BVG     Atrás

Nunha foxa común Aldraxados por séculos mallados e feridos, asoballados sempre, decote desvividos, pergunto qué fixeron, contesto que fuxiron da terra malpocada, sin pelexar, vencidos, abandonado o campo á furia do nemigo. Soio unhos cantos bravos a proba resistiron. Garda, matria, un loureiro prá frente distes fillos.

O mártir

Non che diréi que imos a vingarte, amigo morto polo ferro airado. Porque pasaron tantos anos, tantos treidores e desleigados e días de tristura, tantos, que xa non saberíamos en quén vingarnos. Diréiche tan só que te lembramos e procuramos seguirche os pasos, mais por outros camiños que non leven ás bosques dos coitelos afiados.

Decía o malpocado que xaz eiquí enterrado

Non trunfan na historia os pobos sumisos. Augas represadas non moven muíños. Nunca serán libres os pobos sofridos. Con augas paradas non roda o rodicio. Un perigroso elemento Morréu sin entender que por namorar ó vento que namora á libertá, (vento do pobo que xime por coñecer a verdá); que por rirse a gargalladas da necia solenidá, tivera que ser á forza un perigroso elemento, subversivo e pecadento. Nunca o entendéu, mais agora, dempóis de morrer, enténdeo.

O hincha

A felicidá, en resume, era pra il berrar gol nos partidos de fútbol entre a mesta moitedume. Mais deulle tal torozón cando quedóu campeón o odiado equipo contrario, que por dous goles a un xace na foxa común iste badoco gregario.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega