D'o caso que ll'aconteceu ô doutor Alveiros

 

(Texto íntegro)

 

m2vicenteriscodocaso.html
Do caso que ll'aconteceu
ô Dr. Alveiros


CONTO
por
VICENTE RISCO



D'intrés pr'ôs ocultistas
30.000 pesos
pol-a comunicación d'un segredo

Escriban: Lista Correos 1313.


     Viña n-os anuncios de preferencia. Pouco explícito, mais atraguía o ollar vagariñante.
     O Dr. Alveiros leuno, e quedous'a pensar. O fin escribiu pregando que lle deran explicaciós. El non sabía, afellas, segredo ningún; sabía o que saben moitos qu'andan âs voltas co-isas cousas do demo. Estudiar, estudiaba, pro lle non viña o diaño a soplar âs orellas. Escribiu porqu'era curioso.
     Era home de moita cachaza e d'un forte escepticismo. Com'él hai moitos outros que andan a estudiar as bruxerías; en este com'en outro calquera ramo da cencia, os que tolean son poucos. Mais o Alveiros, dend'o día qu'escribíu, agardou a resposta c'unha impacencia que medraba ô pasar cada día.
     O fin, chegou. E puña:

     Sr. D. Bieito Alveiros
     Moi distinto señor:
     Teño moito gusto en lle mandar as aclaraciós que desexa. Teño coñocemento das suas pubricaciós, e creo que vostede e o que tal pra me servire no conto. Agora, qu'o que eu quero que vostede faga se s'anima a elo é difícile. Tamén o premeo é merecente de qu'un faga un esforzo. Trátase de atopar un rescrito que podía volvel-o movemento a unha momia enfaixada y-embalsamada pol-os exipcios. Se vostede m'o pode dar, os trinta mil pesos son seus.
     Pregandoll'o maor segredo, fica de V. afmo. S. S. q. ll. b. a. m.

R. Dehmel.

     O Dr. Alveiros era un hom'honrado e nono pillaba un susto. No seu miolo había lóxica e craridade.
     O meu comunicante R. Dehmel debe ser un tolo que ten unha momia exipcia e quere facela vivir. Ademáis e un iñorante; os exipcios tiñan un procedemento pra meter o "ka" (a) na momia o n-un monicreque, y-ese procedemento é coñocido do mundo moderno polo "libro dos Mortos..." Y-Alveiros escribiu:

     Sr. D. R. Dehmel
     Moi señor meu:
     Doull'as gracias pola sua cortesía, mais adevírtolle qu'o segredo atras do qu'anda vostede non-o é pra ninguén qu'houbera estudiado ben as vellas creencias dos exipcios. No capítulo tal do chamado (b) "libro dos Mortos" edición tantas de tal ano, atopará o rescrito que lle convén. Xa vé que non son merecente dos trinta mil pesos.
     Moi satisfeito de ll'haber podido faguer tan sinxelo servicio, fica de vostede atento e S. S. q. ll. b. a. m.

Bieito Alveiros.

     D'eli a dous días respondeu Dehmel:

     Sr. D. Bieito Alveiros
     Moi distinto señor:
     Coñezo o rescrito que vostede me di, e que ll'estimo moito pracéndome que non sexa vostede interesado. Mais débolle manifestare que denantes de botar man de ninguén, recorrín todal-as fondes pubricadas ou inéditas que puden atopare, e que o rescrito que vostede dí, podía ter efeuto no tempo dos faraós. O rescrito ise era pra vivificare a momia facendo qu'o "doble" (c) s'axuntara de novo co-ela. Mais nos nosos tempos non iñorará vostede qu'a maor parte dos dobles d'aquelas xentes, onde vai que pasaron ô estado "devakánico" (d) y-os seus pantasmas "astrales" áchanse desintegrados. D'iste xeito, o procedemento que vostede m'aconsella, se non pode apilicar. Déase conta de qu'o que eu quero e volverll'a un corpo seco y-enfaixado, a libertade de movementos de que gozan os que non foron tratados por tan bárbaro procedemento.
     Crea que se ten feito tod'o o que se pode faguer, dend'as correntes galvánicas, hastr'a a trasmisión do "prana" (e) -xa qu'o hipnotismo non sirve eiquí pra nada- e ningún me deu resultado. Eu penso que pola cras d'estudios ôs que se dedica, é vostede un dos chamados a me dal-a solución, y-a ganal-o premeo, tocant'o que lle non perdoaría a vostede o exceptismo.
     De V. affmo. S. S. q. ll. b. a. m.

R. Dehmel.

     O Dr. Alveiros tivo que trocar o xuicio que fixera do seu comunicante. Agora vía que era un erudito y-un ocultista. Naquela carta había unha cousa que lle chocou: "O qu'eu quero e volverll'a un corpo seco y-enfaixado, a libertade de movementos "de que gozan os que non foron tratados por tan bárbaro procedemento". Y-esto ¿a que viña?
     O Alveiros decidíus'a lle tirar da lengoa a un seu amigo anticuario que nin escribía ni case falaba con ninguén e que vivía preto da vila n'unha finca. Y-alá foi o Alveiros.
Asomou pol-a cancela e perguntou â irmá do anticuario, que ll'andaba botando millo âs pitas. Levárono ô despacho, ond'o sabio, sentado â camilla, ollaba un papyro. O sabio imitábase moito a Monensen: as mesmas guedellas y-as mesmas antiparras.
- Séntate, Alveiros... Non sabes o que teño eiquí: non hai cousa com'ela no mundo, non hai quen teñ'outra com'esta. Por sere tí, ensíñocha, pero non ha de vela mais ninguén. Ven pr'eiquí, olla este papyro ¿que che parés? Eche úneco, é o mais vello que s'atopou hastra hoxe, y-ademais, olla eiquí:
Antremedio do testo xeroglífico, tiña us garabatos que non eran de ningunha das escrituras coñecidas...
     - ¿Ti ves, Alveiros? Unha escritura nova, que ninguén viu nunca e que s'imita mais â sumérica arcaica (f) da que veñen os cuaciformes qu'a ningunha das exipcias... Este papyro eche baril.
     - ¿E vostede descrifouno, mestre?
     - Non, filliño, non. Estache moi vello, y-está n'unha fala moi arcaica. Somentes sei que fala de meigallos... hache gustar. Eiquí tés onde fala d'un rescrito, pareceme que pra facer mover ôs difuntos.
     - ¡A ver, móstremo!
     - Olla, olla -y-o sabio foi soletrando e traducindo con moito traballo.
     - Boeno -dixo Alveiros- ¿y-o rescrito?
     - ¡Ay hó! ese é o que ven eiquí, pero venche n'esas letras descoñecidas...
     - ¿E vostede deixaríamo copiar?
     - ¿E pra qu'o queres?
     - Xa sabe qu'ando metido n'ises estudios. Prometolle non lla enseñar a nadia.
     - Pero si, ô fin, nona sabes traducire...
     - Traducireina cando vostede haxa descuberto o sinificado d'isas letras.
     - Como queiras, hó; cópiaa, pero non me derrames o papyro.
     - Perda coidado.
     Alveiros calcou as letras n'un papel trasparente e gardouno.
     O sair, anoitecía. O tramway non viña e Alveiros dou volta a pé. Ibans'acedendo as bombillas y-a estrada co-as suas casas baixas cheas de tabernas e de tendas, tiña unha aparencia fea de bafo e de barullo.
     - O meu velliño mestre non poderá entrepretar isas letras tan fora do corrente... Todal-as lengoas veñen d'unha lengoa soila, a pirmeira de todas: o sagrado "zenzar" (g). As verbas máxicas que se non poden traducire son anacos fósiles da lengoa sagrada... Esta lengoa escribíase n'unhas letras qu'eran ô mesmo tempo hierogramas, fonemas númaros e notación musical. D'esta escritura veñen todal-as outras en sete brazos: os "quipos" do Perú, os "kua" de Fo-hi, os xeroglifos d'Henues, as cuñas d'Oannes, os glifos dos Mayas do Yucatán, as "runas" nórdicas, y-as "cup-marks" de Gran Bretaña... Antr'a primeira escritura china, y-a numérica arcaica, imitanse tanto que deben vir da mesma fonte. Si xuntamos con raias as "cup-marks" mais vellas, resultan figuras de costelaciós, y-o conxunto imítase â primitiva escritura chino-sumérica. As figuras esas poden tamén ser "quipos" desenvoltos com'os dos glifos mayas. D'iste xeito as sete crases d'escrituras vanse reducindo unhas âs outras... S'agora temos en conta qu'a escritura do papyro ese ten un pouco de chino-sumérica, un pouco das "cup-marks" con raias, y-un pouco da nínica, debemos cair na conta de qu'estamos diante da escritura mais perto da primeira de todas, se non é ela a primeira de todas, que ben pode que sexa... O día qu'esto se pubrique, non digo eu a que se vai armar no mundo da cencia... Boeno ¿e qué? Vamos ô noso: s'o razonamento vai ben enfiado, o rescrito debe estar en "zeuzar"... Mais ¿como vou facer pra descifralo, s'eu non sei de qu'haxa no mundo quen sepia o "zeuzar"...? (h)
     Viña o tranway toupetante e lumioso. Alveiros pillouno e chegou â casa.
     Oito días levou estudiando o rescrito, antre libros d'arqueoloxía e d'ocultismo. Comparou a escritura aquela co-as figuras que fan as estrelas no ceo, cos símbolos alquímicos, cos sinos do Zodiaco e dos planetas, con polígonos regulares, con todo los esquemas que tivo â man. Resolveu mil cuestiós de simboloxía. Os probremas dos comenzos enchíanse de luz no seu miolo, pro non atopaba a tradución: â correspondencia fonética d'aquelas letras se non podía chegar por ningún camiño. Traballou de alma... Traballou un día mais qu'o Creador, mais é qu'o Creador non traballaba por trinta mil pesos...
     O oitavo día, espapallado, non s'ergueu do leito.
     - ¡Ay que centella, malos diaños non me coman, que besta son! E podia que non cumpla rezal-o rescrito: os lamas do Tibet, (i) meten as oraciós n'un muiño de man e danlle voltas, e cada volta que dan, val coma se dixeran a oración unha vez... Y-eu sen cair da burra!... ¡Olla o demo!... E botous'a durmir.
     A mañán, descansado, colleu unha estampa c'un musiño de oraciós, foise xunta un carpinteiro y-encargoull'un. Logo, copiou as letras en vitela con tinta bermella e puxolle a Dehmel unha carta:

     Sr. D. R. Dehmel
     Moi señor meu:
     Atopei o rescrito que lle cumpría. Agardo o que Vostede dispoña.
     De V. atento S. S. q. ll. b. a. m.

Bieito Alveiros.

     A resposta chegou logo:

     Sr. D. Bieito Alveiros
     Moi distinto señor meu y-amigo:
     Agardoo a Vostede a quinta feira 11, na miña casa, San Silvestre 13, 2º izqda. âs sete e media da tarde.
     Seu affmo. amigo e S. S. q. ll. b. a. m.

R. Dehmel

     O viernes ô serán, o Alveiros colleu o seu muíño d'oraciós c-o rescrito dentro e fois'â cita.
     N-a tenda d'abaixo perguntou
     - ¿O Sr. Dehmel?
     - ¿Como dí?
     - Dehmel.
     - Ese señor non lle vive eiquí.
     - ¡Home! Pois il díxome qu'eiquí, no 2º â man izquerda.
     - Ese piso estalle sen vividores.
     Unha voz dend'a trastenda:
     - ¡Ay mi madre o señor quer decir pol-o que viviu enriba, o alemán, ¿non se lembra?
     - O alemán morreu, rapaza...
     - ¿Morreu? ¿Cando...? ¿Estes días?
     - Xa lle vai pra cinco anos.
     - ¡Como! ¿Fai cinco anos?
     A rapaza volveu de novo:
     - ¿Non di vostede o Sr. Dehmel, un alemán?
     - Un alemán, supoño, Dehmel, no 2º â man izquerda.
     - Pois repare, señor: es'elemán qu'era do comercio viviu donde vosté di; pero morreu, xa vai pra cinco anos... Ahi deixou os seus bademecos, muebles moi bós, e ninguen os veu recoller. Y-o piso non ten vividores; ninguén viu pretendelo. De maneira qu'eli non ll'hai nadia.
     Alveiros era ocultista.
     - Pois eu, si me deixan subir, subo.
     - Suba, suba, señor, pro xa verá como ll'é certo...
     O ascensor parou diante d'unha porta qu'inda tiña unha tarxeta posta con chinches que decía:

R. DEHMEL

     O Alveiros tocou o timbre. Ouvíronse pisadas, ouvíuse un cerroxo, unha chave e logo o pestillo.
     - Fag'o favor de pasar e non se quite o sombreiro.
     A entrada estaba âs escuras. O home de bata e gorro turco fixo pasar ô Alveiros a un despacho moi curiosiño, â americana c'un buró, y-enriba d'el unha lampa con gran "abat-jour" verde.
     - Séntese, fag'o favor.
     Enton viu o Alveiros qu'a face d'aquel señor er'unha calavera qu'o ollaba c'os seus buratos mouros, y-a man que ll'amostraba o asiento era un feixe d'esos da cor dos dentes d'alifante. O Sr. Dehmel era un esquelete.
     - Non m'extraña que ll'impoña o meu tipo -dixo Dehmel ô ver qu'o Doutor se botaba pra trás- Tenme que dispensar, pro, xa vé... non tiña outro xeito pra me presentare...
Os dous calaron.
     - ¿Troux'o rescrito? -dixo logo Dehmel pra pegal'a conversa.
     - Vel'eiquí está -respondeu o Alveiros a mostrand'o seu muiño de man... Tragou a saliva y-escomenzou a decirll'ô outro a maneira com'había que faguer pra conseguil-o efeuto que precuraba, y-a historia enteira do rescrito.
     - Paréceme ben -dixo Dehmel- y-agora teño que polo a V. en autos... E non sei com'hei de faguer pra preparalo... ¡Téñolle dado mil voltas! Pero, ô conto... Afellas lle digo que vai V. a se meter n'un mundo que non sospeita seguramente a pesar dos seus estudios, por que é hox'o día qu'os homes se non ten ocupado d'il... Somentes na Edade Media... Mais a todas estas V. non sabe con quen está falando; voullo decir denantes de nada, e tamen como fun encarregado d'esta angueira, prâ que lle xuro que non tiña eu experencia nin costume. Eu chámome Roberto Dehmel, son de Dusseldorff; fai 15 anos que vin eiquí representando a unha casa d'aparatos d'óptica; eiquí vivin e tiven o meu despacho hastra fai 5 anos que morrín d'unha doenza cróneca na gorxa, anque gracias â miña industria, a miña casa, como vé, áchase coma cand'a deixei pr'ir ô camposanto, y-esí é como podo inda vir a ela cando me peta y-esto víume moi ben pro asunto este... Está â sua disposición... e probe como foi o dono... logo a verá, pois d'eiqui a un pedazo imos cear...
     - ¡Ay eso non! -dixo o Alveiros- Eu voume; tenme que dispensar, señor Dehmel. Estímollo, ben o sabe Dios, pro non podo... Dios ll'o pague...
     - ¡Alto ehí! -cramou Dehmel pegando na mesa cós osos da man- V. ten que pasal-a noite na miña compaña. Non lle podo volvel-a libertade hastr'o romper o día. As ordes que teño non ademiten disculpa. V. quédase, ou non leva o premeo. Agora, vexa o que lle convén millor.
     - E qu'eu non sabía esto, meu santo. Arrepase qu'eu non podo faltar da casa... Xa ve... ¿que vai decir a miña xente?
     - Non pase pena. Todo ten compostura n'este mundo. E déixese d'andrómenas, qu'os trinta mil pesos ben valen qu'un pase unha mala noite. Non sea tolo, e fag'o qu'eu lle digo... Mire, no xantar non se fixe, qu'inda qu'eu non coma senon caviar e pan de gluten, pra V. ha d'haber do que comen os vivos. E no viaxe tampouco...
     - ¿Pero hai un viaxe? ¡V. seica quere acabar conmigo!
     - Non hom non. Eso non val nada. O tren non sai hastra dal-os tres cuartos pr'as doce. As once e medea hemos estar na estación. Inda temos tres horas pra qu'eu lle poda falar de todo...
     E Dehmel deull'un cigarro ô Alveiros, acendeu il outro e puxos'a fumegar por todol-os buratos da sua calavera.
     - Deciall'o enantes que s'iba a meter V. nun mundo qu'os vivos non sospeitan, y-elle certo. Pouco ou nada saben os homes do qu'agarda ô esprito atrás da morte, per'inda menos é o que sabe do que ll'ha pasar ô corpo... V. vai ser o primeiro qu'estando vivo vai ollar de frente ese mistereo, e podeo creer qu'o descubrimento que vai faguer, se tivera premiso pr'ô pubricar, deixaría atrás todal-as revelaciós de Swedemborg e d'Allan Kardec... (j) Porque Vdes. preocúpanse somentes da y-alma, cousa na qu'un se pode trabucar tanto... Tamen eu fun un pouco espiritista no meu tempo, y-asistin a moitas sesiós, y-hoxe dame vergonza d'haber gastado o tempo n'aquelas tolerías. Asegúrolle que dend'o día da miña morte me non volvín ocupar da miñ'alma, y-inda dudo d'habela tido... Se cuadra, estas ideias ofenden âs convicciós suas n'este punto, y-hastra pode ser que lle fagan perder as espranzas que cecais V. puña n'este caso que ll'está acontecendo. Bueno, falando en concencia, eu non nego a vida do esprito atrás da morte; eu d'eso non sei nada. Somentes lle quero decir qu'o que é eso, a min nin me toca nin m'importa, nin a min nin ôs que me mandaron falar con V. Estamos todos moi conformes de nos atoparnos libres da escravitude noxenta â qu'os nosos espritos nos tiñan suxetos en vida, e non perdemos xeito de celebrar a nosa libertade.
     - ¿Sab'o qu'estou pensando, Sr. Dehmel? -replicou o Alveiros- Pois penso que V. fala igual qu'os mistecos que no mundo dos vivos apelidan pola libertade das suas almas suxetas â escravitude da materia... ¿E non será qu'o corpo y-o esprito se non queren ver xuntos? ¿E non virá d'esto a tristura da vida dos homes?
     - Pode ser... Polo tanto, esquézase por unha noite de todo o que ten deprendido tocant'â vida d'ultratumba, pois eu pormétolle amostrarlle outra vida de ultratumba ben deferente da que V. ten costume de maxinar, y-esta qu'eu digo, perfeutamente real, material, que se ve, que s'ouza que se cheira, que s'apalpa e que V. achábase sen dúbida ben lonxe de sospeitar...
     - ¡Ay eso pódeo xurar! Non somentes non tiña mentes d'ela, senón qu'inda que V. mo dí, eu non lle comprendo nin mota, e prégolle que me fag'o favor de decire como pode ser eso.
     - A eso imos. Mire, Doutor, Vdes. non teñen medo de afirmar qu'a y-alma sigue vivindo logo de se separar do corpo, y-en troques, creen qu'este dend'o istante en qu'a y-alma se vai, está condanado a unha desintegración fatal. Pois non é certo. Eu, como lle dixen nin podo afirmar nin negar ningunha cousa da y-alma, mais o corpo, asegúrolle que sigue dempois de morto un xeito especial de vida, material, crar'está. E si nono quer crer, eiqui me ten a min: mais proba, paréceme que non compre. Os vivos non saben nada d'esto, inda qu'houb'un tempo qu'o sospeitaron. O feito real e verdadeiro da Danza Macabra (k) foi coñecido sen dúbida, por algun visionario da Edade Media e quedou na lenda e no arte, mais com'o tomaron n'un senso simbólico, as xentes trabucáronse. Senon, houberannos descuberto, y-enton...
Un esquelete moi ben posto, de fraque, c'un pano na man, veu decir qu'a cea estaba na mesa.
     Ergueuse Dehmel e pasou ô Alveiros ô comedor.
     Mentres xantaban, o esquelete achábas'eli pra servilos, calado.
     - Inda non comprendo dixo Alveiros ô cabo d'un pedazo- como pode ser esa vida especial que levan os corpos dos difuntos. Eu pregaríalle que concretase.
     - Elle moi difícile, Doutor. A nós, os difuntos, interésanos moi pouco a explicación das cousas. Atémonos ôs feitos. Ademais, com'os meus coñocementos n'eses asuntos eran xa poucos en vida, non ll'o podo expoñer como V. quixera. A min desináronme pr'esta angueira pola miña experiencia dos negocios, non pol-o meu saber. Verá do que veu esto: unha das nosas maores autoridades en coreografía, o libio Chubu, tivo ocasión...
     - Deixese d'eso, por Dios; logo m'o contará -repuxo Alveiros- Agora digam'antes de nada como pode V. vivir...
     - ¡Sempre co-as cousas trascendentales, co-as causas y-os efeutos âs voltas; sempr'o centificismo, a metafísica! ¡Que se lle vai facer...! Escoit'ho, escoite: o corpo anbandonado pol-o esprito, non colle a verdadeira vida, hastra qu'a sua materia queda reducida â arquitectura ósea, qu'é o úneco que compre necesariamente pra vivir...
     - Pero, unha máquina sen motor ¿como pode...?
     - Mire, non m'atalle, que se me vai o santo ô ceo... Non ten mais que ver o que fai un neno cando pinta. Un neno e un home qu'inda ten a sua primeira intuición pura das cousas... Pois V. colle un rapaciño, e dícelle: pintam'un home, y-o pequeno fai un redondel pra figural-a testa, un pau pro corpo, outros paus pros brazos y-as pernas: semplifica a figura humana hastra imitarse moito mais a un esquelete qu'a un home vivo... E qu'o home soilo chega â sua perfeución no esquelete... Porque mire: a máquina non precisa motor senon é no mentireiro mundo dos vivos ond'a materia áchase corrompida pol-a infusión do esprito qu'a fai coma se dixéramos "levedar" coma leveda o pan -a fermentación vital da que ven o fenómeno biolóxico... Mais no mundo da materia morta, no mundo da materia pura, libre de corrupción espiritual, no mundo da materia verdadeiramente material, entérese Doutor: unha máquina móvese sen motor, móvese por si mesma quero decir pola virtude da lei xeométrica da sua construción. O esquelete humán é a mais maravelosa síntese xeométrica que se podía pensar. Por eso, o difunto non chega a se movere ben, ben, hastra que perdeu todo o que nel se pode corrompere. Os homes prehistóricos, os homes d'aquelas civilizaciós insines que Vdes. chaman Edade de Pedra -moito mais civilizados que Vdes.- sabían este segredo, e quitábanll'a carne ôs esqueletes denantes d'enterralos... Inda lle quedan moitas cousas por sabere...
     E Dehmel quedouse meditando pra contra si.
     - V. di -oservou Alveiros- que se moven pol-a lei xeométrica da sua construción...
     - Digo, si señor. E difícile que V. se decate ben. N-o mundo da materia todo e xeometría, como no do esprito todo é múseca... Mais íballe decir como me mandaron atrás do rescrito. Referíalle qu'o libio Chubu, que morreu fai moitos miles de anos, é unha das nosas maores autoridades en coreografía. Pois a sua sepultura, qu'estaba perto d'unha aldea da Cirenaica, violárona fai dous anos us sabios e levárona ô museu de Bulak, onde coñeceu â momia do faraón Thotankhamon. Falaron e Chubu contoulle o que faguían os difuntos, e mencionou a Danza Macabra. Entón o exipcio quixo vela...
     - ¿Pro, a Danza Macabra? -oservou Alveiros.
     - Xa lle dixe de me non atallar. A Danza Macabra é unha realidade, e moi logo vaino comprobar V. pol-os seus ollos... Pro, vexa: Chubu tivo que levar âs costas ô faraon a vel-a Danza... porqu'adevírtolle qu'as momias exipcias -y-este é o motivo d'abelo metido a V. n'este negocio- están impedidas e non poden faguer ningún movemento, unha, pol-o procedemento de polas a secar, que lle pega a pelexa ôs osos y-outra porque van envoltas en faixas cheas de rescritos máxicos que teñen moito poder, e sen rompelos non poden mover pé nin man.
     - Mais, con rompel-as faixas...
     - Non sirve de nada, o poder dos rescritos non se desfai co-eso.
     - Logo, no mundo dos mortos, no mundo da materia pura, a Maxia fai efeuto?
     - A Maxia ten poder en todol-os mundos: no do esprito e no da materia.
     - Enton... Pro Vdes. non coñecen e non pratican a Maxia?
     - Algús sábena, mellor dito, soupérona n'outro tempo, mais vana esquencendo pouco a pouco, coma todo o que deprenderan en vida. Consérvano namentras persiste nos osos da testa unha impresión que s'imita un pouco â que levan os discos do fonógrafo, mais conforme vai pasand'o tempo, vai desaparecendo hastra que se vai de todo. Enton é cand'o difunto chegou â sua perfeución y-â perdurabilidade. Se pode facer qu'â sua sepultura nona remexa ninguen, é, coma se dixéramos, imortal...
     - Escoite, ¿y-os corpos que se queiman?
     - ¡Ay, co-eses n'hai que contar, malpocados!
     Calaron un istante, y-o cabo, Dehmel consultou a sua muestra e dixo
     - Podemos ir andando... Son as 11 e media y-o tren sai âs 12. Recolla, Hermann.
     O criado esquelete recolleu a mesa aixiña, mentras Dehmel quitabas'a bata y-o gorro e púñase un abrigo de pelica y-un sombreiro. Deull'ô Alveiros un habano y-acendeu él outro.
     - Vel'ehi está o coche -dixo Hermann.
     - ¿Y-as malas? perguntou Dehmel pond'os guantes.
     O criado amestroullas xunt'a porta.
     - ¿Imonos, Doutor?
     Baixaron. A porta estaba un manífico Renault que conforme se meteron n'il, saiu com'unha centella.
     - Imos -dixo Dehmel- volverll'o movemento â momia do faraón Thotanchamon.
     - ¿Pro, vamos ir ô Exipto? tatexou Alveiros.
     - Non.
     - ¿E logo?
     - Atoparémolo mais perto.
     - ¿El non esta no Museu de Bulak?
     - Arestora, non.
     - Vel'ehi, inda non me dixo com'os difuntos deixan as suas sepulturas.
     - Eso inda lle é xeometría: fanno movéndose n'un espacio de mais de tres dimensiós. Non ll'estou forte n'estas cousas.
     O automóvele parou. Entraron n'un imensísimo caserón. Ser, era unha estación do camiño de ferro, mais non era da vila. Entraban moitos viaxeiros, moi empanicados n'os seus abrigos, e facíase todo caladamente. Dehmel arrimouse a sacal-os boletos, e sairon ô andén.
     Us andenes imensos, pouco alumeados, silenciosos, y-un tren moi longo, moi liso e moi negro formado na primeira vía. Dehmel, Alveiros y-o criado metéronse n'un vagón de primeira que era igual que todos.
     D'eli a un pedazo, sen aviso ningun, o tren botou a andar sen facer ruido. Sentir, sentíase qu'a velocidade era tola. Os viaxeiros non volveron a dar fala.
     O tren parou y-o criado colleu as malas, mentras Dehmel abría a porta.
     - ¿Xa? -preguntou Alveiros.
     - Xa -responde o outro.
     Baixaron. Metéronse n'un toco escuro y-estreito, y-andiveron un pedazo. O fin foron dar a un sitio cheo de luz.
     Alveiros, que levaba os ollos do escuro, ô pronto non se decatou do que vía. Era unha grandísima rotonda, cuberta c'unha bóveda d'inmensas estalactitas onde xogaban as luces de moitos miles de focos d'unha nunca vista intensidade. Viase igual que polo centro do día. A sua veira, Dehmel quitabas'o abrigo. Había un rebumbio que non deixaba a un entenderse. A man izquerda, unha chega d'esqueletes afinaban os istrumentos debían ser unha orquesta de mais de 400 profesores. Alveiros distinguía os violís, as harpas, os violós, os timbales, os redoblantes, os oboes, as trompas, os fiscorcios... No medio rebulían antr'a chusma d'esqueletes ispidos que rían e berraban, ús cuantos con vestidos de coores brilantes. Aquelo era bonito de veras.
     Iba Dehmel a collelo polo brazo, mais ouvius'o petar co-a batuta y-os esqueletes fuxiron rindo e fóronse meter nos buratos de sombra.
     O mestre petou de novo, y-a orquesta comenzou unha sinfonía pantásteca, tan extraordinaria, tan poderosamente suxestiva que deixaba atrás, a cant'o Alveiros ouvira na sua vida... Comenzaron a sair ô circo, valeiro arestora, esqueletes envoltos en vestidos bordados d'ouro e de pedras preciosas, con plumeiros outísimos, con espadas y-alfanxes damasquinados, dos qu'as follas brilaban coma lostregos nas maus lixeiras dos bailarís, con gasas trasparentes qu'os cenguían en néboas de coores. Era un baile d'unha vistosidade e d'un arte tan meigo que nin as mais estupendas creaciós dos danzantes nosos podería ter co-el a mais lontana comparanza... A múseca, coma se fora cousa de fadas, faguía tolear, faguía rebulir o sangue de tal xeito, qu'ô Doutor Alveiros sentía pruicios nos pés, coma se ll'entrara o formiguillo... Orredor do circo trípodes d'oricaleo onde cazolas fumegantes queimaban prefumes soavísimos y-enlouquecedores...
     ¿Y-aquel-era a Danza Macabra dos visionarios medievales? ¿Y-en que s'imitaba aquela prodixosa festa onde todol-os sensos eran agarimados pol-as mais doces sensaciós d'arte e de gozo ôs terroríficos monicreques d'Holbein e máis do vello Breugbel? ¿Que tiña que ver aquelo co-a estupeda artificiosidade seud'artística que Saint Saens s'estreveu a chamar Danza Macabra...? Razón tiñ'o vello faraon exipcio pra desexal-a libertade rompendo os rescritos que ll'empedían tomar parte n'aquela alegría que reloucaba...
     Concluiu aquela tocata, e Dehmel levou ô Dr. ô sitio ond'estaban as momias, dereitas e tristes, no medio d'alegría xeneral.
     Os esqueletes xuntábans'ô redor do Alveiros e preguntábanlle. N'esto achegous'un vestido com'un gran sacerdot'oriental. Dehmel presentounos:
     - O gran Chubu; o Dr. Alveiros.
     Chubu fix'unha gran zalema, e dix'ô Dr.:
     - Ti erel-o primeir'home vivente qu'ollou a Danza da Morte ¿estás satisfeito?
     - Estou que toleo -respondeu Alveiros.
     - A Morte ha chegar un día que sex'a Reina do Mundo -según o libio- Cando todol-os espritos s'haxan ido hastr'o derradeiro, os difuntos hemos sel-os donos da terra y-habemos faguer n'ela o que nos dea a gana. Enton, a Danza Macabra hase bailar pol-o dia ¡Gran día de Groria!
     - Seredel-a derradeira cras de sociedade qu'obteredel-as vosas reivindicaciós -oservou Alveiros.
     - Mais obterémola prâ toda a eternidade -repricoull'o libio- Enton si que non haberá xa tiranías no mundo.
     Calaron. Enton Dehmel indicou:
     - Chubu, é tempo de que nos poñamos â operación denantes de que concluy-o descanso.
     Chubu fíxoll'unha siñal ô Dr., e chegarons'ond'a momia de Tothankhamon. Alveiros sacou o muiño d'oraciós, expilicou por brevis et breve o seu funcionamento, y-escomenzou a lle dar voltas.
     A momia comenzou a remexer. Viaselle na face a forza que faguía ô rebulir antr'as faixas. O fin, as faixas escomenzaron a s'esgazar y-a cair como farrapos desfeitos tod'o longo do corpo. O faraon sacou os brazos, logo as pernas, y-escomenzou a faguer fexios pra se desentomecere... As momias que s'achaban perto dos operadores, tamen s'iban desempanicando...
     Ouviuse en tod'o recinto coma se batísen taborelas que faguían un estrondo de cincoentamil tronos: eran os esqueletes qu'aplausaban ô Alveiros. A orquesta comenzou unha xigantesca marcha trunfal, y-os esqueletes arrodeand'ô Dr. erguérono no lombo é deron volta â sala antromedio d'unha ovación delirante.
     O fin pousarono car'ô faraon, que poñendoll'as maus no lombo, diull'un bico na fronte.
     - Qu'Osirís cho pague, meu vello -dixo solenemente.
     Enton viu a danza xeneral, delirante, louca, tola, frenética: Os esqueletes brincaban, corrían, botaban un atrás do outro, faguían roda como fan as bruxas, e daban voltas com'os derviches volteadores, rían berraban aturuxaban, faguend'un rebumbio que deixaba xordo a un, y-ô que faguía acompañamento a orquesta c'un "prestíssimo" que faguía tolear...
     Alveiros y-o faraón collidos da man metéronse no medio do baile y-a loucura durou hastra que, por riba do inmenso estrondo, ergueuse com'a trompeta do Xuicio Final...


