombros, do meu peito, da seda do meu alento... Ah, que saes de min aurora e señora até eu gritar... De mañá, cando acordo e ti non estás insulto a miña soidade. Cando os teus cabelos me arrouparán? Cando, cando é que alguén intelixente prohibirá as distancias?                     Infeliz...                     cúrame

16 —————————————————————————————————————— Trátase de ti. Si, a noite que fai brancos todos os muros e me deixa escreber as ideas máis loucas entre as túas pernas cando vai calor. Núa téndesme toda a tenrura —e digo toda— cuberta do teu corpo perto da auga bendita (bendita dos teus labios, é claro) e síntote rir e cantar e soñar e voar sobre meu peito. Ti a máis doce loucura de amor. Nedara, nacida íntima en silencio.

17 —————————————————————————————————————— Nedara lava a cara sen parar de sorrir e de pensar en min e entón percebe que eu son auga. Nedara pon unha saia e as lantexoulas son estrelas que se lle apegaron durante o soño Nedara di si e os seus ollos me miran até cantar e toma café nunha xícara que non consegue esconder o seu riso,                    mellor así! Nedara aperta o ar e Séneca, Lucano, César e até o Vaticano baten palmas como cativos. Nedara di que me quere e eu fico a viver para sempre nela

18 —————————————————————————————————————— Dentro de ti fun esta mañá pasear ao ceu. Tomei alá un café con nubes, dei pulos entre os aprendices de pingas de chuvia e mirei para ti. Aquí abaixo ti espreguizábaste co cabelo revolto sen saberes que a brisa era eu a soprar. Dentro de ti dei a volta ao mundo pola túa cadeira até aterrar no teu ventre. Descobrín o teu manancial outra vez —gosto de redescubrilo sen mapas— e bebín del. E ti xemías co cabelo cheo de estrelas en po. Ah, Nedara...

19 —————————————————————————————————————— Non teño patria, relixión lingua miserias polas que chorar. Non posúo lendas de xeracións, oráculos nen ríos que coidar. Non son defensor de utopías, amante do verbo azul. Non, non son non teño, agás ti que me es e me tes.

20 —————————————————————————————————————— Rias e o auricular vibraba de pracer. Estrondo feiticeiro entre a túa boca e a miña que te beixei por teléfono e percebín túa lingua húmida, sedosa, travesa. Danzaban as túas letras na mensaxe de boa noite. Din máis que din que saltaron ao meu peito e adormeciches sobre min. Eu collín o teu máis lindo soño como almofada. Até o Texo, e os fados e Lisboa na maré. Todo en nós será tacto, Nedara.

21 —————————————————————————————————————— Esta noite a lúa vai negra. Vestira de negro e lavara a cara de negro. É lúa negra, aínda que talvez aquí abaixo os carbóns agora brillen, só para contrariar. E prefiro non comprender que os teus silencios son agora carbón, porque estou raiboso e podo voar e maldicer os discos de Enya. Tocarei cun só dedo o mar de Madrid —odio a súa inmensa friaxe, a falsidade do que reflicte— e chorarei até criar un mar paralelo, salgado e con gaivotas ás que nunca se desterra por moito que chíen, e hoxe quero, máis ca nunca, estrondos que acalen a miña soidade. Sei que unha parte de min agora naufraga por uns labios estrelados. Sei que ese micrófono do computador é un espión dos ciúmes, mais hei matalo co pranto. Alguén bate palmas alén da miña xanela. Ollo fóra Ninguén. Imaxino demasiado. Talvez eu sexa unha imaxe deformada e tamén namorada. Merda...

22 —————————————————————————————————————— Non quero dicer máis veces onde fica o horizonte das miñas ledicias. Só quero percorrer uns seos nos que se espelle a túa raza de dunas e milenios. Desexos desarrumados como o cabelo, eu tan inimigo dos pentes coma sempre, procuro no teu cabelo a razón última do meu viver, mais por favor, non me fagas temer que acaso non a encontre. Se soubeses que desde hai mil anos amenzo na túa pel a sorrirche e debuxar illas tropicais no teu cabelo...

23 —————————————————————————————————————— Falaches de Santiago. Si, unhas pedras que moran entre corpos, unhas rúas nas que moitas das miñas ilusións pasaron da infancia á adolescencia e agora xa son. Santiago é ese horizonte que nos días sen néboa permite que me vexas sen eu estar. Cando paseares Compostela todas as rúas han tenderche a man, verás meu nome escrito en todos os recantos e na fin dos arcos estará o meu peito cheo de orballo. Non desfolles os minutos nen pises célere Compostela. Santiago pode sumir, e eu tamén.

24 —————————————————————————————————————— Incapaz de chorar. Esta noite non podo chorar aínda que me provoquen os corvos da miña memoria. Raiboso. Mataría as follas virxes nas que nunca parirei unha letra. Ti desligaches a vida mentres eu procuraba os meus lentes para ler sensacións antes de durmir. Debín esgotar as últimas bágoas nunha tenda de contornos doces, mais non paga a pena esconder a barriga, eu que tanto critiquei a hipocrisía agora vou de festa con ela. Agardarei pola miña liberdade que saíu pasear co can para a rúa.

25 —————————————————————————————————————— Que acontecería se naufragases nunha miña bágoa, se aburases sobre o meu alento, se ti sangrases co meu sangue. Que acontecería se as miñas palabras te despisen, se eu expirase no teu silencio, se ti vulnerases a miña desfeita. Eis onde moro, na túa cadeira, no teu labio xardín, na teu xesto de atender o teléfono cando respondes coa voz recén-amencida. E se non ris, desisto.

26 —————————————————————————————————————— Esta noite non hai lúa. En Madrid o ceu non ten estrelas. Débese á polución. Sería lindo ver hoxe algunha estrela mas sería máis lindo verte a ti. Mais esta noite, como en tantas outras, ti non estás aquí. E penso que o ritmo con que corre a vida é demasiado lento, que non vén o momento de nos ver porque erramos coa música con que acostumabamos beixarnos. A vida é un xogo infeliz. Hoxe vin chorar unha amiga sen chorar e empresteille algunhas bágoas. Escoitei os poemas dunha muller que saíra da Guerra das Galaxias mais acariñaba por dentro sen pudor o lado máis amargo e incomprensíbel da vida mentres o vestía de axóuxeres. E todo iso fíxome pensar. Porque camiñei sobre as cristas de Madrid, cruzando diante dos bombeiros cando ían atender unha emerxencia máis forte que a miña que non se ve por fóra. E logo o teléfono que me facía de cordón umbilical rompeu até a alba. Agora só quero desexarche bos soños, o silencio dos meus beizos é só para te protexer. E ámote caladamente. Agora. Mentres dormes.

27 —————————————————————————————————————— Dáme unha inmensa vergoña. Mesmo diante de min, máis aínda de ti que es máis eu ca min. E se acontecer quero que sexa a soas, cun disco asolagado de cancións de amor que só eu poida escoitar, que ninguén perceba os desterros da miña pel, a deforestación das miñas mans, a mendicidade dos meus ollos, as fisuras da miña alma. Así, na intimidade que tanto detesto —eufemismo por soidade— ollarei silente e quedo pola xanela até beixala e que no vidro se disimulen en ríos estas malditas bágoas.

28 —————————————————————————————————————— Aqui sigo, diante do computador, coas palabras imposíbeis de soletrar a esperar que unha maxia poña a túa face na pantalla. Sen poder dicerche que esta tristeza xa ten a túa voz o teu riso a túa humidade e a túa ausencia, sen saberes que irei a un leito que é un desterro de rosas negras e que non cheira a ti. Nedara, agora preciso da túa mente para brincar coa morte. Nedara, ao lonxe.

29 —————————————————————————————————————— Esta mañá naceu a nada. É moi fría, non sabes? A miña pel estaba cuberta de orballo sob o teu pixama. A nada varre o teu nome das miñas esferas e prostitúe as bolboretas con que disfarzara a miña xanela para te agardar. Non sei como loitar contra a nada, nen sei se se pode loitar contra a nada, porque a nada me penetra e me transparenta, para non me veres acudir sen pasos. A nada mentiu toda bébeda no limiar dos teus labios. Se me procurares...

30 —————————————————————————————————————— Nedara é risoña. Risoña que me ri e me soña. Nedara é unha fervenza que tinxe o mar de amarelo até facelo rir e soñar e bordear os seus beizos. Nedara esconde o firmamento sob as súas saias até o infinito lle facer coxegas nas súas pernas. Nedara de súbito calou e levou con ela todos, todos, todos os meus instantes

31 —————————————————————————————————————— Procuro os ronseis do teu corpo, no cabelo foresta e no escuro que nos envurulla Percebo a lúa que tes entre as pernas e me convertes nun ser co rumo de todos os planetas, humidades vulcánicas que me fan ser lava cálida que percorre o teu pubis sen condicións. Nedara, rosa branca.

