Calados esconxuros

 

[Escolma]

 

Calados esconxuros [Escolma]



     Língua que rexeitaron os meus pais



Borraran os letreiros dos camiños
cos ben amados nomes das antergas vilas,
dos silabarios das escolas algareiras
borraran o cantar humilde e puro
da língua popular.

Sóio no escuro das lareiras
no apartado silencio dos labregos labios,
esquecida das espadas poderosas,
borboriñaba a nosa língua triste.

Aferrollada fora coma unha delincuente.
As maos sen calos do traballo,
requintadas e doces, relixiosas,
enfeitadas co ouro dos aneis
roubados ó suor dos pobres
empurraran a lingua nobre e pura
a un cadafalso de vergoñas.
Meus pais, tamén, amados ignorantes,
obedeceran as ordes que o espadón
deborcara na poza de Galicia.

E, agora, veleiquí a xenreira xusta
dos mozos nobres e libertadores
tirando do pescozo da aforcada
o barazo inxusto, o odio do canalla.

Inda folguexas noiva bela,
inda tes verbas na tua gorxa magoada,
foguetes de carraxe pra cuspirlles
ós donos madrileños do billete,
da espada e maila cruz.

Inda tes folgos língua enxebre
nos teus labios de moza asoballada,
língua dos meus limiaos, dos meus antergos,
inda tes folgo pra bica-los meus ensoños.

Estás agora viva nos meus beizos fondos,
estás agora viva nos meus dedos de home
e acariñando vou teu corpo rebrincante
que ten ás de volvoreta nas palabras.










                    Se digo


Se digo Portugal

digo esperanza, amor e lonjanía.

O verso longo de Teixeira

ven dos solpores da armonía

e envolve o mundo na sua capa

imensa, solitaria e panteísta.


Se digo Portugal

digo esperanza, amor e lonjanía.


O pensamento de Pessoa triste

e sereno ven cheo de ironía,

e Torga chanta as suas palabras

e ergue o seu canto en rebeldías.


Se digo Portugal

digo esperanza, amor e lonjanía.


O verso medieval de Don Dinís,

irmao dos cervos que fuxían,

ven beber na mao seca das fontelas

que estinharon na terra da inxustiza.


Se digo Portugal

digo tristura, amor, melanconía.


Se digo Portugal digo saudade

duma irmá que partíu coas andorinhas

e non regresa e non regresa e morre

o lume na lareira de Galiza.


Se digo Portugal digo: Galiza

árvore descepada, patria apodrecida.


 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega