BVG     Atrás

ALEX LUPANAMÁN... é un tipo serio, non aburrido, serio, que non é o mesmo. Gris, poida que gris, - dende logo que gris si falamos dos seus traxes, ...e arrugados habería que engadir - pero non vulgar, de vulgar nada. Metódico, dende logo, metódico si, pero non puntilloso. Algo abandoado no do aseo, despreocupado das últimas tendencias no vestir, (xa paseaba barba de catro días cando a barba de catro días era cousa de obreiros e marxinais, e non de bosés cloonys e similares como é agora ), pero sen chegar a grao tal que se confundira o seu paseo lento por Nodales e a Moureira - no seguimento dunha pista que remate por iluminar o último caso de roubo ou asasinato con violación que ten sobrecollida á Cidade - coa dun indixente común que disputara, en contenedores e papeleiras, restos de comida ós cans do arrabaldo.
     Sen dúbida viste mal Alex Lupanamán. O seu andar desgarbado non é andar de pasarela. É patético o seu gusto na elección das corbatas, que en vez de anudar ata ó pescozo. Non pegaba nin con cola a camisa rosa co pantalón verde que exhibiu con naturalidade pasmosa hoxe pola mañá na comisaría.
     Pero, por contra, tranquiliza o patoso patear seu por beirarrúas e paseos, coa mirada inexpresiva por veces, fuciñuda de cotío, excrutadora sempre, á percura da definitiva pista. Cruzas con el a mirada de xeito casual pola Oliva ou Sagasta e xa te sintes sospeitoso; recóbra-lo aliento cando pasa de largo e non se deten; sínteste inocente outra vez ó comprobar que non se para a furarte cos ollos aqueles seus negrísimos, lectores de banda magnética, capaces de adiviña-los datos do DNI que tes ben gardado baixo a chaqueta.
     Da seguridade a súa presencia silenciosa e pensativa ó cruza-la esquina, o pasear da súa idade indefinida pola Alameda, acariñando serio - nin naqueles momentos se lle escapaba un sorriso - a caluga dun rapaciño ó que se lle escapou o balón que foi bater no zapato, necesitado dun cepillado, do xigantesco comisario.
     Que diferente Gutiérrez, lambido de gomina e rasurado como din as ordenanzas, tan lanzal e fermoso, tan elegante cos seus traxes Máximo Dutti, coas súas camisas caras combinando á perfección coas corbatas exclusivas, chufón vocacional, relacionadísimo cos mandamais da Cidade, "trepa" impenitente o tal Gutierrez.
     Que diferentes os dous, que desiguais: Lupanamán, pateador compulsivo de rúas e calellos, a pescudar, incansable, polas esquinas; Gutiérrez si anda nas rúas é a mirarse refrexado nas lúas dos escaparates para confirmar o que xa se sabe, é dicir, o bo mozo que é e o impecable que sempre vai; Lupanamán a guiarse polo seu instinto que nunca lle fallaba; Gutiérrez colgado das novas tecnoloxías, móbil, portátil e demais parafernalia cibernética, a pescudar dende o despacho, "vía satélite"; Lupanamán entregado, sen horario; Gutierrez sen excederse un minuto do seu turno de oito horas.
     Sendo así as cousas, é normal que non haxa osíxeno suficiente para os dous no despacho que comparten. "Bos días"... "Boas tardes".... "Hola".... "Adeus"... velaí os seus temas de conversación.
     Pero agora Lupanamán non pensa niso. Outros problemas ocupan a súa cabeza. O Dirixente anda a presionalo. Unha serie de extranos acontecementos están a alterar a tranquilidade da Cidade. Para unha mente analítica e racional coma a súa é desacougante certamente que as cousas "non camiñen polo rego do explicable" , que as averiguacións o leven polos intrincados camiños do paranormal e do máxico. Non lle gusta, non señor, o que anda a pasar na Cidade. Non resulta raro velo ultimamente coa cabeza baixa por Montero Ríos, preocupado o pobre, indeciso, dubidando entre subir hacia a Alameda ou atravesa-lo xardin abeirado de tullas, ladeando a estátua de Colón, comprobando de paso se segue alí o ovo, ata o Blanco y Negro, a quece-lo estómago co café das once, e poder alí, gardado da choiva teimuda, ordena-los acontecementos, anotados, esquemáticos e case ilexibles, no seu pequeno bloc.
     Cando chega xa está alí Gutierrez, coa súa peña, perdendo o tempo, falando de fútbol, a voces, fanático madridista como é. Saúdanse dende lonxe, xelidamente. Gutierrez dalle as costas e segue co do fútbol. Ha de levar alí máis dunha hora, pensa Lupanamán, culé insobornable. Colle unha mesa ó lado da ventana e abre a súa libreta. Pide un café. Gutierrez da por rematada a leria e xa marcha. Pasa ó seu lado sen miralo, deixando o aire apestando a Eau de Rochas para homes. Lupanamá nin se molesta e amosárlle-lo seu desprezo. Case ó mesmo tempo o camareiro tráelle o café, e con el o aviso de que ten unha chamada no teléfono da barra. Lupanamán érguese fuciñudo. É do Gran Pazo. Seica acaban de roubar a colección de trevos de catro follas do Xardín Botánico Municipal.
     Dende logo, canta delincuencia...

© 2006 Biblioteca Virtual Galega