BVG     Atrás

(Lúa nova) Aquel non era o tempo das apretas, mais falaba contigo e existías e poboabas de voces os meus días: sentíate nas horas máis secretas. Cantiga medieval, tiña garcetas o meu soño de cervos e volvías a auga no mencer e mais traías arrecendo de xarxa e violetas. Estabas e non eras, pero eras longo brado de dita na esperanza, futura luz de novas primaveras. Todo no corazón era larganza para habitares ti que non viñeras, lúa nova, que a vista non alcanza.

(Cuarto crecente) Eras case de amor, hedra primeira gabeando camiños polas veas, ensaiando memorias e cadeas pola carne de meu, pedra en xaneira. Eras case de amor na brincadeira de burlarmos coas ondas as mareas, abalando caricias a mancheas, devalando máis fortes coa canseira. Eras regato con porvir de río aberto a toda chuvia para a enchente, facendo da túa sede un desafío. Eras case de amor loucura inxente alleándote en min no desvarío, eras case de amor, cuarto crecente.

(Lúa chea) Naufragabas nun mar de auga salvaxe, nun mar de amor, gozoso afogamento, non podías nadar contra o contento e engolías da morte a beberaxe. E sendo morte non había friaxe: foi lumieira, foi vivir e alento, un contino e total renacemento, un chegar e iniciar nova viaxe. Había luz e cantos e un secreto corazón madurando, era xuño e nalgures se dera aquel decreto: "Fóra a noite, a distancia, o infortunio. O dominio do amor está completo, non entre ninguén máis: é plenilunio"

(Cuarto minguante) ¿Que quedará de ti, de min, de tanto esplendor que na carne fixo casa? Todo reve co tempo, todo pasa, todo cobre o costume co seu manto. Contamos as moedas: risa e pranto fixéronnos da vida táboa rasa. Non sabemos facer outra devasa contra a perda dos días que a do espanto. ¿Que quedará de ti, de min, da lúa, da paixón e o seu saibo laciniante? ¿Que quedará de nós na noite núa? ¿Será o noso amor sombra vagante, fantasma que salouca e que recúa camiño do non ser, cuarto minguante?

(A da morte) Sexa de sangue, vermella e con lume, fure aquel foxo en que todo apodrece, traia semente que non madurece, négueme o froito da vida e costume. Sexa coitelo do máis firme gume, man que non treme e non compadece, vólvame á cinsa que xa non decrece, herdo das brasas, por fin, e sen fume. Vaia eu con ela ben cega e escura, vaia eu con ela que non mente un Norte, vaia eu con ela porque é a que máis dura. Veña buscarme fatal como a sorte, cóllame a man cunha man ben segura, non me devale a lúa da morte.

Derradeira vontade (*) Cando digan que fun e non estea, cando a terra por min o ventre abra, quen quixere pregar alce a palabra que tiven eu na boca, e non a allea. Non me deixen vagar nesa estadea que co medo e a noite a mente labra, non me neguen, por Deus, o abracadabra para saír da cova a onde clarea. Déixoo dito aquí coa sinatura, humildemente o digo, mais reclamo que non me cuspan sobre a sepultura: Prefiro do silencio o simple ramo sobre a pedra calada, fría e dura se non rezan por min na lingua que amo.

(*) Maio de 1999. Acto do "Bienio Irmandiño" na Ferradura. Santiago de Compostela

© 2006 Biblioteca Virtual Galega