O CANTO DO GALO

     Os esqueletes perderon xa o pouco xuicio que lles quedaba:
     - ¡A de Dios!
     - ¡Fuxamos!
     - ¡Auxilios!
     - ¡Sálvese quen poída!
     - ¡Por eiqui!
     - ¡Pol-a porta!
     Turraban pol-o Alveiros, cando d'un lado, cando do-outro, ninguén s'entendía, bufaban de presa e de medo, topando os us cos outros, caindo, erguendose...
     Apagáronse todal-as luces.
     Alveiros sentiu qu'o arrempuxaban, qu'o collían, qu'o levaban d'arrastro, logo no aire...
     Logo comenzou a sentire un afogo, unha estreitura y-un medo que s'arripiaba... Sentía que por todol-os lados tiña pedra pegad'ô corpo unha pedra mollada que fedía a podre; tiña un frío que se lle metía nos osos... Botou a man y-atopou un esquelete deitado a veira d'él. Sacudiuno:
     - ¡Señor Dehmel! ¡Ay, señor Dehmel!
     O esquelete non respondía. Aquelo si qu'era gordo. Alveiros enrabechado e tremendo de medo pegou a berrar y-a petar nas pedras e no esquelete, arrimándolle cada suco que lle descompuño os osos... Sudaba afogábase, por que ll'iba fallando o aire, y-o mesmo tempo s'arreguiraba de frio...
     Por fin, botous'a chorar...
     O cabo...
     O cabo viña o descanso y-a luz...
     Alveiros abriu os ollos: estaba na cama, estaba no seu cuarto, entrab'o sol.
     - ¡Vaya que che tiven un sono!
     A criada abriu a porta e trouxell'o almorzo y-unha carta.
     Alveiros agardou un pouco. Logo tomou o chiculate. Despoixas, abriu a carta...
     No sobre viña un cheque por valor de 150.000 pesetas, y-a seguinte carta:

     Señor Dr. D. Bieito Alveiros.
     Meu moi distinto amigo:
     Co-esta vai un cheque por valor de 150.000 pesetas qu'é o qu'importa o premeo que fixo anunciar o Faraon Thotankhamon. Teme que dispensar o moito qu'o amoquei, e mais por habelo deixado onte a ultema hora. A culpa non foi miña. E podese decatar ben, se se lembra do noxoso incidente que diu cabo â nosa festa, e que pudo faguer que V. viñera antes de tempo a se xuntar pra sempre conosco. Co-a millor intención do mundo, metérano a V. n'un nicho do camposanto vello. O cabo tiven a fortuna de libralo a tempo.
     Crea na gratitude eterna do Faraón e de todol-os exipcios embalsamados qu'estiman moito o servicio que lles fixo, e tamén no do seu amigo, que desexa agardalo ainda por eiqui moito tempo.

R. DEHMEL.






NOTAS


(a) Os exipcios chamaban "Ká" ô qu'os ocultistas chaman "corpo astral", ou sexa un pantasma invisible exactamente igual ô corpo vivente do home, que vai co-él mentras vive e sepárase d'él no momento da morte. Iste pantasma non é a i-alma: a esta, os exipcios chamábanlle "Bá". (Vid Maspero "Histoire antique des peuples d'Orient").

(b) " O libro dos Mortos" ou ritual funerario contiña todal-as oraciós que cumprian pr'asegurar un bo viaxe ô morto na outra vida. Con cada momia enterraban un. Rezando algunhas d'aquelas oraciós, podíase faguer qu'o "Ká" volvera por algun tempo a se meter na momia ou n-un monicreque que repersentaba ô difunto e que se puña na sepultura. (Vid, Maspero, Op. cit. e tamen Meyer, na Coleución Oucken).

(c) "Doble" ven decir o mesmo que "Ká" por qu'este era com'un dupricado do corpo humán.

(d) A Teosofía oriental di qu'o home ô deixar â sua morte o corpo que levou en vida, paso ô "plano astral" ou "Kama-loka", onde pasa purgando seus pecados 200 o 300 anos, e logo, deix'eli o "corpo astral" com'onte deixou o físeco ou carnal, e vai ô terceiro mundo, que se chama "plano mental" ou "devakán", onde pasa de 1.000 a 1.500 anos gozando as suas virtudes. Pol-o tanto, os antiguos exipcios, mortos fai 2.000 e 3.000 años, deben estar agora no "devakán", y-os pantasmas astrales que deixaron no "Kama-loka" xa se desfixeron, como se desfarían os seus corpos de carne que deixaron na terra se nonos houberan embalsamado. (Vid. A. P. Sinnett, "Esotiere Buddhism").

(e) "Prâna" (en sanskrito) é o prencipio de vida d'un orgaismo vivente, o alento, a forza vital. ( Vid. A. P. Sinnett, op. út.)

(f) A lengoa sumérica era a fala dos primitivos babilonios non semitas. Era da familia uraliano-altaica y-escribíase c'unhos sinos dos que se derivou logo a escritura ecuaciforme, ou figurando cuñas qu'empregaron os asirios babilonios, medos e persas. (Vid. Houmel, "Historia de Babilonia y Asiria", na Col. Oncken).

(g) "Zenzar", según a Teosofía oriental é a fala sagrada dos Iniciados na Cencia Oculta, e que foi onte na Edade d'Ouro, a fala de todol-os homes. Pódese decir tamén que foi a que se falou no Paraíso Terrenal. (Vid H. P. Blavatsky, "Isis Unvoiled").

(h) As escrituras de que vai falando pra contra sí o Dr. Alveiros son as mais vellas que se coñecen. Os peruanos pr'escribir faguían ñudos n'unhas cordas que se chamaban "quipos". O emperador da China Fo-hi inventou un xeito d'escribir faguendo combinaciós con tres raias enteiras e tres partidas âs que se chamou "kua". As "runas" dos escandinavos foron primeiramente guizos pequenos, ús de tres polas, outros de duas, e d'arbres diferentes. As "cup-marks", couponles ou cazoletas son us buratiños pouco fondos feitos nas penas que s'atoparon na Gran Bretaña, en Francia, en Extremadura y-hastra na India e suponse que foi cecais a primeira escritura dos homes. (Vid Rolt Brash, "The Ogam Craobs" y-os artigos de Mr. Rivelt Carnac no "Boletín de la Academia de la Historia").

(i) Os "Lamas" son os frades ou sacerdotes buddhistas do Tibet qu'obedecen a un Papa chamado "Dalai-Lama" que pretende ser unha encarnación do Buddha. (Vid Schlaginweith, "Voyage au Thibet").

(j) Fundadores do espiritismo moderno.

(k) O leutor atopará unha manífica descrición da Danza Macabra polo xeito das conceuciós da Edade Media, na novela "La sirena negra" da Condesa de Pardo Bazán.

 

 

 


logoDeputación logoBVG © 2006 Biblioteca Virtual Galega