32 —————————————————————————————————————— Queria escreberche unha carta de amor. Mais agora percebo que os meus pedazos son versos abortados. Cómo escreber o que non son desde hai tantas horas, un casaco vermello no que moran vellas pombas que deron aulas aos namorados antes de viren para min xa reformadas. Quería dicerche que te amo, mais este amor é un fol no que moran cometas fóra dos libros de texto. Teño a sensaciónde derreter, de receber todas as marteladas -todas- de todas as ausencias. Quería pórche palabras verdes na boca, mais son un dicionario sen páxina ningunha. Quería, eu quería, Nedara, terte agora e sempre nos meus brazos e beixarte querendo e sen querer, mais o dono do mundo aínda non acordou. Nedara, pronúnciame agora.

33 —————————————————————————————————————— Nedara, procurarei os recantos máis secretos que esconde o teu pescozo, soprarei a liña espida e mollada que atravesa o teu peito, sucarei o teu embigo e chegarei sen aviso ao teu pubis. Entón alimentareime do teu sexo de deusa até tinxir a noite de susurros. Nedara, sementarei a túa boca de cereixas e cubrirei o teu peito de pétalas de duna, aterrarei sobre ti como unha néboa para encher de gotas todos os teus leitos que van para a tua pelve. Nedara, fico a morar na túa nudez de lúa brava.

34 —————————————————————————————————————— Sei que o teu teléfono se comporta como un adolescente e se queixa de saudade. E hei confesarche a verdade, porque sei que hai silencios e silencios estragados no teu atendedor, sen ti comprenderes. É, meu amor, que como ti non estás mil veces por minuto chamo para ouvir a túa voz no teu atendedor automático.

35 —————————————————————————————————————— procuro a tua língua como uma terra ou um cigarro para matar esta soidade que nem precisa de me dizer o que é palavras ou espadas na fim da noite que é ilegível tenho sede de um arco-íris nas tuas costas e um bocado do teu silêncio embrulhado em tactos e tactos até amanhecer o fumo dança com a música para isso vale o CD talvez o escutes a mim esquisita morte que não chega

36 —————————————————————————————————————— a soidade tão grande que nem imaginas tem mesmo marés

37 —————————————————————————————————————— unir-me a ti como uma chuva triste como um planeta imaginado segundos de ondas a percorrer os espaços que molhaste naquelas tardes anche io ainda tenho estrelas nos meus óculos sem ver-te enquanto persigo lembranças azuis ou amarelas ou invisíveis nos teus lábios já não moro anche io por quê o disseste a ignorância oxalá nem soubesse italiano azeda aquela tarde na que desenhámos os nossos corpos nus com fados anche io princessa mais triste

38 —————————————————————————————————————— melancolia nos teus olhos lindos cheirar o teu cabelo como uma oração esvaras do meu colo até o outono Deus não me pode fazer isto

39 —————————————————————————————————————— quando pego no cigarro e o alumo devagarinho tu chegas fumo de mel ainda conservo o teu isqueiro com o que falo como um idiota por se tu me escutasses cheio o cinzeiro ficas tantas vezes longe

40 —————————————————————————————————————— dir-te-ei que a manhã era um feixe húmido e amorfo de insistências chamam-lhes obsessões procurar-te-ia na palma do tempo insolúvel com gotas brancas uma mulher assim não figura nas guias dos desesperados tu eu nem sei

41 —————————————————————————————————————— naufragar em ti que prazer e contar areias como instantes lá longe onde moram as sereias do teu cabelo abraço a noite numa caixa vazia que dirão agora de nós os néscios dos horóscopos

42 —————————————————————————————————————— repovoares-me parece tão esquisito mas não é uma bola de savão perdida nas minhas costas quente alguma noite enquanto sei que os telefones estão mortos e bem mortos por inúteis repovoares-me de ternura sem especiarias visto-me de terra assim devagarinho sem que me vejas

43 —————————————————————————————————————— à maneira brasileira você escreveu em meu corpo todo o escrito fica fica assinado você procurou minha aldeia e hoje nem sei onde é que ela fica se calhar no mar ilegítimo da acronia nas horas frescas eu penso em você e nas horas detidas e nas horas que não são minhas e nas horas virgens eu penso em você você é você na página amarela de um jornal nunca acabado escrito em plural nós?

