BVG     Atrás

Portal

As cidades, logo, as reconstrúe cada quen, alá nos espacios do recordo, segundo as propias vivencias. Son o resultado do noso estado de ánimo e da nosa plenitude vital: as tristísimas cidades dos aflixidos, as luminosas e sonoras cidades dos felices, as fotográficas cidades silentes dos xordos, as incomprensíbeis e agresivas cidades dos cegos, as cidades cambiantes da vida... Por iso poden ser fermosas ou terríbeis, e as dúas cousas á vez. Existen ao través de nós. E todas, poden chegar a ser unha mesma e única Cidade imposíbel, distinta de todas as cidades, construída por unha suma interminábel de arquitecturas do sentimento e da imaxinación, ámbitos de encontro do real e do irreal, onde poden dárense lembranzas do xamais vivido e feitos que nunca sucederon.

METAMORFOSE Ves de loura tinxida á luz do neon con lentiñas nos ollos, amarelas,  e un pierce no narís, da moda así marcada como escrava. As túas mans —tatuadas— non recordan as iradas pancartas  das loitas xuvenís, os berros polas prazas da revolta, as vencidas victorias nos suburbios: soños de rendención xa devorados polas serpes do tempo nas túas covas. Contra o fondo da luz, sombra da sombra, muda, estática, soa xunto á barra, búscaste na ledicia doutra xente e non te atopas nese mundo alleo. Es outra dende o escuro a posuirte. Outra en ti.                Ou acaso es ti mesma, sempre outra caída nos espellos, nas lagoas da noite, nos drug-store anegados co bruído  de ritmos aloucados. Alucinados ritmos que te cegan nun cosmos que rebenta nos teus ollos. Muller de barricadas e de cócteles, de berros como pedras, de palabras de ferro nos beizos amorosos dende a raiba, nos beizos incesantes ¿onde aquela paixón dos nosos corpos nas distantes derrotas victoriosas? Meu corazón xa non te recoñece.

MAR DA AUSENCIA Vén o ritmo do mar contra as xanelas, contra os vidros da néboa onde se escriben nomes inexistentes que me calan. Vén o mar, dende dentro das palabras, a bater na soidade coma un soño, un soño que se esvae no meu silencio. Ondas dun horizonte xa imposible a vir sobre os baleiros areais contra o vougo de min poboando as horas. Olgas entre recordos pola area, por entre as dunas brancas dos teus peitos. Olgas entre recordos e recordos... Quero ser este tempo de ninguén, esta ausencia tenaz fronte as rompentes, este mar que me trae da miña morte. Ser libre así, na última distancia, neste ocaso onde poidas, miña amada, dicirme na túa voz coma un cantar.

HIPÉRBOLE DO PASO DE PEÓNS Rostros ollando rostros enfrentados dende as beiras marelas do alcatrán. Veñen como chegados de ningures, como emerxendo acaso de si mesmos nun mínimo traxecto de memoria, nun anaco de vida fraccionado. Transeúntes dos espacios cidadáns xurden de par de quioscos e de andéns, da boca das entradas soterradas, das paradas de bus, punto dos taxis, dos portais nas murallas contra o tempo, dos reflexos dos vidros polas rúas, dos recantos do aire e maila choiva, e chegan dende lares ignorados para pararse en fila, alí diante, listos para un combate sen victorias na inerme invasión de cada mañá. Veñen e pasan, non sei cara onde. Son os peóns, andadores de sinais, anónimos mutantes case máquinas sen ánimos sequera de falárense, mudos ou medio mudos autómatas guiados polo control informativo e un signo que os enfrenta, inutilmente, —ambar, vermello, verde— nas rutas programadas das súas vidas. Son os peóns,                ideal máximo e total das mentes que falsean progresistas, os peóns de todo un mundo en fala cheli, coa corrupción na meta dos valores dunha aldea, iso si, universal.

PATIO DE LUCES Logo da amañecida, a claraboia é un alto recadro iluminado, un prisma de luz caendo vertical polo interior máis íntimo dos pisos. Ábrese á mañá e ábrese á vida, aos ruídos que se espallan polo espacio e ás horas habitándose de voces e de sons día a día repetidos. A cotiá experiencia regurxita as notas disonantes do vivir, as monótonas claves do barullo na baleira oquedade do edificio: timbres de relós e microondas, brúo de aspiradoras e cisternas,  portas a se bateren e pecharen e tintíns de pratiños e pocillos, bufo de cafeteiras, soar de radios, berros agudos e chorar de nenos, cun fondo de bongós á caribeña unhas plantas abaixo, contra o quinto. No vougo poliedro de ventás —roupa tendida, acaso unha gaiola— a existencia é tan só unha rutina, un ser aquí a penas para ir indo. O mundo debe ser marabilloso dende a tele mirado cara ó lonxe, máis alá desta luz de claraboia neste pozo de vida sumerxido. Prisma de luz caendo vertical na baleira oquedade do edificio.