44 —————————————————————————————————————— viver entre horas como fumar o tempo viver assim, pertinho da tua ausência, a esperar despido toda a chuva viver latente por descuido com restos de café na meixela tão erma viver quereria sobreviver

45 —————————————————————————————————————— lembro aqueles garotos quentinhos que tomámos juntos quiseste levar o colher como recordação mas nem ousaste punhas a tua mão dentro da minha para matar o frio e calavas-te um bocadinho hoje a lembrança é silêncio silêncio que dói imenso

46 —————————————————————————————————————— esta tarde choveu sem aviso choveu para nada choveu como chovera na rua que andámos juntos quando aínda éramos nós imagina os paralelepípedos a fazerem cócegas na manhã como eu te fazia quando chovia sobre o teu cabelo esta tarde choveu sem aviso choveu para nada

47 —————————————————————————————————————— pintor de sombras em tons de silêncios arrasados catador de ausências no copo mais cruelmente nítido bebedor de chuvas viúvas e velhas por solidificação do alento crente do teu retorno uma manhã qualquera num espaço abraçado

Lisboa —————————————————————————————————————— nunca puiden bicarte na beira do Texo nen escoitarche un fado mirándote aos ollos nunca Lisboa nos colleu da man nen saudamos a estatua de Pessoa as nosas linguas son agora nubes de murmurios lonxe de Lisboa non irei a nengunha promesa aínda que se vista de verán procurarei vellos tranvías cara as rúas molladas da miña cidade en ausencia e deixarei as últimas cinzas para resucitar nunca contigo en Lisboa

Francfort —————————————————————————————————————— foi apenas un instante dicían que non sobrevivira nada despois da guerra e entre as ruínas de Francfort coñecinte eu era un soldado de tinta desarmado e ti falaches de anxos mediterráneos                     da túa cálida raza imaxina aqueles momentos cando un non podía prever os camiños da propria violencia agora quero outra guerra para acabar a primeira para capitular diante da terra                     estou canso de procurarte

Salamanca —————————————————————————————————————— tiñas frío e calabas collíasme a man e camiñabas como se o tempo acabase amañá a primeira noite ceamos unha pizza e despois prendeches un cigarro                     o fume convidaba                     a danzar                     mais nen ousei pedircho aquela tarde fun o único espírito do teu corpo e gostaba pensei que estariamos para sempre xuntos non contei coa melancolía parda dos teus ollos nen coa obstinación dos teus beizos aínda hoxe recordo o arco indescifrábel das túas cellas e vexo Salamanca

Guarda —————————————————————————————————————— aquel día falamos con Deus mais non o escoitamos paseabamos polo bairro xudeu o noso calvario subiamos e baixabamos as rúas dos nosos corpos en órbitas repetidas aquel día non te escoitei e agora xa non ten remeio              aquela voz ferida               ficou para sempre               naquelas rúas               onde tanto frío pasaches

Santiago de Compostela —————————————————————————————————————— nunca sentiches que as pedras che falan que a chuvia é doce que a noite é un leito non coñeceches Compostela ás tres da madrugada cando as voces e os pasos afín se retiran mais as nosas sombras aínda se procuran non non o coñeceches nunca e nen tes respirado o Obradoiro con toda a maxia húmida de todo o que xa está dito cando volte voltaremos aínda que non esteas sen poderes evitalo camiñas en min

Madrid —————————————————————————————————————— nengún exilio todo o silencio as miñas rúas adoitan preguntar por ti e agora só unha quietude con cor de oliveiras                     oliveiras en Madrid é o centro de nengures imaxinaramos toda unha descendencia de profetas e todas as albas xuntas a compartir o café e a calor dos nosos corpos agora só fícame Madrid nengún exilio todo o silencio

Friburgo —————————————————————————————————————— non paseei a alcoba onde chorabas nen che besei os cabelos sobre o teu leito non puiden acariciarche a melancolía nen tomar unha pizza contigo na rúa dos desexos non bebín da túa dor porque sempre todos os aeroportos están fechados e non es libre amiga de todas as ausencias

© 2006 Biblioteca Virtual Galega