A RISA NOS CRISTAIS A Luís Mariño, habitante dun tempo que case foi verdade. Todo arredor, as rúas e os soños, as palabras tamén da miña infancia, a luz de tantos soles contra as pedras e a chuvia nun caer pola memoria  luír imaxes vellas e perdidas... O cine e o teatro xusto á beira, na hora das agardas e os pórticos. As tascas e os cafés e os amoríos e o berro dos grafitti nas paredes e os libros e a arte e maila vida. A santa alí no alto, empreñada, o anuncio do dereito de refuxio e a porta de metálicos apliques no frontis que se alza en campanario da luz por onde o tempo se constrúe. A festa vén e achega, coma o vento, a risa que rebenta nos cristais. Son días para encher o corazón: un gusto de ledicia nas palabras e acaso a convicción de ter vivido.

MAR NA ATARDECIDA Luz de sangue caída no horizonte do bravo mar: escura pel salgada a estenderse en escumas polos cons, (brancos peitos alzados en montañas) e o roibén nas rompentes e na area, no noso amor tendido sobre a praia. Síntese no solpor a maxia antiga, a luz rubia de pronto na túa ollada como un aire vermello sobre o mar,      —ou, Ailux,      a da voz enfeitizada— ese aire a penas sol, de contra a noite, onde se calan tódalas palabras.

ILLA ATLANTICA Chega o mar dende o lonxe de min mesmo ata estas miñas mans cheas de adeuses, de nostalxias salgadas como redes que arrastro polas praias do silencio. Chega o mar ou tal vez son eu que chego da máis íntima ausencia do teu nome doce palabra nunca pronunciada para alá da túa pel sobre do esquezo Nas ondas do baleiro, amada miña, sinto a túa voz de auga que me leva nun cántico de amores e naufraxios cara a sombra do tempo xa en ruínas. Ponse o sol nos meus ollos e a noite énchese de recordos como estrelas. Cegan tódolos faros no horizonte e son un mar perdido na túa illa

PARADIGMAS EXISTENCIAIS Era a primeira luz cabo do mar cas gaivotas a chiar                               sobre os seus peitos. Ou, nai,             portal aberto dende a nada a esta fera antesala de ningures. Muros e labirintos e esfinxes contra os berros traídos polo vento. Os humanos condenan aos humanos nos recantos da fame e da miseria. Ou, nai,              miña nai ha tempo perdida ¿onde o teu mundo amante e xeneroso? ¿onde aquela esperanza compartida? ¿o noso agardar por un tempo novo? As palabras engánannos na tv, nos xornais e nas radios do poder. Xa máis nada hai que conformidade. Nin queda a dignidade da revolta. Doce obediencia amarga uniformada, único pensamento lucrativo. Só cabe consumir e consumírmonos na patria universal da mansedume. Para sempre deixar de ser quen somos neste presente light tan divertido.

MULLER NO HALL DO HOTEL O tempo era un local case simétrico e ti un ritmo de jazz por entre o fume, por entre o alcohol pegado nas palabras. Viñas soa, de lonxe ou de ningures, viñas de non sei onde, a toda presa, coas tebras arroupándoche os ombreiros, leve passmina feita de soidades. "Abre o fondo das noites ós teus soños, abre o fondo das noites", seica dixen, "a esa perdida luz que te distancia". A túa ollada borrouche o pasado —voz en puro silencio soterrada— e, núa de lembranzas, te ignoraches. O presente era a túa identidade, intres de vida aillados sen recordos, tal vez este ir do hall ata ó ascensor... Tras da porta de espellos a túa ausencia foi un vago perfume inalcanzábel. Nada ficou de ti entre tanta xente, nada teu entre as horas máis que os ollos, aquel ollar lonxán de vidro xélido pleno de esquecemento coma un pozo, un pozo inmenso                         aberto baixo a noite.

DA VIVENCIA DO IMPOSIBLE Dende a Cidade achégome ao alto da vila, miro con certa melancolía a paisaxe e as hortas de detrás das casas que baixan cara ao gran arco do Pazo. Nunha delas, a da casa familiar, que a penas asoma parcialmente e algo cambiada por entre as outras, vexo na brétema da memoria xogar a un neno, alleo a que, de lonxe, se está a ollar dende a súa vellez... Sentín baixo o padal un sabor a marmelo como aquel tan ao gusto dos avós. Dende o fondo de min véuseme o recender da casa antiga: lenzos, mobles, o lar... Pasaron sesenta anos. A xente que alí habita xa non leva o meu sangue nin vive os meus recordos. Véxome no xardín, nun tempo de outro tempo, a xogar cando neno co destino,                                a xogar inocente coa vida                                que me achega ao remate do meu xogo.

© 2006 Biblioteca Virtual Galega